Wikipedia

Bolloré Bluecar

Elektryczny samochód osobowy segmentu A

Bolloré Bluecar – elektryczny samochód osobowy klasy najmniejszej produkowany przez francuskie przedsiębiorstwo Bolloré od 2011 roku.

Bolloré Bluecar
Ilustracja
Bolloré Bluecar
Producent

Bolloré

Projektant

Pininfarina

Zaprezentowany

wrzesień 2011

Okres produkcji

od 2011

Miejsce produkcji

Włochy Bairo
Francja Dieppe

Dane techniczne
Segment

A

Typy nadwozia

3-drzwiowy hatchback

Napęd

tylny

Długość

3300 mm

Szerokość

1720 mm

Wysokość

1610 mm

Rozstaw osi

2500 mm

Masa własna

1070 kg

Liczba miejsc

4

Bagażnik

200 l

Dane dodatkowe
Konkurencja

Citroën C-ZERO
Mia EV
Mitsubishi i MiEV
Peugeot iOn
Tazzari Zero
Th!nk City
Volkswagen e-up!

Multimedia w Wikimedia Commons

Historia i opis modelu

edytuj
 
Bolloré Bluecar - tył
 
Bolloré Bluecar - sylwetka

Rozwój

edytuj

Zaczynkiem do powstania koncepcji przystępnego cenowo, małego samochodu miejskiego o napędzie w pełni elektrycznym były dwie odrębne interpretacje w formie samochodów studyjnych przedstawione w połowie pierwszej dekady XXI wieku. Podczas wystawy Geneva Motor Show w marcu 2006 francuskie przedsiębiorstwo Bolloré zaprezentowało prototyp elektrycznego hatchbacka o nazwie Bolloré BlueCar, z planami wdrożenia go do produkcji seryjnej[1].

Kolejnym etapem prac nad miejskim samochodem elektrycznym było zawarcie przez Bolloré współpracy z włoskim studiem projektowym Pininfarina, przedstawiając kolejny prototyp podczas wystawy Paris Motor Show we wrześniu 2008 roku[2]. Pininfarina B0 wyróżniła się sylwetką 5-drzwiowego hatchbacka, zwiastując ostateczny, produkcyjny projekt.

Bluecar

edytuj

Na mocy zawartej współpracy, do prac nad produkcyjnym pojazdem Bolloré zaangażowało włoskie studio projektowe Pininfarina, z czego zespołowi stylistów przewodził belgijski projektant Lowie Vermeersch[3]. Samochód w obszernym zakresie odtworzył stylistykę prototypu "B0" z 2008 roku, wyróżniając się licznymi ostrymi kantami, wysoko osadzonymi reflektorami i biegnącą ku górze linią okien. W przeciwieństwie do prototypu, samochód zamiast 5-drzwiowego nadwozia, ostatecznie otrzymał formułę 3-drzwiowego hatchbacka[4].

Po tym, jak wstępne ficjalna premiera pojazdu pod nazwą Bolloré Bluecar odbyła się we wrześniu 2011 roku podczas targów samochodowych Paris Motor Show[5]. Wśród charakterystycznych cech pojazdu znalazła się m.in. klapa bagażnika wykonana w całości ze szkła, czteromiejscowa kabina pasażerska, a także koło kierownicy zapożyczone z dawnej Lancii Ypsilon z 2003 roku[6].

Sprzedaż

edytuj
 
Bluecar - kokpit
 
Bluecar podczas ładowania
 
Bluecar paryskiej straży pożarnej
 
Car-sharing Autolib', Paryż
 
Car-sharing BlueIndy, Indianapolis
 
Car-sharing BlueCity, Londyn
 
Car-sharing BlueSG, Singapur

W latach 2011–2015 Bluecar był wytwarzany w zakładach produkcyjnych włoskiego przedsiębiorstwa Cecomp w miasteczku Bairo na północnym zachodzie kraju. W czerwcu 2015 roku na mocy porozumienia z Renault zawartego rok wcześniej, produkcję samochodu zajęły się z kolei zakłady Alpine we francuskim mieście Dieppe[7][8]. Głównym celem, dla którego rozpoczęto produkcję Bluecara, zostały usługi car-sharingu, w których specjalizujące się międzynarodowe firmy nabywały w kolejnych latach duże floty pojazdów. W październiku 2012 roku Bolloré rozpoczęło program leasingowy także dla klientów prywatnych[9], rok później z niego rezygnując na rzecz regularnej sprzedaży detalicznej za cenę 19 000 euro[10]. W wartościach bezwzględnych z 1,5 tysiąca sprzedanych sztuk w rodzimej Francji Bluecar nie był samochodem szczególnie popularnych, jednak wśród samochodów elektrycznych wówczas dostępnych na rynku w tym kraju był to najpopularniejszy samochód napędzany prądem[11].

W grudniu 2012 roku Bolloré we współpracy z francuską firmą consultingową Atos rozpoczął program Atos MyCar, który umożliwił pracownikom wykorzystywanie Bluecarów do przejazdów służbowych po uprzednim zarezerwowaniu danego egzemplarza w firmowym intranecie[12]. Ruch ten miał za zadanie promować bezemisyjne środki transportu i obniżać ślad węglowy korporacji Atos.

Dane techniczne

edytuj

Bolloré Bluecar to samochód elektryczny, który napędza silnik o mocy 68 KM. Pozwala on rozpędzić się do 60 km/h w 6,3 sekundy, a także osiągnąć elektronicznie ograniczoną prędkość nie większą niż 130 km/h[13]. Akumulatory litowo-metalowo-polimerowe dostarczane przez francuską firmę BatScap pozwalają przejechać w warunkach miejskich ok. 250 kilometrów, za to w pozamiejskich i okołomiejskich ok. 130 kilometrów[13]. Czas ładowania akumulatorów od poziomu 0% do 100% zajmuje ok. 8 godzin przy wykorzystaniu ładowarki pokładowej o napięciu 200V, 16A[13].

Rodzaj wykorzystanych akumulatorów do Bluecara spotkał się z krytyką z powodu komplikacji jakie powodują w dłuższej perspektywie użytkowania. Francuski magazyn "L'Automobile Magazine" opublikował w marcu 2020 tekst[14] punktujący nieprzystosowanie akumulatorów litowo-polimerowych do częstego ładowania, a także ich szybką utratą energii w okresie między uzupełnianiem energii[14]. W przypadku całkowitego wyładowywania, akumulatory stygły do stopnia utrudniającego ich ponowne naładowanie, w efekcie utrudniając dalsze użytkowanie pojazdu i wymuszając wymianę zniszczonego ogniwa na nowe[14]. Optymalna temperatura działania akumulatorów, ok. 60-65 stopni Celsjusza, ograniczyła wskazania dotyczące eksploatacji do podróży zawsze rozpoczynanych i kończonych podłączeniem do ładowarki - co w przypadku usługi car-sharingu nie zawsze było możliwe[14].

Car-sharing

edytuj

Bolloré Bluecar został zbudowany głównie z myślą o zyskującej na popularności w Europie Zachodniej usłudze car-sharingu. Działające w tej branży firmy stały się głównymi nabywcami Bluecara - pierwszą zostało francuskie Autolib', które poczynając od puli pilotażowej 66 sztuk w październiku 2011 roku[15] stopniowo rozbudowywało ją o kolejne egzemplarze. W grudniu 2011 flotę utworzyły 250 pojazdy, w marcu 2012 zwiększając się do 1 tysiąca pojazdów i do 3 tysięcy we wrześniu 2013[16]. Głównym miastem, gdzie działała usługa, był Paryż, a także Lyon oraz Bordeaux. W obu tych miastach konkurencyjną flotę Bluecarów zaoferowały także konkurencyjne firmy o nazwach BlueCub[17] i BlueLy w 2013 roku[18].

We wrześniu 2015 roku Bluecar trafił do usługu car-sharingu w pierwszym kraju poza Europą. Uruchomiła ją amerykańska firma BlueIndy w mieście Indianapolis z flotą 50 pojazdów[19] powiększonej w kolejnym roku do 230 pojazdów[20]. W czerwcu 2017 flota Bluecarów na minuty trafiła do użytku w innym amerykańskim mieście, Los Angeles, w ramach usługi BlueLA[21]. W tym samym miesiącu pod nazwą BlueCity pojazdy pojawiły się w ramach car-sharingu w Londynie w Wielkiej Brytanii[22], a w grudniu 2017 roku pod nazwą Blue SG - także w Singapurze[23].

Niepowodzenia

edytuj
  • W czerwcu 2018 roku pierwszy i największy nabywca Bluecarów, francuska firma car-sharingowa Autolib', ogłosiła bankructwo i zakończenie swoich dotychczasowych usług[24]. Oprócz dużych nakładów na naprawy często niszczonych lub dewastowanych pojazdów, dalszą działalność uniemożliwiło niespełnienie finansowych planów[25]. Oczekiwano, że każdy z egzemplarzy przyniesie ok. 23 tysiące euro zysku, w praktyce nie dając więcej niż 4 tysiące euro[26]. Łącznie przez 7 lat działania firmy Autolib' flota Bluecarów przyniosła 220 milionów euro strat[26].
  • W lutym 2020 usługa BlueCity dostępna od dotychczasowych 2 i pół roku na obszarze Londynu została wycofana z użytku wraz z całą flotą pojazdów[27].
  • W marcu 2020 roku flota 230 Bluecarów oferowanych przez firmę BlueIndy w amerykańskim mieście Indianapolis została wycofana. Pomimo federalnych dotacji w kwocie 7 milionów dolarów w ramach programu, usługa nie zdobyła popularności i systematycznie zyskiwała coraz mniej nowych użytkowników[28]. Pojazdy po upadku programu zostały skierowane do przerobienia lub utylizacji.

Bluecar w mediach

edytuj
  • W październiku 2013 roku dwa egzemplarze Bluecarów wykorzystywane do car-sharingu w Paryżu spłonęły podczas ładowania na parkingu miejskim - pierwszy zajął się ogniem, który po chwili rozprzestrzenił się na sąsiednio zaparkowany drugi egzemplarz pojazdu[29]. Śledztwo wokół sprawy wykazało, że przyczyną pożaru nie była usterka techniczna, lecz zaprószenie ognia przez wandali, którzy w ciągu pierwszych dwóch lat funkcjonowania usług firmy Autolib' łącznie zniszczyli 25 egzemplarzy Bluecarów[30].
  • W marcu 2021 motoryzacyjne media obiegły umieszczone na Twitterze zdjęcia niszczejących wraków Bluecarów, które na wolnym powietrzu przetrzymywane były na dużym trawniku we francuskiej miejscowości Romorantin-Lanthenay. Sprawa okazała się być pokłosiem bankructwa firmy car-sharingowej Autolib'[25]. Po wycofaniu z użytku całej floty, firma była w stanie sprzedać ok. 800 egzemplarzy z floty liczącej łącznie 4 tysiące egzemplarzy, pozostając z kilkoma tysiącami bezużytecznych pojazdów. W ten sposób, większość z nich pozostała od 2018 roku nieużywana, niszczejąc w zgromadzonym miejscu po zdemontowaniu akumulatorów[26]. Pojazdy mają zostać ostatecznie zutylizowane.

Przypisy

edytuj
  1. ↑ Bolloré Brings Road-Ready BlueCar EV to Geneva; Plans to Build More. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  2. ↑ Pininfarina B0 (B Zero) Electric Car Revealed At The Paris Auto Show. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  3. ↑ Bollore Bluecar Battery Electric Car. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  4. ↑ La BlueCar prend forme. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  5. ↑ The Bolloré Bluecar will be produced at Pininfarina to drive in Paris this fall. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  6. ↑ Bolloré Bluecar contre Mia L : de l'électricité dans l'air. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  7. ↑ Bollore Bluecars Now Being Built By Renault. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  8. ↑ Bolloré Bluecar EV being assembled at Groupe Renault plant in Dieppe. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  9. ↑ LOUEZ UNE BLUECAR POUR 500 € PAR MOIS. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  10. ↑ VOITURE ÉLECTRIQUE – LA BLUECAR DE BOLLORÉ DISPONIBLE POUR 12.000 €. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  11. ↑ +115% pour les ventes de voitures électriques en France pour 2012. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  12. ↑ Atos and Bolloré Group launch first 100% electric corporate car fleet. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  13. ↑ a b c Bolloré Bluecar. [dostęp 2021-10-09]. (pol.).
  14. ↑ a b c d Les anciennes BlueCar d'Autolib’ à 5 000 € sont-elles de bonnes affaires ?. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  15. ↑ Paris Tests Short-Term Rentals of Electric Cars. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  16. ↑ PARIS – AUTOLIB’ PASSE LE SEUIL DES 3 MILLIONS DE LOCATIONS. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  17. ↑ Bordeaux Bluecub. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  18. ↑ BLUELY. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  19. ↑ Groundbreaking Electric Car Sharing Program Launches in an Unlikely City. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  20. ↑ BlueIndy. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  21. ↑ BlueLA. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  22. ↑ Bluecity is expanding its electric car sharing service across London after successful Hammersmith and Fulham pilot. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  23. ↑ BlueSG. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  24. ↑ Paris: Autolib electric car scheme ‘to end in days’ after authorities pull the plug. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  25. ↑ a b Setki samochodów elektrycznych gniją w trawie – są tanie, a i tak nikt ich nie chce. [dostęp 2021-10-09]. (pol.).
  26. ↑ a b c Samochody elektryczne Bollore Bluecar po carsharingu Autolib, których „nikt nie chce”. Co TAK NAPRAWDĘ się dz .... [dostęp 2021-10-09]. (pol.).
  27. ↑ BlueCity closed. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  28. ↑ BlueIndy electric cars will be repurposed — or crushed. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
  29. ↑ Incendies d'Autolib': des actes de malveillance. [dostęp 2021-10-09]. (fr.).
  30. ↑ Two Autolib Bolloré Bluecars Catch Fire - Cause Unknown. [dostęp 2021-10-09]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bolloré_Bluecar&oldid=72459346”