Czek podróżniczy
Czek podróżniczy albo czek podróżny (ang. traveler’s cheque) – rodzaj czeku, który wystawiany jest przez bank lub inną instytucję finansową na standardową kwotę (np. 100 złotych, 100 euro, 50 funtów) w różnych walutach. Jest to rodzaj polecenia wypłaty, skierowanego przez bank do innych banków. Czek taki trasowany jest na samą instytucję wydającą.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/2/20/Czek.podrozniczy.1000zl.NBP.1989.jpeg/220px-Czek.podrozniczy.1000zl.NBP.1989.jpeg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/1/19/CzekPodr%C3%B3%C5%BCniczy_2000z%C5%82otych_obverse.jpg/220px-CzekPodr%C3%B3%C5%BCniczy_2000z%C5%82otych_obverse.jpg)
Czeki podróżnicze wystawiane są imiennie na konkretną, podpisaną na nim osobę i stają się ważne dopiero w chwili złożenia przez właściciela drugiego podpisu w chwili jego realizacji, co chroni go przed nieuprawnionym użyciem w razie zguby lub kradzieży. Zazwyczaj stosowane bywały w czasie pobytu za granicą. Niekiedy ważność czeku ograniczona była do konkretnego kraju (jak np. pokazany obok, wydany na Węgrzech czek NBP – do realizacji tylko w Polsce).
Czeki podróżne jako pierwsza na rynek wprowadziła American Express Company w 1890 roku. Jeszcze tego samego roku, firma American Express sprzedała czeki podróżne na łączną sumę 9120 dolarów. W roku 2000 suma ta wynosiła już 24,6 biliona dolarów[potrzebny przypis]. Powszechne stosowanie kart kredytowych i debetowych na całym świecie znacznie ograniczyło popularność czeków podróżnych podczas wyjazdów wakacyjnych.
Bibliografia
edytuj- J. Kudła: Instrumenty finansowe i ich zastosowania, Warszawa: Wydawnictwo Key Text, 2009. ISBN 978-83-87251-58-1.