Edward Wojczyński
Edward Lech Wojczyński (ur. 13 października 1913 w Warszawie, zm. 22 listopada 1960 w Warszawie) – chorąży pilot Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii.
 chorąży pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
13 października 1913 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
22 listopada 1960 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
16 eskadra obserwacyjna |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Od najmłodszych lat interesował się lotnictwem. Brał udział w walkach powietrznych we wrześniu 1939 r. w 16 eskadrze obserwacyjnej w stopniu kpr. pilot. Eskadra była jednostką dyspozycyjną dowódcy Okręgu Korpusu Nr 1, a następnie Naczelnego Dowódcy Lotnictwa i posiadała 7 samolotów obserwacyjnych Lublin R-XIIID i samoloty łącznikowe RWD-8[1].
Po przegranej kampanii wrześniowej przedostał się Wielkiej Brytanii i wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF 794077. Brał udział w bitwie o Anglię, latał w 307 dywizjonie myśliwskim nocnym „Lwowskich Puchaczy” w stopniu starszego sierżanta pilota[2]. W nocy z 27 na 28 czerwca 1942 r., w załodze z sierż. radionawigatorem Emilem Słuszkiewiczem uszkodził Dorniera Do 217[3][4]. Od sierpnia 1944 do maja 1945 r. latał w 501 dywizjonie myśliwskim RAF. Został ranny podczas walk, po rekonwalescencji został skierowany do 1 Ferry Unit[5]. Był odznaczony Krzyżem Walecznych, czterokrotnie Medalem Lotniczym oraz wojskowymi odznaczeniami francuskimi i brytyjskimi[6].
Po zakończeniu wojny wrócił do Polski, podejmując pracę w lotnictwie sportowym jako instruktor. Wielokrotnie zasiadał w jury podczas zawodów lotniczych. Z ramienia Departamentu Lotnictwa Cywilnego Ministerstwa Komunikacji wykonał 7 maja 1950 r. jako pilot motorowy i szybowcowy lot sprawdzający na motoszybowcu „Pegaz”, którego celem było wydanie opinii o przydatności płatowca do szkolenia pilotów szybowcowych kat. C w pilotażu silnikowym metodą samodzielną[7]. W 1950 r. razem z wieloma innymi lotnikami września 1939 r. i bitwy o Anglię jako „wróg ludu” został negatywnie zweryfikowany i odsunięty od lotnictwa[8].
Po tzw. odwilży w lutym 1956 r. powrócił do pracy w Aeroklubie Warszawskim, razem m.in. z Franciszkiem Janikiem, Kazimierzem Pankiewiczem, Władysławem Ryżko, Gustawem Sidorowiczem, Januszem Szmidtem, Jerzym Szymankiewiczem, Witoldem Rychterem, Ryszardem Witkowskim.
Edward Wojczyński zmarł 22 listopada 1960 r. w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera BII28-10-25)[9].
Przypisy edytuj
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 351.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 617.
- ↑ Król 1990 ↓, s. 210.
- ↑ Sikora 2016 ↓, s. 262.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 585.
- ↑ Wojczyński Edward Lech. Lista Krzystka. [dostęp 2021-03-27]. (pol.).
- ↑ Chyliński 2016 ↓, s. 142.
- ↑ Chyliński 2016 ↓, s. 180.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
Bibliografia edytuj
- Rafał Chyliński: Motoszybowiec Pegaz i jego Konstruktor Tadeusz Chyliński. Warszawa: Agencja Wydawnicza „Cinderella Books” Andrzej Zasieczny, 2016. ISBN 978-83-7339-150-5. OCLC 946341829.
- Wacław Król: Zarys działań polskiego lotnictwa w Wielkiej Brytanii. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1981, s. 196. ISBN 83-206-0152-5.
- Wacław Król: Polskie dywizjony lotnicze w Wielkiej Brytanii 1940-1945. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1990. ISBN 83-11-07695-2. OCLC 834110269.
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce: 1924-1939 [T. 2]. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2003. ISBN 83-11-09319-9.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
- Robert Sikora: Bitwy polskiego lotnictwa : 1918-1945. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press, 2016. ISBN 978-83-7020-626-0. OCLC 953188670.