Enrico Caruso

Enrico Caruso
Imię i nazwisko	Errico Caruso
Data i miejsce urodzenia	25 lub 27 lutego 1873 ; Neapol
Data i miejsce śmierci	2 sierpnia 1921 ; Neapol
Typ głosu	tenor liryczny, tenor dramatyczny
Gatunki	muzyka poważna
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

Enrico Caruso, właśc. Errico Caruso^[1]^[2] (ur. 25 lub 27 lutego 1873 w Neapolu, zm. 2 sierpnia 1921 tamże^[1]^[3]^[2]) – włoski śpiewak początkowo tenor liryczny, później tenor dramatyczny. Nazywany „królem tenorów” w pierwszym 20-leciu XX wieku.

Lucia di Lammermoor (1908).

Obdarzony pięknym głosem śpiewał już w dzieciństwie w kościołach. Studia śpiewu podjął w 1891, zadebiutował w 1894 w Neapolu.

W 1897 został zaangażowany do Teatro Lirico w Mediolanie, śpiewając repertuar werystyczny. Olbrzymi sukces odniósł w 1898 w partii Lorisa podczas prapremiery Fedory Giordana. W latach 1898–1900 śpiewał w Teatrze Maryjskim w Petersburgu. Jego światowa kariera rozpoczęła się w 1902 od występu w Cyganerii Pucciniego w Monte Carlo, później występował w La Scali i Covent Garden. Od 1903 był pierwszym tenorem nowojorskiej Metropolitan Opera, goszcząc w tym czasie również na wielkich scenach europejskich (m.in. Rzym, Mediolan, Londyn, Paryż). W Metropolitan Opera upamiętnił się przede wszystkim jako Radames w Aidzie Verdiego, Książę Mantui w Rigoletto Verdiego, Eleazar w Żydówce J. F. Halévy’ego. W 1901 występował w Operze Warszawskiej. W grudniu 1920 dostał krwotoku podczas występu na scenie Metropolitan Opera; przewieziony do Neapolu, zmarł kilka miesięcy później.

W młodzieńczym okresie głos Caruso odznaczał się lekkością i jasnym brzmieniem; później, po przejściowej niedyspozycji artysty (1908–09), nabrał ciemnej, barytonowej barwy i odtąd śpiewak zrezygnował zupełnie z lirycznego repertuaru. Caruso miał w repertuarze około 70 partii operowych; był pierwszym tenorem, który zaczął nagrywać swe kreacje na płytach gramofonowych.

Przed wybuchem I wojny światowej stał się ofiarą szantażystów spod Czarnej Ręki^[4].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Enrico Caruso Biography. biography.com. [dostęp 2011-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-15)]. (ang.).
↑ ^a ^b Richard LeSueur: Biografia Enrico Caruso na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).
↑ Salvatore John LaGumina: The Italian American experience: an encyclopedia. Taylor & Francis, 2000, s. 100. ISBN 978-0-8153-0713-6.
↑ Carl Sifakis, Mafia amerykańska encyklopedia, s. 125-126.

[bio-1] Enrico Caruso Biography. biography.com. [dostęp 2011-05-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-05-15)]. (ang.).

[all-2] Richard LeSueur: Biografia Enrico Caruso na stronie allmusic.com. allmusic.com. [dostęp 2011-05-15]. (ang.).

[3] Salvatore John LaGumina: The Italian American experience: an encyclopedia. Taylor & Francis, 2000, s. 100. ISBN 978-0-8153-0713-6.

[4] Carl Sifakis, Mafia amerykańska encyklopedia, s. 125-126.

[1]

[2]

[3]

[4]