Drozdaczek ciemny

gatunek ptaka

Drozdaczek ciemny[5], drozdoń ciemny[6], drozd ciemny[7] (Geokichla sibirica) – gatunek średniej wielkości wędrownego ptaka z rodziny drozdowatych (Turdidae). Występuje w Azji. W trakcie wędrówek najczęściej widywany z droździkami oraz kwiczołami. Do Polski sporadycznie zalatuje, nie gniazduje[8].

Drozdaczek ciemny
Geokichla sibirica[1]
(Pallas, 1776)
Ilustracja
Samiec
Ilustracja
Samica w zoo
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

drozdowate

Podrodzina

drozdy

Rodzaj

Geokichla

Gatunek

drozdaczek ciemny

Synonimy
  • Turdus sibiricus Pallas, 1776[2]
  • Zoothera sibirica (Pallas, 1776)[1]
  • Turdulus Davisoni Hume, 1877[3]
Podgatunki
  • G. s. sibirica (Pallas, 1776)
  • G. s. davisoni (Hume, 1877)
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Geokichla sibirica davisoni

Zasięg występowania edytuj

Drozdaczek ciemny występuje w zależności od podgatunku[2][9]:

Zimuje w Azji Południowo-Wschodniej po Wielkie Wyspy Sundajskie na południu[2].

W Polsce stwierdzony siedmiokrotnie w latach 1826, 1851, 1877, 1881, 1961 i 1975, zarówno na północy jak i na południu kraju[10].

Charakterystyka edytuj

Występuje niezbyt wyraźny dymorfizm płciowy. Samiec cały czarny, z białą brwią, nasadami lotek i brzegami ogona. Część spodu skrzydła oraz łuskowania na pokrywach podogonowych także białe. Młode samce mniej intensywnie ubarwione. Samice jak młode samce, ale z ciepłym, brązowawym odcieniem. Kończyny dolne pomarańczowe.

Wymiary
długość ciała: 20,5–23 cm[2]
rozpiętość skrzydeł: 34–35 cm
masa ciała: 60–72 g[2]
Głos
Cienkie „cit”.

Status i ochrona edytuj

IUCN uznaje drozdaczka ciemnego za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. Liczebność światowej populacji nie została oszacowana, ale jej trend uznawany jest za spadkowy ze względu na postępujące niszczenie i degradację siedlisk[4].

Na terenie Polski gatunek ten jest objęty ścisłą ochroną gatunkową[11].

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. a b Geokichla sibirica, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
  2. a b c d e Collar, N.: Siberian Thrush (Geokichla sibirica). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-05-06)].
  3. D. Lepage: Siberian Thrush Geokichla sibirica. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2023-02-14]. (ang.).
  4. a b Geokichla sibirica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. a b c Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Podrodzina: Turdinae Rafinesque, 1815 - drozdy (wersja: 2020-02-28). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-05-06].
  6. P. Mielczarek & W. Cichocki. Polskie nazewnictwo ptaków świata. „Notatki Ornitologiczne”. Tom 40. Zeszyt specjalny, s. 282, 1999. 
  7. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 6 października 2014 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2014 r. poz. 1348).
  8. Komisja Faunistyczna Sekcji Ornitologicznej Polskiego Towarzystwa Zoologicznego: Lista awifauny krajowej. Gatunki ptaków stwierdzone w Polsce – stan z 31.12.2022. [dostęp 2023-02-14].
  9. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Thrushes. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-06]. (ang.).
  10. T. Stawarczyk i inni, Rzadkie Ptaki Polski, 2017, s. 388, ISBN 978-83-947338-0-3.
  11. Rozporządzenie Ministra Środowiska z dnia 16 grudnia 2016 r. w sprawie ochrony gatunkowej zwierząt (Dz.U. z 2016 r. poz. 2183).

Bibliografia edytuj

  • Paul Sterry, Andrew Cleve, Andy Clements, Peter Godfellow: Ptaki Europy: przewodnik. Warszawa: 2007, s. 307. ISBN 978-83-247-0818-5.

Linki zewnętrzne edytuj