Cool jazz
Cool jazz (z ang. chłodny) – styl w muzyce jazzowej, który rozwijał się w końcówce lat 40. i w latach 50. XX wieku. Agresywności bebopu przeciwstawiał on brzmienie i aranżacje wyciszone i stonowane[2]. Unowocześniono w nim współbrzmienie harmoniczne i sposób improwizacji (został bardziej zbliżony do awangardowej muzyki koncertowej z połowy XX wieku)[3][2]. Często postrzegany jest jako muzyka pozbawiona emocji[2]. Podstawy ideologiczne i teoretyczne tego stylu stworzył Lennie Tristano[2].
| ||
| Pochodzenie | ||
| Czas i miejsce powstania | koniec lat 40. XX wieku, USA | |
| Instrumenty | ||
| Największa popularność | lata 50. XX wieku | |
| Gatunki pokrewne |
| |
| Podgatunki | ||
| ||
| Style regionalne | ||
Za poczatek cool jazzu uważa się nagranie Early Autumn (1948) orkiestry Woody'ego Hermana ze Stanem Getzem oraz album nonetu Milesa Davisa Birth of the Cool (1949)[2].
Najważniejszymi twórcami cool jazzu byli Stan Getz, Dave Brubeck, Paul Desmond, Miles Davis i Chet Baker.
PrzypisyEdytuj
- ↑ a b c d Cool jazz (ang.). allmusic.com. [dostęp 2020-22-10].
- ↑ a b c d e COOL JAZZ - Encyklopedia Muzyki - RMF Classic, www.rmfclassic.pl [dostęp 2020-10-07].
- ↑ Wacław Panek, Mały słownik muzyki rozrywkowej, Warszawa: Związek Polskich Autorów i Kompozytorów ZAKR, 1986, s. 21, ISBN 83-00-00997-3, OCLC 749239088.