Wikipedia

China Open 2011

China Open 2011 – siódmy turniej rankingowy sezonu snookerowego 2010/2011. W dniach 28 marca – 3 kwietnia 2011 roku miejscem jego rozegrania była hala widowiskowa Uniwersytetu Pekińskiego w Pekinie (Chiny).

China Open
2010 2011 2012
Ilustracja
Liczba uczestników

40

Miejsce

Uniwersytet Pekiński, Pekin

Zwycięzca

Anglia Judd Trump

II miejsce

Anglia Mark Selby

Najwyższy break

142 Anglia Robert Milkins

Rozegrane mecze

39

Obrońcą tytułu mistrzowskiego był Walijczyk Mark J. Williams, który przegrał 4-5 w pierwszej rundzie turnieju z reprezentantem Anglii Stephenem Lee[1].

W Polsce turniej transmitowała stacja Eurosport.

Nagrody

edytuj

[2] [3]

  • Zwycięzca: 60 000 £
  • II Miejsce: 30 000 £
  • Półfinalista: 15 000 £
  • Ćwierćfinalista: 8000 £
  • Ostatnia 16-ka: 5925 £
  • Ostatnia 32-ka: 4000 £
  • Ostatnia 48-ka: 2200 £
  • Ostatnia 64-ka: 1500 £
  • Najwyższy break turnieju: 2000 £
  • Maksymalny break: nie przewidziano
  • Najwyższy break eliminacji: 400 £
  • Maksymalny break w eliminacjach: nie przewidziano

Łączna pula nagród: 325 000 £

Zawodnicy

edytuj

Zawodnicy rozstawieni

edytuj

W turnieju na 1. pozycji rozstawiony został obrońca tytułu. Jako drugi rozstawiony został aktualny Mistrz świata. Następni gracze byli rozstawiani według kolejności zajmowanej na światowej liście rankingowej:

  1.   Mark J. Williams MBE (obrońca tytułu)
  2.   Neil Robertson
  3.   John Higgins MBE
  4.   Mark Selby
  5.   Ding Junhui
  6.   Stephen Maguire
  7.   Shaun Murphy
  8.   Ali Carter
  1.   Graeme Dott
  2.   Ronnie O’Sullivan MBE
  3.   Mark Allen
  4.   Peter Ebdon
  5.   Stephen Hendry MBE
  6.   Jamie Cope
  7.   Ricky Walden
  8.   Marco Fu

Zawodnicy nierozstawieni

edytuj

Sędziowie

edytuj

Wydarzenia związane z turniejem

edytuj
  • Matthew Stevens w przegranym meczu 0-5 ze Stephenem Hendrym zdobył 9 punktów, co jest rekordem najmniejszej ilości zdobytych punktów w meczu do 5 wygranych w telewizyjnym turnieju[4]
  • Judd Trump po raz pierwszy w karierze awansował do finału turnieju rankingowego[5].

Przebieg turnieju

edytuj

Ta sekcja będzie uzupełniana w trakcie trwania turnieju

Runda dzikich kart

edytuj

Mecze dzikiej rundy zostały rozegrane 28 i 29 marca w Pekinie[6][7][8].

Mecz Wynik
WC1   Kurt Maflin 5–3   Cao Yupeng
WC2   Marcus Campbell 5–3   Mei Xiwen
WC3   Robert Milkins 5–1   Rouzi Maimaiti
WC4[9][10]   Jimmy White w/d–w/o   Tian Pengfei
WC5   Nigel Bond 5–3   Jin Long
WC6   Ken Doherty 1–5   Li Hang
WC7   Joe Perry 5–2   Li Yan
WC8   Gerard Greene 5–2   Yu Delu

Drabinka turniejowa

edytuj

[6][8]

Runda 1
(Do 5 frejmów)		Runda 2
(Do 5 frejmów)		Ćwierćfinały
(Do 5 frejmów)		Półfinały
(Do 6 frejmów)		Finał
(Do 10 frejmów)
 Mark J. Williams4
 Stephen Lee5
 Stephen Lee5
 Ryan Day2
 Ronnie O’Sullivan2
 Ryan Day5
 Stephen Lee2
 Ding Junhui5
 Stephen Hendry5
 Matthew Stevens0
 Stephen Hendry2
 Ding Junhui5
 Ding Junhui5
 Kurt Maflin4
 Ding Junhui3
 Mark Selby6
 Ali Carter5
 Stuart Bingham1
 Ali Carter5
 Marcus Campbell3
 Mark Allen4
 Marcus Campbell5
 Ali Carter1
 Mark Selby5
 Jamie Cope3
 Robert Milkins5
 Robert Milkins1
 Mark Selby5
 Mark Selby5
 Tian Pengfei3
 Mark Selby8
 Judd Trump10
 John Higgins5
 Nigel Bond3
 John Higgins5
 Ricky Walden2
 Ricky Walden5
 Martin Gould4
 John Higgins2
 Shaun Murphy5
 Graeme Dott4
 Li Hang5
 Li Hang4
 Shaun Murphy5
 Shaun Murphy5
 Joe Perry3
 Shaun Murphy1
 Judd Trump6
 Stephen Maguire3
 Mark Davis5
 Mark Davis2
 Judd Trump5
 Marco Fu3
 Judd Trump5
 Judd Trump5
 Peter Ebdon3
 Peter Ebdon5
 Gerard Greene2
 Peter Ebdon 5
 Neil Robertson1
 Neil Robertson5
 Barry Hawkins1

Finał

edytuj
Finał: Do 10 frame’ów
Uniwersytet Pekiński, Pekin,
Sędzia: Leo Scullion
 
Mark Selby 		8 – 10  
Judd Trump
Sesja południowa: 0–104 (104), 101–21 (88), 46–76, 0–104 (104), 90–34 (90), 53–69 (53 Selby, 55 Trump), 39–67 (61), 66–65 (62 Selby)
Sesja wieczorna: 49–89 (68), 132–0 (132), 66–0 (66), 0–113 (113), 134–0 (134), 40–73, 124–7 (124), 84–31, 49–60 (57), 41–57 (57)
134 Najwyższy break 113
3 Breaki stupunktowe 3
8 Breaki 50-punktowe 7

Breaki stupunktowe turnieju zasadniczego

edytuj

[11][12]

Snookerzysta Breaki
  Robert Milkins 142, 114
  Mark Selby 139, 134, 132, 131, 130, 125, 129, 102
  Nigel Bond 138
  Mark Williams 137, 113, 104, 100
  Mark Davis 137
  Ding Junhui 134, 133, 120, 117
  Li Hang 133, 117
  Judd Trump 130, 113, 104, 104
  Barry Hawkins 128
  Neil Robertson 124
  Ronnie O’Sullivan 123
  Yu Delu 117
  Shaun Murphy 108
  John Higgins 107
  Joe Perry 106
  Kurt Maflin 103
  Tian Pengfei 101
  Stephen Hendry 100
  Ryan Day 100

Statystyki turnieju

edytuj

Statystyki pierwszej rundy

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 16 50%
  Szkocja 5 15,61%
  Walia 3 9,37%
  Chiny 3 9,37%
  Irlandia Północna 2 6,26%
  Australia 1 3,13%
  Hongkong 1 3,13%
  Norwegia 1 3,13%
  • Liczba uczestników rundy: 32 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 16
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 9
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 7
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 123 (144)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,69
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-0
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 4


Statystyki drugiej rundy

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 9 56,25%
  Szkocja 3 18,75%
  Chiny 2 12,5%
  Walia 1 6,25%
  Australia 1 6,25%
  • Liczba uczestników rundy: 16 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 9
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 7
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 6
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 2
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 57 (72)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,12
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 1


Statystyki ćwierćfinałów

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 6 75%
  Szkocja 1 12,50%
  Chiny 1 12,50%
  • Liczba uczestników rundy: 8 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 6
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 2
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 3
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 28 (36)
  • Średnia liczba partii w meczu: 7,00
  • Najwyższe zwycięstwo: 5-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0


Statystyki półfinałów

edytuj
Państwo Il. zawodników % zawodników
  Anglia 3 75,00%
  Chiny 1 25,00%
  • Liczba uczestników rundy: 4 zawodników
  • Liczba rozstawionych zawodników w rundzie: 3
  • Liczba nierozstawionych zawodników w rundzie: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników rozstawionych: 1
  • Liczba zwycięstw zawodników nierozstawionych: 1
  • Liczba rozegranych partii (maksymalnie możliwa): 16 (22)
  • Średnia liczba partii w meczu: 8,00
  • Najwyższe zwycięstwo: 6-1
  • Liczba meczów rozstrzygniętych w ostatniej partii: 0

Kwalifikacje

edytuj

Mecze kwalifikacyjne do turnieju China Open odbędą się w dniach 24 – 27 lutego 2011 roku w Pontin’s Centre w Prestatyn w Walii. Wyłonią one 16 zawodników, którzy zostaną rozstawieni do turnieju zasadniczego.

Drabinka kwalifikacji

edytuj

[13][14]

  Runda 1[15]
Do 5 frame’ów 		  Runda 2[16]
Do 5 frame’ów 		  Runda 3[17]
Do 5 frame’ów 		  Runda 4[18]
Do 5 frame’ów
                               
   Patrick Wallace 2      Alfred Burden 5      Matthew Selt 4      Stephen Lee 5
   Zhang Anda 5      Zhang Anda 1      Alfie Burden 5      Alfie Burden 4
   Liu Song 5      Adrian Gunnell 0      Tom Ford 5      Ryan Day 5
   Noppon Saengkham 1      Liu Song 5      Liu Song 3      Tom Ford 1
   Xiao Guodong 5      Joe Jogia 5      Anthony Hamilton 5      Matthew Stevens 5
   Dermot McGlinchey 2      Xiao Guodong 2      Joe Jogia 0      Anthony Hamilton 1
   Simon Bedford 2      Jack Lisowski 4      Dave Harold 1      Mark King 1
   Kurt Maflin 5      Kurt Maflin 5      Kurt Maflin 5      Kurt Maflin 5
   Andrew Pagett 2      Jimmy Robertson 3      Mark Joyce 5      Stuart Bingham 5
   Joe Delaney 5      Joe Delaney 5      Joe Delaney 1      Mark Joyce 2
   Liam Highfield 5      Barry Pinches 5      Rory McLeod 5      Marcus Campbell 5
   Jamie O’Neill 2      Liam Highfield 3      Barry Pinches 2      Rory McLeod 3
   David Morris 4      Ian McCulloch 0      Robert Milkins 5      Andrew Higginson 2
   David Gilbert 5      David Gilbert 5      David Gilbert 4      Robert Milkins 5
   Liu Chuang 5      Jimmy White 5      Peter Lines 3      Dominic Dale 2
   Jak Jones 3      Liu Chuang 3      Jimmy White 5      Jimmy White 5
   Igor Figueiredo 2      Bjorn Haneveer 5      Nigel Bond 5      Liang Wenbo 3
   Kuldesh Johal 5      Kuldesh Johal 3      Bjorn Haneveer 4      Nigel Bond 5
   James McBain w/o      Jamie Jones 2      Mike Dunn 5      Martin Gould 5
       James McBain 5      James McBain 2      Mike Dunn 2
   T. Thirapongpaiboon 1      Andy Hicks 1      Tony Drago 2      Ken Doherty 5
   Issara Kachaiwong 5      Issara Kachaiwong 5      Issara Kachaiwong 5      Issara Kachaiwong 0
   Kyren Wilson w/o      Rod Lawler 5      Michael Holt 3      Joe Perry 5
       Kyren Wilson 1      Rod Lawler 5      Rod Lawler 2
   James Wattana 5      Stuart Pettman 2      Steve Davis 4      Mark Davis 3
   Justin Astley 2      James Wattana 5      James Wattana 5      James Wattana 5
   Ben Woollaston 5      Anthony McGill 0      Jamie Burnett 3      Judd Trump 5
   Reanne Evans 1      Ben Woollaston 5      Ben Woollaston 5      Ben Woollaston 1
   Paul Davison 5      Matthew Couch 5      Fergal O’Brien 5      Gerard Greene 5
   Adam Wicheard 3      Paul Davison 4      Matthew Couch 3      Fergal O’Brien 2
   Michael White 5      Joe Swail 5      Alan McManus 3      Barry Hawkins 5
   Michael Judge 3      Michael White 3      Joe Swail 5      Joe Swail 2

Breaki stupunktowe kwalifikacji

edytuj

[11][19]

Snookerzysta Breaki
  Kurt Maflin 140, 117, 115, 103
  Jimmy Robertson 138
  Tony Drago 137
  Stuart Pettman 136
  Mark King 134
  Ben Woollaston 130
  Dominic Dale 120
  Martin Gould 120
  Jack Lisowski 116, 106
  David Gilbert 112, 101
  Judd Trump 109
  Robert Milkins 107
  Jamie Burnett 107
  Matthew Couch 105
  Ken Doherty 105
  Anthony Hamilton 102

Przypisy

edytuj
  1. ↑ eurosport.pl: Cztery setki? Wciąż mało! Williams przegrywa z Lee. [dostęp 2011-02-29]. (pol.).
  2. ↑ worldsnooker.com: Prize Money. [dostęp 2011-02-27]. (ang.).
  3. ↑ snookerworld.pl: Nagrody i punkty na China Open 2011. [dostęp 2011-03-03]. (pol.).
  4. ↑ Hendry storms into last 16 in Beijing. wordsnooker.com. [dostęp 2011-04-02]. (ang.).
  5. ↑ Trump awansuje do finału i szesnastki rankingu!. eurosport.pl. [dostęp 2011-04-02]. (pol.).
  6. ↑ a b Bank of Beijing China Open. World Professional Billiards and Snooker Association. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
  7. ↑ China Open 2011 – Final Stages. global-snooker.com. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
  8. ↑ a b Bank of Beijing China Open. WWW Snooker. [dostęp 2011-03-26]. (ang.).
  9. ↑ Whirlwind out of China Open. World Snooker, 27 marca 2011. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  10. ↑ Jimmy White withdraws from China Open. The Snooker Forum. [dostęp 2011-03-27]. (ang.).
  11. ↑ a b snookerworld.pl: Breaki 100 punktowe kwalifikacji i fazy zasadniczej. [dostęp 2011-02-26]. (pol.).
  12. ↑ Breaki 100 punktowe fazy zasadniczej. World Snooker Data. [dostęp 2011-03-30]. (ang.).
  13. ↑ WWW Snoker: Wyniki kwalifikacji China Open 2011. [dostęp 2011-02-23]. (ang.).
  14. ↑ snookerworld.pl: Wyniki kwalifikacji China Open 2011. [dostęp 2011-02-26]. (pol.).
  15. ↑ 147.pl: China Open – kwalifikacje. [dostęp 2011-03-03]. (pol.).
  16. ↑ 147.pl: Kwalifikacje China Open – dzień drugi. [dostęp 2011-03-03]. (pol.).
  17. ↑ 147.pl: Sobota – trzeci dzień kwalifikacji China Open. [dostęp 2011-03-03]. (pol.).
  18. ↑ 147.pl: Kto pojedzie do Pekinu?. [dostęp 2011-03-03]. (pol.).
  19. ↑ global-snooker.com: Breaki 100 punktowe fazy kwalifikacyjnej. [dostęp 2011-02-26]. (ang.).

Linki zewnętrzne

edytuj
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=China_Open_2011&oldid=74108551”