Assapan północny

Assapan północny
	Glaucomys sabrinus
	Shaw, 1801
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	ssaki
Podgromada	żyworodne
Infragromada	łożyskowce
Rząd	gryzonie
Podrząd	wiewiórkokształtne
Rodzina	wiewiórkowate
Podrodzina	wiewiórki
Plemię	polatuchy
Rodzaj	assapan
Gatunek	assapan północny
Synonimy
	Sciurus sabrinus Shaw, 1801;
	Sciurus sabrinus Shaw, 1801;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Zasięg występowania
	; Glaucomys sabrinus - zasięg występowania
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Assapan północny^[4] (Glaucomys sabrinus) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych (Sciuridae)^[5].

Systematyka edytuj

Podgatunki^[5]:

G. sabrinus sabrinus
G. sabrinus alpinus
G. sabrinus bangsi
G. sabrinus californicus
G. sabrinus canescens
G. sabrinus coloratus
G. sabrinus columbiensis
G. sabrinus flaviventris
G. sabrinusfuliginosus
G. sabrinus fuscus
G. sabrinus goodwini
G. sabrinus gouldi
G. sabrinus griseifrons
G. sabrinus klamathensis
G. sabrinus lascivus
G. sabrinus latipes
G. sabrinuslucifugus
G. sabrinusS macrotis
G. sabrinus makkovikensis
G. sabrinus murinauralis
G. sabrinusoregonensis
G. sabrinus reductus
G. sabrinus stephensi
G. sabrinus yukonensis
G. sabrinus zaphaeus

Średnie wymiary edytuj

Długość ciała: 23,5–27 cm
Długość ogona: 11–18 cm

Występowanie edytuj

Występuje w lasach południowej Kanady i w zachodniej części USA.

Tryb życia edytuj

G. sabrinus w locie ślizgowym

Assapan północny przebywa zwykle w koronach drzew, zjadając owoce, korę, porosty, grzyby i jagody. Jesienią gromadzi w dziupli zapasy orzechów i wysuszonych jagód, ponieważ nie zapada w sen zimowy. W powietrze rzuca się tylko w celu umknięcia napastnikowi. Podczas skoku rozkłada na boki kończyny, rozpinając w ten sposób fałd skórny, łączący kończyny i boki ciała. Szybuje w ten sposób na sąsiednie drzewo. Może przy tym osiągnąć prędkość dochodzącą do 110 m na minutę.

Rozmnażanie edytuj

W kwietniu, lub nawet później, w miękko wysłanej, bezpiecznej dziupli samica rodzi od 2 do 6 młodych. Ssą one mleko matki około 10 tygodni, a więc wyjątkowo długo, jak na gryzonie. Wiąże się to prawdopodobnie z tym, że młode muszą być bardzo dobrze rozwinięte, zanim odważą się na pierwszy lot ślizgowy.

Przypisy edytuj

↑ Glaucomys sabrinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ Glaucomys sabrinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2008. Glaucomys sabrinus. In: IUCN 2014. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3
http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 12 January 2015
↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
↑ ^a ^b Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Glaucomys sabrinus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2013-07-09]

[itis-1] Glaucomys sabrinus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Glaucomys sabrinus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[3] IUCN (International Union for Conservation of Nature) 2008. Glaucomys sabrinus. In: IUCN 2014. The IUCN Red List of Threatened Species. Version 2014.3
http://www.iucnredlist.org. Downloaded on 12 January 2015

[miiz-4] Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.

[msw-5] Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Glaucomys sabrinus. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 2013-07-09]

[4]

[5]

[1]

[2]

[3]