Borawski (nazwisko) – pochodzi od miejscowości Borawskie w parafii Przytuły w ziemi wiskiej – obecnie łomżyńskie.

Historia nazwiska

edytuj

8 grudnia 1426 roku książę mazowiecki Janusz I nadał braciom Dobiesławowi, Mikołajowi i Stanisławowi z Borowa (ostrołęckie) 10 włók ziemi. Osada została nazwana Borawice lub Borawskie Dobki (obecnie Borawskie gmina Przytuły). Bracia ci pieczętowali się herbem Cholewa. Prawa własności zostały potwierdzone w 1428 roku przez księcia Władysława I. W 1439 roku książę Władysław I nadał Mikołajowi z Borawskich Dobków, Maciejowi i Witowi 20 włók ziemi nad rzeką Wissą. Powstała wieś została nazwana Borawskie a Wissa (obecnie Borawskie-Awissa). Król Zygmunt August w roku 1550 potwierdził to nadanie.

Potomkowie założycieli tych wsi przyjęli nazwisko Borawski. Powstałe rodziny pieczętowały się herbami; Bojcza, Cholewa i Junosza.

Była to szlachta, najczęściej zaściankowa, zasiedlająca wiele okolicznych wsi.

W XVII wieku przedstawiciele rodziny Borawskich osiedlili się na Rusi Czerwonej i w Wielkopolsce.

„Regestr Diecezjów” Franciszka Czaykowskiego podaje, iż na przełomie 1783–1784 roku Borawscy zasiedlali następujące zaścianki w parafiach ziemi wiskiej:

W latach 1836–1862, podczas przeprowadzonego przez Heraldię Królestwa Polskiego spisu szlachty, szlachectwem wylegitymowali się następujący przedstawiciele rodziny Borawskich:

  • Adam Borawski
  • Bartłomiej Borawski
  • Grzegorz Borawski
  • Józef Borawski
  • Kajetan Borawski
  • Mateusz Borawski
  • Paweł Borawski
  • Stanisław Wawrzyniec Borawski
  • Tomasz Borawski

Współcześnie

edytuj

Obecnie zameldowanych w Polsce jest ponad 3240 przedstawicieli nazwiska Borawski[1](a)[2]

Bibliografia

edytuj
  • Cz. Brodzicki, Początki osadnictwa Wizny i ziemi wiskiej na tle wydarzeń historycznych w tym regionie Polski (do 1529 roku), Warszawa 1994.
  • E. Sęczys, Szlachta wylegitymowana w Królestwie Polskim w latach 1836–1861, Warszawa 2000.
  • Sławomir Górzyński, „Regestr Diecezjów Franciszka Czaykowkiego”, czyli właściciele ziemscy w Koronie 1783–1784, Warszawa 2006.
  • T. Strzębosz, Antykomunistyczna partyzantka i konspiracja nad Biebrzą, Warszawa 2004.
  • S. Poleszak, Jeden z wyklętych major Jan Tabotowski „Bruzda”, Warszawa 1998.
  • S. Poleszak, Podziemie antykomunistyczne w łomżyńskim i grajewskim (1944–1957).
  • Zbigniew Leszczyc Herby szlachty polskiej. T. 1,2., Poznań: Antoni Fiedler, 1908, s. 52,
  • S. Uruski, Rodzina. Herbarz Szlachty Polskiej, Warszawa 1915.

Przypisy

edytuj
  1. Liczba osób o nazwisku Borawski.
  2. Liczba osób o nazwisku Borawska.
  3. T. Dudziński: Biogramy. Stanisław Borawski. grajewiak.pl/. [dostęp 2018-11-27]. (pol.).

Herby rodowe

edytuj