Drążyn zielony

Drążyn zielony
	Aulacobaris chlorizans
	(Germar, 1824)
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Podgromada	uskrzydlone
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	ryjkowcowate
Rodzaj	Aulacobaris
Gatunek	drążyn zielony
Synonimy
	Baridius chlorizans Germar, 1824; Baris chlorizans Germar, 1824; Baris chloris (G.W.F. Panzer, 1794); Curculio chloris G.W.F. Panzer, 1794; Rhynchaenus chloris (G.W.F. Panzer, 1794);
	Baridius chlorizans Germar, 1824; Baris chlorizans Germar, 1824; Baris chloris (G.W.F. Panzer, 1794); Curculio chloris G.W.F. Panzer, 1794; Rhynchaenus chloris (G.W.F. Panzer, 1794);

Drążyn zielony (Aulacobaris chlorizans) – gatunek chrząszcza z rodziny ryjkowcowatych (Curculionidae). Występuje na obszarze Europy Południowej (z wyjątkiem Hiszpanii) i Środkowej oraz zachodniej (europejskiej) części byłego ZSRR. W Polsce spotykany jest w środkowych i południowych okolicach, gdzie stał się dość uciążliwym szkodnikiem robiącym duże straty wśród rolników zakładających plantacje warzyw i roślin krzyżowych (kapustowatych). Powodują duże straty w zbiorach roślin.

Charakterystyka edytuj

Wielkość 3–4 mm o ubarwieniu ciemnozielonym lub niebieskim z metalicznym połyskiem. Ryjek wydłużony, czułki i stopy w kolorze brunatnym. Larwy nie posiadają nóg. Są koloru białawego w kształcie wygiętego łuku z wyraźną głową w kolorze brunatnym. Poczwarki są białawe, mało ruchliwe, wielkością zbliżone do dorosłych osobników.

Rozwój edytuj

Chrząszcze zimują w glebie i w resztkach roślin. Na wiosnę udają się na tereny, gdzie odbywa się uprawa roślin. Tam samice składają jaja do łodygi w dolnych partiach ogonków liściowych jak również do szyjki korzeniowej. Rozwój ich odbywa się w tkance rośliny. Z końcem lata następuje u larw przepoczwarczenie. Odbywa to się w miejscu gdzie żerują w wydrążonych przez nich miejscach – kolebkach. W okresie od sierpnia do października chrząszcze wychodzą na zewnątrz, aby ponownie po stosunkowo krótkim okresie żerowania schować się do kryjówek. Część chrząszczy w ogóle nie wychodzi na zewnątrz, żerując w miejscu lęgowym.

Zwalczanie edytuj

Polega na jak najszybszym usunięciu zarażonych części roślin z terenu i spaleniu ich wraz ze szkodnikami. Teren zaatakowany przez szkodnika należy opryskać preparatami zawierającymi cypermetrynę.

Przypisy edytuj

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Aulacobaris chlorizans (Germar, 1824). [w:] GBIF Backbone Taxonomy [on-line]. GBIF Secretariat. [dostęp 2022-09-25]. (ang.).
↑ Aulacobaris chlorizans. [w:] Mapa Bioróżnorodności [on-line]. [dostęp 2022-09-25]. (pol.).

Bibliografia edytuj

Atlas chorób i szkodników roślin warzywnych, PWRiL, W-wa, 1987, ISBN 83-09-00005-7

[gbif-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Aulacobaris chlorizans (Germar, 1824). [w:] GBIF Backbone Taxonomy [on-line]. GBIF Secretariat. [dostęp 2022-09-25]. (ang.).

[2] Aulacobaris chlorizans. [w:] Mapa Bioróżnorodności [on-line]. [dostęp 2022-09-25]. (pol.).

[1]

[2]