Australian Open
Australian Open (wym. [ɔ:sˈtɹeɪ̯liən ˈəʊ̯pən]; do 1926 Australasian Championships, do 1968 Australian Championships), Wielki Szlem Azji i Pacyfiku – międzynarodowe tenisowe mistrzostwa Australii, pierwszy z czterech turniejów zaliczanych do Wielkiego Szlema, rozgrywane od 1905 roku. Odbywają się corocznie w drugiej połowie stycznia na kortach Melbourne Park w Melbourne.
Margaret Court Arena (w tle Rod Laver Arena) – główne korty Australian Open | |
Miejsce | |
---|---|
Obiekt | |
Nawierzchnia |
Twarda |
Pierwsza edycja |
1905 |
ATP Tour | |
Kategoria |
Wielki Szlem |
Drabinka |
128S/128Q/64D/32X |
Dyrektor |
Craig Tiley |
WTA Tour | |
Kategoria |
Wielki Szlem |
Drabinka |
128S/128Q/64D/32X |
Dyrektor |
Craig Tiley |
Aktualni mistrzowie | |
Gra pojedyncza mężczyzn Jannik Sinner | |
Gra podwójna mężczyzn Rohan Bopanna Matthew Ebden | |
Gra pojedyncza kobiet Aryna Sabalenka | |
Gra podwójna kobiet Hsieh Su-wei Elise Mertens | |
Gra mieszana Hsieh Su-wei Jan Zieliński | |
Strona internetowa |
Od pierwszej edycji aż do 1987 roku turniej odbywał się na kortach trawiastych, w 1988 dokonano zmiany nawierzchni na korty twarde. Mats Wilander to jedyny tenisista, który zwyciężył w turniejach na obu nawierzchniach.
Podobnie jak podczas pozostałych turniejów Wielkiego Szlema, rozgrywane są turnieje singlowe i deblowe kobiet i mężczyzn, turniej miksta, turnieje zawodników na wózkach oraz zawody juniorskie i turnieje z udziałem dawnych czempionów.
Trzy główne korty podczas Australian Open to Rod Laver Arena, Melbourne Arena i Margaret Court Arena. Posiadają one rozsuwane dachy, które zamykane są w wypadku wystąpienia opadów deszczu lub ekstremalnych upałów.
Rozgrywane w środku australijskiego lata, Australian Open znane jest z niezwykle gorących i dusznych dni. Gdy temperatura oraz wilgotność osiągają niebezpieczne dla graczy poziomy, wprowadza się w życie specjalnie przygotowaną na takie warunki politykę, która umożliwia sędziom tymczasowe przerwanie pojedynków i wznowienie ich, gdy warunki się poprawią.
Tenisowe Mistrzostwa Australii w 2009 roku osiągnęły największą jednodniową frekwencję w historii Wielkiego Szlema przyciągając 66 018 widzów. Turniej przyniósł australijskiej gospodarce zysk w wysokości 38 milionów dolarów australijskich[1].
W 2008 roku nawierzchnię Rebound Ace, na której rozgrywano mecze od 1988, zastąpiono nową, akrylową o nazwie Plexicushion Prestige. Według standardów ITF, nowa nawierzchnia należała do kategorii o średniej szybkości[2]. Zmianie tej towarzyszyły równoczesne zmiany nawierzchni turniejów poprzedzających Australian Open. W 2020 roku nawierzchnia ta została zastąpiona przez GreenSet[3].
W 2023 roku w grze pojedynczej mężczyzn Novak Đoković zdobył trofeum, pokonując w finale 6:3, 7:6(4), 7:6(5) Stefanosa Tsitsipasa. W grze pojedynczej kobiet Aryna Sabalenka triumfowała nad Jeleną Rybakiną, uzyskując w meczu finałowym wynik 4:6, 6:3, 6:4. W deblu mężczyzn tytuł zdobyli Rinky Hijikata i Jason Kubler, którzy triumfowali w finale 6:4, 7:6(4) nad parą Hugo Nys–Jan Zieliński. W grze podwójnej kobiet zwyciężyły Barbora Krejčíková i Kateřina Siniaková, które w finale pokonały Shūko Aoyamę i Enę Shibaharę 6:4, 6:3. W grze mieszanej Luisa Stefani oraz Rafael Matos pokonali w meczu o mistrzostwo Sanię Mirzę wraz z Rohanem Bopanną 7:6(2), 6:2.
Historia
edytujAustralian Open jest organizowane przez Tennis Australia, dawniej Australijski Związek Tenisa na Trawie (LTAA). Pierwsza edycja została rozegrana w 1905 w Warehouseman’s Cricket Ground przy St Kilda Road w Melbourne w 1905 roku. Obecnie to miejsce znane jest pod nazwą Albert Reserve Tennis Centre.
Początkowo turniej rozgrywano pod nazwą Mistrzostw Australazji (The Australasian Championships), w 1927 został przemianowany na Mistrzostwa Australii (The Australian Championships), a od 1969 odbywa się pod nazwą Australian Open[4]. Od 1905 roku turniej rozgrywano w siedmiu miastach: australijskich Melbourne (53 razy), Sydney (17), Adelaide (14), Brisbane (8), Perth (3) oraz nowozelandzkich Christchurch (w 1906) i Hastings (w 1912)[4]. W 1972 podjęto decyzję o rozgrywaniu AO w tym mieście każdego kolejnego roku, co spowodowało przyznanie organizacji Kooyong Lawn Tennis Club mającemu siedzibę w Melbourne, ponieważ właśnie to miasto przyciągało najwięcej sponsorów.
Obiekt w Melbourne Park (dawniej Flinders Park) został zbudowany na edycję w roku 1988, aby zaspokoić wymagania szybko rozwijającego się turnieju co do liczby miejsc dla widzów, które przerosły pojemność obiektu Kooyong. Przenosiny do Melbourne Park okazały się natychmiastowym sukcesem – z 90 procentowym wzrostem liczby widzów w roku 1988 (266 436) w porównaniu do ostatniej edycji w Kooyong (w 1987 r. pojawiło się 140 000 kibiców).
Ze względu na geograficzną odległość Antypodów przez pierwsze lata w turnieju brali udział niemal wyłącznie Australijczycy i Nowozelandczycy. W latach 20. XX w. podróż statkiem z Europy do Australii zajmowała ok. 45 dni. Pierwszymi tenisistami, którzy przylecieli samolotem do Australii byli reprezentanci USA w Pucharze Davisa w listopadzie 1946. Nawet rodzimi tenisiści mieli problemy z dotarciem na miejsce rozgrywek, np. gdy turniej odbywał się w Perth, nie startował w nim nikt ze stanów Nowa Południowa Walia i Wiktoria, ponieważ zawodnicy nie byli w stanie przebyć odległości 3 tysięcy kilometrów dzielącej wschodnie i zachodnie wybrzeża Australii. W rozegranej w 1906 w Christchurch drugiej edycji turnieju wzięło udział zaledwie 10 tenisistów, w tym tylko dwóch Australijczyków[5].
Pierwsze turnieje mistrzostw Australazji cierpiały na rywalizacji z innymi turniejami rozgrywanymi na Antypodach, ponieważ zarówno australijska, jak i nowozelandzka federacja tenisowa już przed 1905 organizowały własne mistrzostwa, z których najbardziej znane były odbywające się od 1880 Mistrzostwa Stanu Wiktorii (Championship of the Colony of Victoria), w następnych latach przemianowane na Mistrzostwa Wiktorii (Championship of Victoria)[6]. W tamtych czasach dwaj najlepsi tenisiści, Australijczyk Norman Brookes (którego nazwisko nosi obecne trofeum dla najlepszego singlisty), oraz Nowozelandczyk Anthony Wilding prawie nie brali udziału w AO. Brookes wystartował i wygrał tylko raz (w 1911), natomiast Wilding zwyciężył w obu swoich startach (w 1906 i 1909). Nawet gdy mistrzostwa rozgrywano w nowozelandzkim Hastings, Wilding zdecydował się nie startować w ojczyźnie. Takie sytuacje były typowe dla wielu tenisistów tamtej epoki. W tenisowych Mistrzostwach Australazji/Australii nigdy nie wzięli udziału m.in.: bracia Doherty, bracia Renshaw, William Larned, Maurice McLoughlin, Beals Wright, Bill Johnston, Bill Tilden, René Lacoste, Henri Cochet, Bobby Riggs, Jack Kramer, Ted Schroeder, Pancho Gonzales, Budge Patty, Manuel Santana czy Jan Kodes, podczas gdy Ellsworth Vines, Jaroslav Drobny, Manuel Orantes, Ilie Năstase, Björn Borg wystartowali tylko raz.
Począwszy od 1969, gdy zawody po raz pierwszy rozegrano na Milton Courts w Brisbane, turniej był otwarty dla wszystkich zawodników, włącznie z zawodowcami, którzy nie byli dopuszczani do udziału w turniejach normalnego cyklu[7]. Mimo tego, z wyjątkiem 1969 i 1971, w turnieju nie startowało wielu czołowych zawodników. Spowodowane to było niedogodnym położeniem Australii, niewygodnym terminem (okolice Bożego Narodzenia i Nowego Roku) oraz niską pulą nagród – w 1970 Narodowa Liga Tenisa (National Tennis League, NTL), do której należeli Rod Laver, Ken Rosewall, Andrés Gimeno, Pancho Gonzáles, Roy Emerson oraz Fred Stolle, zabroniła swoim zawodnikom startu w imprezie ze względu na niską pulę nagród, przez co turniej wygrał Arthur Ashe[8].
W 1983 w turnieju zdecydowali się wziąć udział Ivan Lendl, Mats Wilander i John McEnroe. W finale Wilander pokonał Lendla 6:1, 6:4, 6:4[9]. Od zakończenia AO 1983 ITF naciskało na LTAA aby dokonało zmiany lokalizacji turnieju, ponieważ stadion Kooyong nie nadawał się już do organizacji tak wielkiego wydarzenia. Od 1988 turniej rozgrywano na Flinders Park (przemianowane później na Melbourne Park) na nawierzchni twardej Rebound Ace[10].
Zanim Melbourne Park stał się stałym miejscem rozgrywania Australian Open, doszło do wielu zmian terminu rozgrywania turnieju, np. edycja z 1919 roku odbyła się w styczniu 1920 (edycję z 1920 rozegrano w marcu tego samego roku). Gdy w 1923 roku turniej organizowało Brisbane, odbywał się on w sierpniu, kiedy w Australii nie było duszno i wilgotno. Po tym jak pierwszy turniej z 1977 zorganizowano na przełomie 1976 i 1977, organizatorzy zdecydowali się przenieść datę rozgrywek o kilka dni wcześniej. W ten sposób drugą edycję z 1977 rozegrano w grudniu (finał odbył się 31 grudnia), jednak te zmiany uzyskały aprobaty zawodników. W latach 1982–1985 turniej rozgrywano w połowie grudnia, wkrótce potem podjęto decyzję o powrocie do terminu styczniowego (z tego względu nie odbyła się edycja z 1986). Od 1987 data rozgrywania Australian Open nie uległa zmianom. Z drugiej strony w ostatnich latach wielu czołowych tenisistów, takich jak Roger Federer czy Rafael Nadal, jasno opowiada się za zmianą daty rozgrywek podkreślając, że turniej rozgrywany jest zbyt wcześnie po Świętach i Nowym Roku i nie pozwala im to na osiągnięcie optymalnej formy, oraz wyraziło nadzieję, że organizatorzy dokonają zmiany terminu na luty[11].
W 2008 roku na głównych kortach Melbourne Park zainstalowany został system Hawk-Eye (challenge), umożliwiający komputerowe sprawdzenie toru lotu piłki i miejsca trafienia w kort[12].
Również w 2008 roku zaproponowano kolejną zmianę miejsca rozgrywek. Władze stanu Nowa Południowa Walia jasno wyraziły chęć przejęcia turnieju, po wygaśnięciu licencji Melbourne w 2016 roku. Nowa, proponowana lokalizacja to Glebe Island w Sydney. W odpowiedzi, prezes Rady Stanu Wiktoria, Wayne Kayler-Thomson stwierdził, że turniej powinien pozostać w Melbourne oraz oskarżył władze Nowej Południowej Walii o brak oryginalnych pomysłów dla miasta i podkradanie cudzych[1]. Wkrótce po złożeniu tej propozycji ogłoszono plan przebudowy Melbourne Park, który miał pochłonąć setki milionów dolarów. Przebudowa miała objąć zwiększenie liczby miejsc na największych kortach, montaż dachu nad Margaret Court Arena, rozbudowę pomieszczeń dla zawodników, budowę nowej siedziby dla Tennis Australia, oraz częściowo zakryty „rynek”, na którym planowano zainstalowanie wielkich telewizorów umożliwiających oglądanie rozgrywanych aktualnie pojedynków[13].
Widownia w ostatnich latach
edytuj- 2023 – 902 312
- 2020 – 812 174[14]
- 2019 – 780 000[15]
- 2018 – 743 667[15]
- 2017 – 728 763[16]
- 2016 – 720 363[17]
- 2015 – 703 899[18]
- 2014 – 643 280[19]
- 2013 – 684 457[20]
- 2012 – 686 006[21]
- 2011 – 651 127[22]
- 2010 – 653 860[23]
- 2009 – 603 160
- 2008 – 605 735
- 2007 – 554 858[24]
- 2006 – 550 550
- 2005 – 543 873[25]
- 2004 – 521 691
Trofea i pula nagród
edytujNazwiska zdobywców tytułów zostają na stałe wygrawerowane na pucharach za zwycięstwo w turnieju.
- Zwyciężczyni turnieju singlistek otrzymuje Puchar Daphne Akhurst (Daphne Akhurst Memorial Cup).
- Zwycięzca turnieju singlistów zostaje nagrodzony Pucharem Normana Brookesa (Norman Brookes Challenge Cup).
W 2022 roku premie pieniężne w turniejach mężczyzn i kobiet były takie same i wynosiły[26]:
Etap | gra pojedyncza (A$) | gra podwójna (A$) | gra mieszana (A$) |
Zwycięstwo | 2 975 000 | 695 000 | 157 750 |
---|---|---|---|
Finał | 1 625 000 | 370 000 | 89 450 |
Półfinał | 925 000 | 210 000 | 47 500 |
Ćwierćfinał | 555 250 | 116 500 | 25 250 |
1/8 finału | 338 250 | 67 250 | 12 650 |
1/16 finału | 227 925 | 46 500 | 6600 |
1/32 finału | 158 850 | 30 975 | – |
1/64 finału | 106 250 | – | – |
Mistrzowie
edytuj- Mistrzynie Australian Open w grze pojedynczej
- Mistrzowie Australian Open w grze pojedynczej
- Mistrzynie Australian Open w grze podwójnej
- Mistrzowie Australian Open w grze podwójnej
- Mistrzowie Australian Open w grze mieszanej
Aktualni mistrzowie
edytujKonkurencja | Aktualni mistrzowie |
gra pojedyncza mężczyzn | Jannik Sinner |
gra pojedyncza kobiet | Aryna Sabalenka |
gra podwójna mężczyzn | Rohan Bopanna Matthew Ebden |
gra podwójna kobiet | Hsieh Su-wei Elise Mertens |
gra mieszana | Hsieh Su-wei Jan Zieliński |
gra pojedyncza chłopców | Rei Sakamoto |
gra pojedyncza dziewcząt | Renáta Jamrichová |
gra podwójna chłopców | Maxwell Exsted Cooper Woestendick |
gra podwójna dziewcząt | Tyra Caterina Grant Iva Jovic |
gra pojedyncza mężczyzn na wózkach | Tokito Oda |
gra pojedyncza kobiet na wózkach | Diede de Groot |
gra pojedyncza na quadach | Sam Schröder |
gra podwójna mężczyzn na wózkach | Alfie Hewett Gordon Reid |
gra podwójna kobiet na wózkach | Diede de Groot Jiske Griffioen |
gra podwójna na quadach | Andy Lapthorne David Wagner |
Rekordy
edytujW przeciwieństwie do pozostałych turniejów Wielkiego Szlema pierwszą edycję Australian Open w formie open rozegrano w 1969, a nie 1968 roku[27].
Rekord | Era Open* | Zawodnicy | Liczba | Lata | ||
---|---|---|---|---|---|---|
Mężczyźni (od 1905) | ||||||
Najwięcej tytułów w grze pojedynczej |
W historii: | Novak Đoković | 10 | 2008, 2011–2013, 2015–2016, 2019–2021, 2023 | ||
Przed 1969: | Roy Emerson | 6 | 1961, 1963–1967 | |||
Po 1968: | Novak Đoković | 10 | 2008, 2011–2013, 2015–2016, 2019–2021, 2023 | |||
Najwięcej tytułów z rzędu w grze pojedynczej |
W historii: | Roy Emerson | 5 | 1963–1967 | ||
Przed 1969: | Roy Emerson | 5 | 1963–1967 | |||
Po 1968: | Novak Đoković | 3 | 2011–2013, 2019–2021 | |||
Najwięcej tytułów w grze podwójnej |
W historii: | Adrian Quist | 10 | 1936–1940[28], 1946–1950 | ||
Przed 1969: | Adrian Quist | 10 | 1936–1940[28], 1946–1950 | |||
Po 1968: | Bob Bryan Mike Bryan |
6 | 2006–2007, 2009–2011, 2013 | |||
Najwięcej tytułów z rzędu w grze podwójnej |
W historii: | Adrian Quist | 10 | 1936–1950[28] | ||
Przed 1969: | Adrian Quist | 10 | 1936–1950[28] | |||
Po 1968: | Bob Bryan Mike Bryan |
3 | 2009–2011 | |||
Najwięcej tytułów w grze mieszanej |
W historii: | Harry Hopman Colin Long |
4 | 1930, 1936–1937, 1939 1940, 1946–1948 | ||
Przed 1969: | Harry Hopman Colin Long |
4 | 1930, 1936–1937, 1939 1940, 1946–1948 | |||
Po 1968: | Jim Pugh | 3 | 1988–1990 | |||
Najwięcej tytułów łącznie (gra pojedyncza, gra podwójna, gra mieszana) |
W historii: | Adrian Quist | 13 | 1936–1950 (3 singlowe, 10 deblowych) | ||
Przed 1969: | Adrian Quist | 13 | 1936–1950 (3 singlowe, 10 deblowych) | |||
Po 1968: | Novak Đoković | 9 | 2008–2023 (10 singlowych) | |||
Kobiety od 1922 | ||||||
Najwięcej tytułów w grze pojedynczej |
W historii: | Margaret Court | 11 | 1960–1966, 1969–1971, 1973 | ||
Przed 1969: | Margaret Court | 7 | 1960–1966 | |||
Po 1968: | Serena Williams | 7 | 2003, 2005, 2007, 2009, 2010, 2015, 2017 | |||
Najwięcej tytułów z rzędu w grze pojedynczej | ||||||
W historii: | Margaret Court | 7 | 1960–1966 | |||
Przed 1969: | Margaret Court | 7 | 1960–1966 | |||
Po 1968: | Margaret Court Evonne Goolagong Cawley Steffi Graf / / Monica Seles Martina Hingis |
3 | 1969–1971 1974–1976 1988–1990 1991–1993 1997–1999 | |||
Najwięcej tytułów w grze podwójnej | ||||||
W historii: | Thelma Coyne Long | 12 | 1936–1940, 1947–1949, 1951–1952, 1956, 1958 | |||
Przed 1969: | Thelma Coyne Long | 12 | 1936–1940, 1947–1949, 1951–1952, 1956, 1958 | |||
Po 1968: | / Martina Navrátilová | 8 | 1980, 1982–1989 | |||
Najwięcej tytułów z rzędu w grze podwójnej | ||||||
W historii: | / Martina Navrátilová Pam Shriver |
7 | 1982–1989 1982–1989 | |||
Przed 1969: | Thelma Coyne Long Nancye Wynne Bolton |
5 | 1936–1940 1936–1940 | |||
Po 1968: | / Martina Navrátilová Pam Shriver |
7 | 1982–1989 1982–1989 | |||
Najwięcej tytułów w grze mieszanej |
W historii: | Daphne Akhurst Cozens Nell Hall Hopman Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long |
4 | 1924–1925, 1928–1929 1930, 1936–1937, 1939 1940–1948 1951–1952, 1954–1955 | ||
Przed 1969: | Daphne Akhurst Cozens Nell Hall Hopman Nancye Wynne Bolton Thelma Coyne Long |
4 | 1924–1925, 1928–1929 1930, 1936–1937, 1939 1940–1948 1951–1952, 1954–1955 | |||
Po 1968: | Barbora Krejčíková | 3 | 2019–2021 | |||
Najwięcej tytułów łącznie (gra pojedyncza, gra podwójna, gra mieszana) |
W historii: | Margaret Court | 21 | 1960–1973 (11 singlowych, 8 deblowych, 2 mikstowe) | ||
Przed 1969: | Nancye Wynne Bolton | 20 | 1936–1952 (6 singlowych, 10 deblowych, 4 mikstowe) | |||
Po 1968: | / Martina Navrátilová | 12 | 1980–2003 (3 singlowe, 8 deblowych, 1 mikstowy) | |||
Obie płcie | ||||||
Najmłodsi zwycięzcy | Singel mężczyzn: | Ken Rosewall | 18 lat i 2 miesiące (1953) | |||
Debel mężczyzn: | Lew Hoad | 18 lat i 2 miesiące (1953) | ||||
Singel kobiet: | Martina Hingis | 16 lat i 3 miesiące (1997) | ||||
Debel kobiet: | Mirjana Lučić | 15 lat i 10 miesięcy (1998) | ||||
Mikst: | Venus Williams | 17 lat i 7 miesięcy (1998) | ||||
Najstarsi zwycięzcy | Singel mężczyzn: | Ken Rosewall | 37 lat i 2 miesiące (1972) | |||
Debel mężczyzn: | Norman Brookes | 46 lat i 2 miesiące (1924) | ||||
Singel kobiet: | Thelma Coyne Long | 35 lat i 8 miesięcy (1954) | ||||
Debel kobiet: | Thelma Coyne Long | 37 lat i 7 miesięcy (1956) | ||||
Mikst (mężczyźni): | Horace Rice | 52 lata (1923) | ||||
Mikst (kobiety): | Martina Navrátilová | 46 lata i 3 miesiące (2003) |
Przypisy
edytuj- ↑ a b Sydney plans Australian Open bid. BBC News, 2008-10-11. [dostęp 2008-10-11].
- ↑ Klasyfikacja nawierzchni według Międzynarodowej Federacji Tenisa.
- ↑ Don Han: 2020 Australian Open First Round Preview: Jennifer Brady vs Simona Halep. Vavel, 2020-01-19. [dostęp 2020-02-02]. (ang.).
- ↑ a b Tristan Foenander: History of the Australian Open – the Grand Slam of Asia/Pacific. Australian Open. [dostęp 2008-01-22].
- ↑ Anthony Wilding. Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy. [dostęp 2015-07-01].
- ↑ About Us. Tennis Victoria. [dostęp 2012-01-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-09)].
- ↑ Milton Tennis Centre. Australian Stadiums. [dostęp 2008-01-25].
- ↑ Nikki Tugwell: Hewitt chases amazing slam win. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. news.com.au, 2008-01-14. [dostęp 2008-01-25].
- ↑ Alan Trengove: Australian Open 1983. wilandertribute.com. [dostęp 2008-02-19].
- ↑ Rebound Ace under review. [w:] The Daily Telegraph [on-line]. news.com.au, 2007-01-29. [dostęp 2008-02-19].
- ↑ Rafael Nadal keen to call time on early slam. Herald Sun, 2009-01-17. [dostęp 2009-09-18].
- ↑ Australian Open to have extra line call challenge. ABC News, 2007-11-13. [dostęp 2009-09-15].
- ↑ Brumby Government announces Melbourne Park redevelopment. Herald Sun, 2009-01-26. [dostęp 2009-04-22].
- ↑ ATP Staff , Djokovic Wins Eighth Australian Open Crown, Returns To No. 1 [online], 2 lutego 2020 [dostęp 2021-02-21] (ang.).
- ↑ a b Australian Open smashes attendance records [online], The Age, 28 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-29] (ang.).
- ↑ Australian Open Glance [online], USA TODAY [dostęp 2019-01-29] (ang.).
- ↑ By the Numbers | Australian Open 2016 [online], web.archive.org, 14 stycznia 2017 [dostęp 2019-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2017-01-14] .
- ↑ Australian Open 2015 – The final word from Tennis Australia [online], Tennis Panorama, 1 lutego 2015 [dostęp 2019-01-29] [zarchiwizowane z adresu 2015-02-02] (ang.).
- ↑ AO 2014: the final word. tennis.com.au, 2014-01-27. [dostęp 2014-12-22]. (ang.).
- ↑ Australian Open 2013 – the final word. tennis.com.au, 2013-01-28. [dostęp 2014-12-22]. (ang.).
- ↑ Australian Open 2012: Closing Notes. [w:] Australian Open [on-line]. thesportscampus.com, 2012-01-29. [dostęp 2014-12-22]. (ang.).
- ↑ Closing Notes: Australian Open 2011. [w:] Grand Slams [on-line]. thesportscampus.com, 2011-01-30. [dostęp 2014-12-22]. (ang.).
- ↑ ATP Staff: Federer Wins Fourth Australian Open, 16th Major Singles Title. [w:] Australian Open [on-line]. atpworldtour.com, 2010-01-31. [dostęp 2014-12-22]. (ang.).
- ↑ AO 2007: The Final Word. Tennis Australia, 2007-01-29. [dostęp 2008-01-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-01-18)].
- ↑ Safin credits Lundgren for resurgence. [w:] Sports Illustrated [on-line]. CNN, 2005-01-30. [dostęp 2008-01-25].
- ↑ Pula nagród.
- ↑ Australian History and Records. TennisTours.com. [dostęp 2009-01-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-12-21)].
- ↑ a b c d W latach 1941–1945 nie rozegrano żadnej edycji Mistrzostw Australii z powodu II wojny światowej.
Linki zewnętrzne
edytuj- Oficjalna strona turnieju (ang.)
- Oficjalna strona Tennis Australia (ang.)
- Pełna lista zwycięzców i finalistów Australian Open (ang.)