Dinny Pails

tenisista australijski

Dennis Robert Pails, Dinny Pails (ur. 4 marca 1921 w Nottingham, zm. 22 listopada 1986 w Sydney), tenisista australijski, zwycięzca mistrzostw Australii w grze pojedynczej, reprezentant w Pucharze Davisa.

Dinny Pails
Państwo

 Australia

Data i miejsce urodzenia

4 marca 1921
Nottingham

Data i miejsce śmierci

22 listopada 1986
Sydney

Gra

praworęczny, jednoręczny bekhend

Status profesjonalny

1947

Zakończenie kariery

1969

Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu

6 (1947)

Australian Open

W (1947)

Wimbledon

SF (1947)

US Open

4R (1947)

Gra podwójna
Australian Open

SF (1946)

Wimbledon

F (1946)

Urodzony w Anglii, w 1940 triumfował w juniorskiej edycji międzynarodowych mistrzostw Australii. W 1946 po raz pierwszy dotarł do finału „dorosłych” mistrzostw Australii, ulegając w pięciu setach Johnowi Bromwichowi (7:5, 3:6, 5:7, 6:3, 2:6). Rok później zrewanżował się Bromwichowi, wygrywając w finale tego turnieju również w pięciu setach 4:6, 6:4, 3:6, 7:5, 8:6, mimo iż rywal miał piłkę meczową. Figurował w tym czasie w czołowej dziesiątce najlepszych graczy świata. W pierwszej powojennej edycji Wimbledonu w 1946, wymieniany obok Amerykanina Jacka Kramera w gronie głównych faworytów (został najwyżej rozstawiony), przegrał w ćwierćfinale w anegdotycznych okolicznościach – zgubił się w londyńskim metrze i o mało nie spóźnił się na mecz, w efekcie grał nerwowo i w czterech setach uległ późniejszemu triumfatorowi, Francuzowi Yvonowi Petrze. W tej samej edycji Wimbledonu osiągnął finał gry podwójnej, występując w parze z Geoffem Brownem (w finale lepsi okazali się Tom Brown i Jack Kramer 6:4, 6:4, 6:2). W 1947 był na Wimbledonie rozstawiony z „czwórką” i dotarł do półfinału gry pojedynczej, w którym uległ Kramerowi 1:6, 6:3, 1:6, 0:6, a w deblu z Bromwichem też był w półfinale (porażka z Tony’m Mottramem i Billem Sidwellem).

W latach 1946–1947 występował w reprezentacji daviscupowej. Australijczycy docierali w tym czasie dwukrotnie do finału rozgrywek, za każdym razem przegrywając z Amerykanami. Pails nie był szczególnie skuteczny w meczach pucharowych, a w obu finałach nie zdołał wygrać żadnego pojedynku singlowego, ulegając dwukrotnie Kramerowi i po jednym razie Gardnarowi Mulloyowi i Tedowi Schroederowi.

W 1947 Pails dołączył do grona tenisistów zawodowych. Debiut profesjonalny zaliczył 26 grudnia 1947 w nowojorskiej hali Madison Square Garden. Został wyznaczony do rozegrania serii pojedynków z Ekwadorczykiem Segurą, a ich mecze towarzyszyły głównej atrakcji touru – rywalizacji Jacka Kramera i Bobby’ego Riggsa, chociaż jak sam Pails wspominał, to właśnie jego mecze można było uznać za ciekawsze dla obserwatorów z uwagi na kontrast w stylu gry rywali. W pierwszym spotkaniu Pails okazał się lepszy od Segury 15:13, ale mecz zakończono już po pierwszym secie[1]. Całą serię Australijczyk rozstrzygnął na swoją korzyść, wygrywając 41 razy przy 31 wygranych Segury[2], chociaż sam Pails relacjonował, że wygrał o trzynaście pojedynków więcej niż rywal[3]. W 1951 brał udział w czteroosobowym tourze po Australii z Pancho Gonzalesem, Frankiem Parkerem i weteranem Donaldem Budge’m, zajmując drugie miejsce w serii pojedynków za Gonzalesem (27 wygranych, 15 porażek)[4]. W 1955 był wspólnie z Frankiem Parkerem rywalem Pancho Gonzalesa w niewielkim tourze australijskim, zdecydowanie wygranym przez Gonzalesa (45 wygranych i 7 porażek)[5].

W 1952 wydał książkę Set Points. My tennis story, zawierającą wspomnienia z kariery sportowej oraz wskazówki techniczne dla uczących się gry w tenisa.

Przypisy

edytuj
  1. Dinny Pails, Set Points. My tennis story, Sydney 1952, s. 34–35.
  2. Joe McCauley, The history of professional tennis, 2003, s. 193.
  3. Pails, Set Points, s. 34.
  4. McCauley, The history..., s. 196.
  5. Pancho Gonzales, Cy Rice, Man with a Racket. Autobiography of Pancho Gonzales, Nowy Jork 1959, s. 115.

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj