Bolesław Siwiec
Bolesław Siwiec (ur. 29 marca 1893 w Dolnja Tuzla, w Jugosławii, zm. 1966 w Londynie[1]) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.
 pułkownik saperów
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 marca 1893 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1966 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1911–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
Dowództwo Okręgu Generalnego |
| Stanowiska |
dowódca kompanii saperów |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujPo ukończeniu szkoły powszechnej od 1908 do 1911 uczył się w Wojskowej Szkole Kadetów – Pionierów w Hainburgu w Austrii. Po ukończeniu szkoły w 1911 został przydzielony do służby w kompanii pionierów armii austriackiej. Po wybuchu I wojny światowej w sierpniu 1914 dowodził kompanią saperów. Brał udział w walkach na froncie rosyjskim. W 1917 został ranny i przebywał na leczeniu szpitalnym. Następnie walczył na froncie albańskim, potem froncie włoskim.
Od listopada 1918 w Wojsku Polskim. Brał udział w organizowaniu Dowództwa Okręgu Generalnego[2] Kraków, potem pełnił funkcję referenta technicznego w Szefostwie Inżynierii i Saperów Dowództwa Okręgu Generalnego Kraków. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej kierownik Grupy Fortyfikacyjnej Nr 10. Kierował robotami fortyfikacyjnymi przy rozbudowie umocnień obronnych nad Wkrą. W sierpniu 1920 brał aktywny udział w walkach z bolszewikami nad Wkrą.
Od maja 1921 pełni funkcję referenta, a potem zastępcy szefa Inżynierii i Saperów w IV Inspektoracie Armii pozostając oficerem nadetatowym 5 pułku saperów. W 1922 ukończył kurs uzupełniający dla oficerów saperów. 11 września 1923 został przeniesiony z Departamentu V Inżynierii i Saperów MSWojsk. do 4 pułku saperów na stanowisko dowódcy VII batalionu saperów[3]. 17 czerwca 1925 został przeniesiony do 6 pułku saperów na stanowisko dowódcy XII batalionu saperów[4]. Z dniem 1 października 1925 został przeniesiony do Departamentu V Wojsk Technicznych Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko referenta[5]. Następnie był dowódcą kompanii podchorążych saperów w Oficerskiej Szkole Inżynierii. Z dniem 13 października 1928 został przeniesiony do Departamentu Inżynierii Ministerstwa Spraw Wojskowych na stanowisko kierownika referatu wyszkolenia. Od 2 listopada 1932 był słuchaczem 6 miesięcznego kursu taktycznego dla oficerów sztabowych przy Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie[6]. Z dniem 1 stycznia 1934 został dowódcą 2 batalionu Saperów Kaniowskich[7]. W 1934 kierował akcją ratowniczą w katastrofalnej powodzi na Podhalu. W latach 1936–1938 był komendantem Szkoły Podchorążych Saperów. Na tym stanowisku 14 grudnia 1938 generał brygady Mieczysław Dąbkowski wystawił mu następującą opinię: „Dobrze wyszkolony oficer, nadający się zarówno do służby w linii jak i w sztabach. Nadaje się na dowódcę pułku saperów”[8]. Od 1938 w Dowództwie Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. Od 1939 był oficerem saperów w sztabie Inspektora Armii generała dywizji Juliusza Rómmla.
W kampanii wrześniowej 1939 walczył na stanowisku zastępcy pułkownika Stefana Langnera, dowódcy saperów Armii „Łódź”. Wziął udział w obronie Warszawy. Po kapitulacji stolicy w niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu VIIA w Murnau[9].
Pochowany na South Ealing Cemetery w Londynie. Na płycie nagrobnej napis: Pułkownik saperów Wojska Polskiego Bolesław Siwiec 1893–1964[1].
Awanse
edytuj- chorąży – 1911
- podporucznik – 1913
- porucznik – 1917[10]
- kapitan – 1920 zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[11]
- major – 15 sierpnia 1924[12]
- podpułkownik – 1 stycznia 1935 z 3 lokatą[13]
- pułkownik – ?
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w bojach toczonych w latach 1918-1921” (1922)[14]
- Krzyż Walecznych „za czyny męstwa i odwagi wykazane w wojnie rozpoczętej 1 września 1939 roku” (29 września 1939)[15]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 17 marca 1930[16], 11 listopada 1934[17])
- Medal Niepodległości[18]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Przypisy
edytuj- ↑ a b Boleslaw Siwiec 1893–1966 rekord BillionGraves [online], BillionGraves [dostęp 2020-05-01] (pol.).
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych nr 4 z 16 stycznia 1919
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 556.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 64 z 17 czerwca 1925 roku, s. 323.
- ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 122 z 19 listopada 1925 roku, s. 658.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 9 grudnia 1932.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 2 z 26 stycznia 1934.
- ↑ Opinie podpułkowników saperów za 1938 rok, Biuro Inspekcji GISZ, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/120, s. 372.
- ↑ Barszczewski i Jasieński 2001 ↓, s. 118-119.
- ↑ Janusz Stankiewicz. Genealogia, przodkowie, badania genealogiczne, forum dyskusyjne [online], www.stankiewicz.e.pl [dostęp 2017-11-17] [zarchiwizowane z adresu 2017-11-17] (pol.).
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 s. 907
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 s. 829
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 9 z 28 czerwca 1935
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 17 z 22 czerwca 1922 roku, s. 462
- ↑ Rómmel 1958 ↓, s. 378, autor jako dowódca armii „Łódź” i „Warszawa” w podpisanym przez siebie dodatku do rozkazu z dnia 29 września 1939 roku użył w stosunku do osoby ppłk. Siwca sformułowania „Krzyż Walecznych po raz 4”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 13 z 11 listopada 1934 roku.
- ↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 4 z 19 marca 1933 roku, str. 61.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 802, 828.
- Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 582, 591.
- Rocznik Oficerski 1932, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1932, s. 247, 822.
- Zdzisław Barszczewski, Władysław Jasieński: Sylwetki saperów. Warszawa: Dom Wydawniczy „Bellona”, 2001. ISBN 83-11-09287-7.
- Juliusz Rómmel: Za honor i ojczyznę. Wspomnienia dowódcy armii „Łódź” i „Warszawa”. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo „Iskry”, 1958.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939; stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Księgarnia Akademicka Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2006. ISBN 83-7188-899-6.