Gardnar Mulloy

Gardnar Mulloy
Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	22 listopada 1913 ; Waszyngton
Data i miejsce śmierci	14 listopada 2016 ; Miami
Wzrost	185 cm
Gra	praworęczny
	Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	6 (1947)
Australian Open	SF (1947)
Roland Garros	QF (1952–1954)
Wimbledon	SF (1948)
US Open	F (1952)
	Gra podwójna
Australian Open	QF (1947)
Roland Garros	F (1951, 1952)
Wimbledon	W (1957)
US Open	W (1942, 1945, 1946, 1948)

Gardnar Putnam Mulloy (ur. 22 listopada 1913 w Waszyngtonie, zm. 14 listopada 2016 w Miami^[1]) – amerykański tenisista, zwycięzca mistrzostw USA i Wimbledonu w deblu, zdobywca Pucharu Davisa.

Kariera tenisowaEdytuj

Studiował prawo na Uniwersytecie Miami, gdzie był organizatorem i zawodnikiem pierwszej drużyny tenisowej. Pełnił służbę wojskową w czasie II wojny światowej^[2]. W roku 1936 po raz pierwszy pojawił się w rankingu amerykańskim – jako nr 11. w klasyfikacji gry podwójnej. W latach 40. i 50. XX wieku tworzył parę deblową z Billem Talbertem – wspólnie wygrali cztery razy mistrzostwa USA oraz byli w dalszych dwóch finałach. W kolejnych finałach Mulloy i Talbert pokonywali Teda Schroedera i Sidneya Wooda (1942), Boba Falkenburga i Jacka Tuero (1945), Dona McNeilla i Franka Guernseya (1946) oraz Franka Parkera i Teda Schroedera (1948). Najbardziej wyrównany finał miał miejsce w 1946 – Mulloy i Talbert triumfowali 3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18, broniąc siedmiu piłek meczowych. W pozostałych finałach mistrzostw USA amerykański debel przegrywał z Johnem Bromwichem i Frankiem Sedgmanem (1950) oraz z Rexem Hartwigiem i Mervynem Rose (1953). Mulloy był również w finałach mistrzostw USA w 1940 (w parze z Henrym Prusoffem) i 1941 (z Wayne’em Sabinem) – w obu przypadkach przegrywając z parą Jack Kramer i Ted Schroeder, a także w roku 1957 (z Budge’m Pattym, porażka z Ashleyem Cooperem i Neale’em Fraserem).

Sukcesy deblowe Gardnar Mulloy odnosił także na innych turniejach wielkoszlemowych. W latach 1951–1952, w parze z Dickiem Savittem, dochodził do finałów mistrzostw Francji (dwie porażki z Frankiem Sedgmanem i Kenem McGregorem, zdobywcami deblowego Wielkiego Szlema). Jedyne zwycięstwo na Wimbledonie odniósł w wieku 43 lat, w roku 1957, w parze z Budge’em Pattym. Nierozstawieni Amerykanie pokonali w finale najwyżej rozstawionych Australijczyków – Lew Hoada i Neale’a Frasera w czterech setach (8:10, 6:4, 6:4, 6:4). Mulloy był również finalistą wimbledońskiego debla w roku 1948 (w parze z Tomem Brownem, porażka z Bromwichem i Sedgmanem) i w roku 1949 (w parze z Tedem Schroederem, porażka z Pancho Gonzálezem i Frankiem Parkerem). W 1956 w grze mieszanej partnerował Althei Gibson i para ta dotarła do finału (porażka z Shirley Fry i Vicem Seixasem).

Jako singlista Mulloy figurował w czołowej dziesiątce rankingu amerykańskiego czternastokrotnie w latach 1939–1954. W roku 1952 był liderem tej klasyfikacji, kiedy jedyny raz osiągnął finał mistrzostw USA także w grze pojedynczej (przegrał z młodszym o czternaście lat Frankiem Sedgmanem)^[3]. W latach 1946, 1949 i 1952 był w dziesiątce rankingu światowego według The Daily Telegraph (w 1952 jako nr 7).

W sezonach 1946, 1948–1950, 1952–1953 i 1957 Mulloy bronił barw amerykańskich w Pucharze Davisa^[3]. We wszystkich tych latach finały Pucharu Davisa rozgrywały między sobą USA i Australia – Amerykanie wychodzili z nich zwycięsko w latach 1946, 1948–1949, a Mulloy przyczynił się do sukcesu szczególnie w roku 1948, zdobywając z Billem Talbertem ważny punkt deblowy przeciwko Sidwellowi i Longowi. W latach 1952–1953 Mulloy pełnił funkcję grającego kapitana. Bilans jego występów pucharowych to trzy zwycięstwa (bez porażek) w singlu oraz osiem zwycięstw i trzy porażki w deblu.

Praworęczny zawodnik, przygodę z tenisem kontynuował jeszcze jako 80-latek – w roku 1996 był liderem klasyfikacji amerykańskiej w kategorii powyżej 80 lat w singlu i deblu. Zdobył szereg tytułów mistrza USA w rozmaitych kategoriach wiekowych, na różnych nawierzchniach i we wszystkich dyscyplinach (w singlu, deblu i mikście, a nawet w specjalnej deblowej kombinacji ojciec-syn). W roku 1952 jako 38-latek był najstarszym finalistą mistrzostw USA (pięć tygodni starszy od Billa Larneda w roku 1911), w roku 1957 jako 43-latek najstarszym reprezentantem USA w Pucharze Davisa. Jest również najstarszym deblowym mistrzem Wimbledonu (43 lata w roku 1957). W roku 1972 został przyjęty do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy^[3].

Finały w turniejach wielkoszlemowychEdytuj

Gra pojedyncza (0–1)Edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	8 września 1952	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Frank Sedgman	1:6, 2:6, 3:6

Gra podwójna (5–9)Edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	17 września 1940	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Henry Prussoff	Jack Kramer Ted Schroeder	4:6, 6:8, 7:9
Finalista	2.	7 września 1941	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Wayne Sabin	Jack Kramer Ted Schroeder	7:9, 4:6, 2:6
Zwycięzca	1.	7 września 1942	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Bill Talbert	Ted Schroeder Sidney Wood	9:7, 7:5, 6:1
Zwycięzca	2.	3 września 1945	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Bill Talbert	Bob Falkenburg Jack Tuero	12:10, 8:10, 12:10, 6:2
Zwycięzca	3.	8 września 1946	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Bill Talbert	Frank Guernsey Don McNeill	3:6, 6:4, 2:6, 6:3, 20:18
Finalista	3.	2 lipca 1948	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Tom Brown	John Bromwich Frank Sedgman	7:5, 5:7, 5:7, 7:9
Zwycięzca	4.	19 września 1948	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Bill Talbert	Frank Parker Ted Schroeder	1:6, 9:7, 6:3, 3:6, 9:7
Finalista	4.	1 lipca 1949	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ted Schroeder	Ricardo González Frank Parker	4:6, 4:6, 2:6
Finalista	5.	5 września 1950	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Bill Talbert	John Bromwich Frank Sedgman	5:7, 6:8, 6:3, 1:6
Finalista	6.	3 czerwca 1951	French Championships, Paryż	Ceglana	Dick Savitt	Ken McGregor Frank Sedgman	2:6, 6:2, 7:9, 5:7
Finalista	7.	1 czerwca 1952	French Championships, Paryż	Ceglana	Dick Savitt	Ken McGregor Frank Sedgman	3:6, 4:6, 4:6
Finalista	8.	7 września 1953	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Bill Talbert	Rex Hartwig Mervyn Rose	4:6, 6:4, 2:6, 4:6
Zwycięzca	5.	5 lipca 1957	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Budge Patty	Neale Fraser Lew Hoad	8:10, 6:4, 6:4, 6:4
Finalista	9.	8 września 1957	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Budge Patty	Ashley Cooper Neale Fraser	6:4, 3:6, 7:9, 3:6

Gra mieszana (0–1)Edytuj

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	6 lipca 1956	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Althea Gibson	Shirley Fry Vic Seixas	6:2, 2:6, 5:7

PrzypisyEdytuj

↑ Tennis legend Gardnar Mulloy of Miami dies at 102. miamiherald.com. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).
↑ MattM. Schudel MattM., Gardnar Mulloy, tennis champion known for fiery manner, dies at 102, „The Washington Post”, 15 listopada 2016, ISSN 0190-8286 [dostęp 2018-03-28] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Gardnar Mulloy, International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-28] .

BibliografiaEdytuj

Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997

[1] Tennis legend Gardnar Mulloy of Miami dies at 102. miamiherald.com. [dostęp 2016-11-15]. (ang.).

[2] MattM. Schudel MattM., Gardnar Mulloy, tennis champion known for fiery manner, dies at 102, „The Washington Post”, 15 listopada 2016, ISSN 0190-8286 [dostęp 2018-03-28] (ang.).

[:0-3] Gardnar Mulloy, International Tennis Hall of Fame [dostęp 2018-03-28] .

[1]

[2]

[3]