Bolesław Hornowski
Bolesław Hornowski (ur. 6 maja 1914 w Studziance, zm. 28 lipca 1983 w Poznaniu) – psycholog, profesor nauk humanistycznych.
| |
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: psychologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Profesura | |
| Nauczyciel akademicki | |
| Uczelnia | |
| Odznaczenia | |
   
| |
Życiorys edytuj
Był najstarszym z czworga dzieci Władysława Hornowskiego i Józefy z Bobkiewiczów. W 1929 ukończył szkołę podstawową w Łomazach i rozpoczął naukę w Państwowym Seminarium Nauczycielskim Męskim w Leśnej Podlaskiej. Ukończył je w 1934 uzyskując dyplom nauczyciela. Przed II wojną światową uczył w szkołach w Piszczacu, Kaliłowie i Łomazach.
Podczas II wojny światowej walczył w 2 Pułku Strzelców Pieszych. Został internowany w twierdzy Komarom (Węgry). Przedostał się do Francji, a później do Wielkiej Brytanii. Tam, w Dundee, ukończył szkołę podchorążych i uzyskał stopień podporucznika.
Kształcił się w Edynburgu na kierunkach psychologii, pedagogiki i biologii. W maju 1947 zdawał egzamin z psychologii ogólnej, stosowanej i przemysłowej, historii psychologii, filozofii moralnej, a w czerwcu bronił pracy magisterskiej: Psychological interpretation of sex differences in drawing a „man” in early adolescence. Otrzymał stopień M.A. with honours in psychology.
Powrócił do Studzianek w 1947, następnie w Poznaniu podjął pracę w Urzędzie Zatrudnienia (ul. Czarneckiego 9) jako psycholog. W 1948 wstąpił do PZPR. Jednocześnie przygotowywał na Uniwersytecie Poznańskim pracę doktorską: Z badań nad percepcją metodą Ravena. W 1949 ożenił się ze Stanisławą Cieślak, z którą miał 3 dzieci: Elżbietę[a] (ur. 1952), Annę[b] (ur. 1956), Tomasza[c] (ur. 1958). W 1950 otrzymał tytuł doktora filozofii, został adiunktem, a później zastępcą profesora (1956), kandydatem nauk psychologicznych (1957) i docentem etatowym (1959).
Od 1960 kierował Katedrą Psychologii UAM, od 1969 również Instytutem Psychologii. W latach 1960-1962 był prodziekanem Wydziału Filozoficzno-Historycznego UAM. Od 1962 przez 13 lat był naczelnym redaktorem „Przeglądu Psychologicznego”. Działał w Polskim Związku Psychologicznym jako sekretarz Zarządu Głównego (1954-1960) i wiceprzewodniczący (1962-1964). Współpracował także z kilkoma uczelniami i placówkami naukowymi w Polsce (m.in. Gdańsk, Bydgoszcz, Zielona Góra).
Rada Państwa nadała mu tytuł profesora nadzwyczajnego w 1970, a w 1975 tytuł profesora zwyczajnego nauk humanistycznych.
Prowadził badania nad:
- psychologią zdolności i psychometrią,
- rozwojem umysłowym i rozwojem osobowości,
- kształtowaniem się poglądów i światopoglądu,
- rolą czynników psychologicznych w działaniu i zachowaniu człowieka.
Zmarł nagle 28 lipca 1983, został pochowany w Alei Zasłużonych cmentarza junikowskiego.
Odznaczenia edytuj
- Złoty Krzyż Zasługi
- 1973 - Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Medal Komisji Edukacji Narodowej
- Złota Odznaka „Za zasługi dla Polskiego Towarzystwa Psychologicznego”
- 1981 - Zasłużony Nauczyciel PRL
Uwagi edytuj
Bibliografia edytuj
- Stachowski Ryszard: Wspomnienie o Bolesławie Hornowskim (1914-1983) [prof. UAM (s. 135-138)]. Kronika Miasta Poznania nr 3-4/1984. [dostęp 2012-06-01]. (pol.).
- Ryszard Stachowski: Hornowski Bolesław. W: Słownik psychologów polskich. Elwira Kosnarewicz, Teresa Rzepa, Ryszard Stachowski (red.). Poznań: Instytut Psychologii UAM, 1992, s. 95-96.