Arnold II (biskup poznański)
Arnold (ur. ? – zm. 15 stycznia 1211) – biskup Kościoła rzymskokatolickiego.
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data śmierci |
15 stycznia 1211 |
| Biskup poznański | |
| Okres sprawowania |
1196/1201–1211 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Inkardynacja | |
Życiorys edytuj
Prawdopodobnie już od 1196 (data śmierci jego poprzednika) był biskupem poznańskim, jednak pierwszy raz wspominany jest na tym urzędzie dopiero w bulli papieża Innocentego III z 2 sierpnia 1201. Od 1206 Arnold II był stronnikiem księcia Władysława Laskonogiego w jego sporze z arcybiskupem gnieźnieńskim Henrykiem Kietliczem, stając na czele wrogiej reformie części duchowieństwa. Nie zwracając uwagi na interdykt, jaki nałożył na jego diecezję arcybiskup – dalej udzielał posług religijnych wyklętemu księciu. Skończyło się to rzuceniem klątwy na Arnolda, zatwierdzonej bullą papieską 10 stycznia 1207[1]. Brał udział w zjeździe książąt w Głogowie 25 grudnia 1208, gdzie zdjęto z niego kary kościelne. Wziął jeszcze udział w 1210 w zjeździe w Borzykowej. Zmarł 15 stycznia 1211[2].
Według niektórych badaczy jest identyczny z udokumentowanym w 1191 r. biskupem lubuskim i dopiero z tego biskupstwa został przeniesiony do Poznania. Hipoteza ta jest jednak niemożliwa do udowodnienia i wydaje się raczej mało prawdopodobna[3].
Przypisy edytuj
Literatura uzupełniająca edytuj
- Władysław Semkowicz, w: Polski Słownik Biograficzny. T. 1. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1935, s. 160–161. Reprint: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Kraków 1989, ISBN 83-04-03484-0