Wikipedia

Bezpieczeństwo żywności

Bezpieczeństwo żywności (ang. food safety) – ogół koniecznych do spełnienia warunków i działań, które muszą być podjęte podczas wszystkich etapów procesu produkcji żywności i obrotu handlowego żywnością, celem zapewnienia bezpieczeństwa życia i zdrowia konsumentów[1].

Termin „bezpieczeństwo żywnościowe” został wprowadzony przez Konferencję Żywnościową FAO w 1974 roku[2]. W 1996 roku podczas Szczytu Żywnościowego Świata uchwalono deklarację w sprawie światowego bezpieczeństwa żywnościowego i sformułowano pojęcie bezpieczeństwa żywnościowego, rozumianego jako działania na szczeblu państwowym. Z treści tej deklaracji wynika, że obowiązkiem każdego państwa jest przyjęcie odpowiedniej strategii, która pozwoli osiągać cele zapewniające bezpieczeństwo żywnościowe.

W 2000 r. opracowano Białą Księgę o bezpieczeństwie żywności[3]. Wprowadziła ona konieczność podawania informacji dla konsumenta poprzez unormowanie kwestii etykietowania i reklamy. W 2011 r. powstało rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności.

W Polsce w 2006 roku opublikowano zharmonizowaną z wymogami Unii Europejskiej ustawę o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Ustawa ta jest głównym dokumentem prawnym, odnoszącym się do ustawodawstwa żywnościowego. Obecnie obowiązujący jednolity tekst w/w ustawy ogłoszono 28 lipca 2023 r[4].

Systemy zarządzania jakością i bezpieczeństwem żywności edytuj

Kształtowanie jakości i bezpieczeństwa żywności wymaga dokładnej kontroli, która jest możliwa dzięki stworzeniu systemów zarządzania jakością i bezpieczeństwem żywności. Systemy te dotyczą kontroli żywności na wszystkich etapach jej produkcji, tj. od producenta do konsumenta. Należą do nich m.in.[5]:

Zagrożenia bezpieczeństwa żywności edytuj

Zagrożenia bezpieczeństwa żywności to przede wszystkim różnego rodzaju jej zanieczyszczenia i modyfikacje[6][7][8].

Zanieczyszczenia radiologiczne w żywności są wynikiem stosowania surowców roślinnych i zwierzęcych pochodzących z terenów na których wystąpiło skażenie radioaktywne. Do najważniejszych skażeń tego typu należą: stront-90, cez-137, jod-131 i pluton-239. Radioaktywne izotopy mogą wnikać do organizmu człowieka i zwierząt przez układ oddechowy, przewód pokarmowy oraz w mniejszym stopniu przez skórę.

Sposoby eliminacji zagrożeń bezpieczeństwa żywności edytuj

Za zapewnienie bezpieczeństwa oraz jakości zdrowotnej żywności odpowiedzialne są wszystkie ogniwa łańcucha żywnościowego[9]. Bezpośrednimi uczestnikami tego łańcucha są:

  • producenci płodów rolnych i pasz,
  • przetwórcy,
  • hurtownicy i sprzedawcy detaliczni,
  • ośrodki usług żywieniowych i cateringowych,
  • bezpośredni konsumenci.

Do pośrednich uczestników łańcucha zalicza się:

  • producentów dodatków do żywności i leków weterynaryjnych,
  • producentów nawozów, opakowań i środków do mycia i dezynfekcji maszyn i urządzeń,
  • firmy sprzątające i dezynfekujące infrastrukturę w zakładach produkcyjnych,

Skuteczna walka z zagrożeniami bezpieczeństwa żywności podczas jej produkcji i obrotu oraz prawidłowa realizacja żywienia polega na[6]:

  • edukacji poszczególnych podmiotów łańcucha żywnościowego,
  • stałym egzekwowaniu odpowiednich zachowań dotyczących higieny podczas produkcji i obrotu żywności oraz jej przygotowywania do spożycia,
  • całościowej realizacji zasad Dobrej Praktyki Produkcji (GMP) oraz Dobrej Praktyki Higienicznej (GHP) w odniesieniu do wszystkich etapów procesu produkcji żywności oraz jej obrotu łącznie z transportem i magazynowaniem surowców oraz półproduktów żywnościowych.

Nadzór nad bezpieczeństwem żywności edytuj

Instytucje działające w Polsce edytuj

W Polsce powołane są cztery urzędowe instytucje sprawujące bezpośrednią kontrolę nad bezpieczeństwem żywności. Dokonują one kontroli zgodności działań danego podmiotu z przyjętymi kryteriami oraz usuwają uchybienia i wprowadzają zmiany usprawniające.

Instytucje działające w skali globalnej edytuj

W skali globalnej nadzór nad bezpieczeństwem żywności sprawują:

Przypisy edytuj

  1. ↑ Antoni Rutkowski, Renata Gasparska, Henryk Piesiewicz, Stosowanie dozwolonych substancji dodatkowych w piekarstwie, cukiernictwie i ciastkarstwie, Konin: Hortimex, 2006, s. 16, ISBN 83-923335-0-0, OCLC 749905395.
  2. ↑ http://www.fao.org/home/en/
  3. ↑ Biała Księga o bezpieczeństwie żywności z 2000 r., COM (1999), 719, def. https://eur-lex.europa.eu/legal-content/EN/TXT/HTML/?uri=LEGISSUM%3Al32041&from=EN
  4. ↑ Ustawa o bezpieczeństwie żywności i żywienia z 2006 (tekst jednolity) (Dz.U. z 2023 r. poz. 1448)
  5. ↑ Dzwolak W., Doskonalenie systemów zarządzania bezpieczeństwem żywności, „Przemysł Spożywczy” 2011, 2, s. 6-11.
  6. ↑ a b Sitarz S, Janczar-Smuga M. Współczesne zagrożenia bezpieczeństwa żywności, możliwości ich kontroli oraz eliminacji. Nauki Inżynierskie i Technologie. 2012., 2 (5), s. 68–93.
  7. ↑ Godela A., Lewańska M. i in. Bezpieczeństwo żywności w Polsce – przegląd najważniejszych zagadnień. Technika, Informatyka, Inżynieria Bezpieczeństwa, 2016 t. IV, s.183–193.
  8. ↑ Bezpieczeństwo żywności [online], Komisja Europejska - European Commission [dostęp 2020-11-18] (pol.).
  9. ↑ Górecka A., Jakość i bezpieczeństwo żywności (zagrożenia bezpieczeństwa żywności), „Przemysł Spożywczy” 2010, 1, s. 46-47.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bezpieczeństwo_żywności&oldid=72286924”