Entropiczna grawitacja

popoli

Entropiczna grawitacjateoria z zakresu fizyki współczesnej, opisującą grawitację jako siłę entropii, nie jako oddziaływanie podstawowe, zachodzące na bazie kwantowej teorii pola i cechowania cząstek (jak w przypadku fotonów dla sił elektromagnetycznych czy gluonów dla oddziaływań silnych), lecz jako probabilistyczny skutek dążenia układów fizycznych do zwiększania swojej entropii. Teoria była intensywnie dyskutowana w środowiskach fizyków, ale otworzyła również nowe pole badań: termodynamiczne właściwości grawitacji.

Statystyczny opis grawitacji według Verlinde'a prowadzi do poprawnego prawa oddziaływania odwrotnego do kwadratu odległości między klasycznymi ciałami

Początki

edytuj

Historia statystycznego opisu grawitacji sięga przynajmniej do badań Bekensteina i Hawkinga nad termodynamiką czarnych dziur w połowie lat 1970. Badania te zasugerowały głębokie powiązanie między grawitacją a termodynamiką, która opisuje zachowanie się ciepła. W 1995 Theodore Jacobson zademonstrował, że równania Einsteina dla pola grawitacyjnego można wyprowadzić łącząc podejście termodynamiczne z zasadą odpowiedniości[1]. Następnie inni fizycy, szczególnie Thanu Padmanabhan, zaczęli zgłębiać powiązania grawitacji z entropią[2][3].

Teoria Verlinde

edytuj

W 2009 Erik Verlinde odsłonił model konceptualny, opisujący grawitację jako siłę entropiczną[4]. 6 stycznia 2010 opublikował on przeddruk w 29-stronnicowej pracy, zatytułowanej Pochodzenie grawitacji i praw Newtona[5]. Praca została opublikowana w Journal of High Energy Physics w kwietniu 2011[5]. Odwracając logikę trwającą od 300 lat, argumentował, że grawitacja jest konsekwencją „informacji związanej z pozycją ciał materialnych”. Model ten łączy termodynamiczne podejście do grawitacji z zasadą holograficzną Gerardusa ’t Hoofta. Oznacza ona, że grawitacja nie jest oddziaływaniem podstawowym, lecz zjawiskiem emergentnym, wynikającym ze statystycznego zachowania mikroskopijnych stopni swobody, zakodowanych na holograficznym ekranie. Publikacja wywołała szeroki odzew w środowisku naukowym. Andrew Strominger, teoretyk teorii strun z Harvardu, powiedział: „Niektórzy mówią, że to nie może być prawda, inni, że to prawda, a my już to wiemy − jest to prawdziwe i głębokie, prawdziwe i banalne.”[6]

W lipcu 2011 Verlinde zaprezentował dalsze rozwinięcie swoich idei w ramach wkładu do konferencji Struny 2011, włączając w to wyjaśnienie pochodzenia ciemnej materii[7].

Artykuł Verlinde'a przyciągnął dużą uwagę mediów[8][9], i doprowadził do natychmiastowych prac w dziedzinie kosmologii[10][11], hipotezy ciemnej energii[12], rozszerzania kosmologicznego[13][14], inflacji kosmologicznej[15] oraz pętlowej grawitacji kwantowej[16]. Zaproponowano również szczególny model mikroskopowy, prowadzący do entropicznej grawitacji w skali makro[17].

Wariacja entropii w ujęciu Verlinde'a

edytuj

Verlinde rozważał ekran holograficzny oraz zbliżającą się do niego z odległości   cząsteczkę o masie  , która wpłynie na informację zakodowaną na tym ekranie[5]. Następnie, bazując na eksperymencie myślowym Bekensteina, na podstawie którego wyprowadził on entropię czarnej dziury zaproponował on następującą formę wariacji entropii w pobliżu ekranu

 ,

gdzie   to stała Boltzmana,   to prędkość światła w próżni, a   to zredukowana stała Plancka. Zależność ta wraz z dodatkową zależnością[5] między siłą entropiczną  , temperaturą  , wariacją entropii i odległością (praca entropiczna):

 ,

pozwala na wyprowadzenie temperatury Unruha ponieważ wówczas (utożsamiając siłę entropiczną z siłą Newtonowską:  )

 ,

skąd, upraszczając, przyśpieszenie Unruha to   bądź równoważnie temperatura Unruha to

 .

Ponadto, zakładając, że ekran holograficzny jest sferą o promieniu   obejmującą masę  , której gradient potencjału grawitacyjnego (grawitacja powierzchniowa) to  , gdzie   jest stałą grawitacji, i korzystając z temperatury Unruha, postulowana przez Verlinde'a wariacja entropii pozwala na wyprowadzenie prawa powszechnego ciążenia jako

 ,

skąd, upraszczając

 .

Porównanie postulowanej przez Verlinde'a wariacji entropii z entropią czarnej dziury, przy założeniu, że odległość reprezentuje promień wodzący (  )

 ,

prowadzi, upraszczając, do  , czyli do promienia Schwarzschilda

 .

Wariacja entropii w ujęciu Hossenfelder

edytuj

W odpowiedzi na propozycję Verlinde'a, Sabine Hossenfelder zaproponowała[18] odmienną formę wariacji entropii

 ,

w pobliżu ekwipotencjalnego ekranu holograficznego o powierzchni  , gdzie   jest wariacją potencjału grawitacyjnego w otoczeniu tego ekranu.

W tym przypadku, przy założeniu, że ekran holograficzny jest horyzontem zdarzeń czarnej dziury ( ), przez porównanie tej wariacji entropii z entropią czarnej dziury

 ,

wariacja potencjału grawitacyjnego jest równa potencjałowi grawitacyjnemu czarnej dziury

 .

Według zasady holograficznej jednemu bitowi informacji na ekranie holograficznym odpowiada[19] powierzchnia Plancka  . Tym samym powierzchnię ekranu holograficznego można wyrazić poprzez liczbę   znajdujących się na niej powierzchni Plancka jako  , a zaproponowana przez Hossenfelder wariacja entropii przyjmuje postać

 .

Zakładając dalej, że wariacja potencjału grawitacyjnego na  -tej powierzchni Plancka może przyjmować jedynie dwie wartości[20] zero i  , czyli

 

wyrażenie   można zastąpić sumowaniem[20] po wszystkich   powierzchniach Plancka. Wariacja entropii przyjmuje zatem postać

 ,

gdzie   oznacza liczbę powierzchni Plancka, na których wariacja potencjału grawitacyjnego przyjmuje wartość   (jest zatem wagą Hamminga), a   jest częścią całkowitą  . Porównanie tej formy wariacji entropii z entropią czarnej dziury

 ,

prowadzi do wniosku, że na horyzoncie zdarzeń czarnej dziury, który obejmuje   powierzchni Plancka, jest tyle samo powierzchni Plancka mających potencjał   co powierzchni o potencjale zerowym[20].

Testy eksperymentalne

edytuj

Entropiczna grawitacja, w formie zaproponowanej przez Verlinde'a w jego oryginalnej publikacji, reprodukuje równania pola Einsteina, a w przybliżeniu newtonowskim odtwarza potencjał pola sił grawitacyjnych, 1/r2. Zespół z Obserwatorium w Lejdzie prowadząc statystyczne obserwacje soczewkowania grawitacyjnego w dużych odległościach od centr ponad 33,000 galaktyk wykazał, że pola grawitacyjne są zgodne z przewidywaniami entropicznej grawitacji[21][22][23]. Stosując konwencjonalną teorię grawitacji, pola wynikające z tych obserwacji (a także zmierzonych krzywych rotacji galaktyk) można przypisać jedynie określonemu rozkładowi ciemnej materii.

Krytyka

edytuj

Entropicznej grawitacji w jej obecnej formie rzucono wiele wyzwań na gruncie formalnym. Matt Visser, profesor matematyki na University of Wellington, NZ, w „Conservative Entropic Forces”[24] wykazał, że próby modelowania konserwatywnych sił w ogólnym przypadku newtonowskim (czyli arbitranych potencjałów i nieograniczonej ilości mas dyskretnych) prowadzi do niefizycznych wymagań dla potrzebnej entropii, i wprowadza nienaturalne liczby [temperature baths] o różnych temperaturach. Napisał:

Nie ma uzasadnionej wątpliwości co do fizycznej realności sił entropicznych, nie ma też wątpliwości, że klasyczna (i pół-klasyczna) ogólna teoria względności jest blisko związana z termodynamiką [52-55]. Bazując na pracy Jacobsona [1-6], Thanu Padmanabhan [7-17] oraz innych, istnieją dobre powody do przypuszczeń, że jest możliwa termodynamiczna interpretacja w pełni relatywistycznych równań Einsteina. Czy szczególne propozycje Verlinde'a [26] są bliskie takiej fundamentalności - czas pokaże. Raczej barokowa konstrukcja, potrzebna do odtworzenia newtonowskiej grawitacji n-ciał, w wydaniu Verlinde'a, z pewnością wymaga zastanowienia.

W kontekście wyprowadzenia równań Einsteina z perspektywy termodynamicznej, Tower Wang wykazał[25], że inkluzja zachowania energii i pędu, homogeniczności kosmologicznej oraz izotropii silnie ogranicza szeroką klasę modyfikacji potencjałów entropicznej grawitacji, z których niektórych używa się do uogólnienia entropicznej grawitacji poza pojedynczy przypadek entropicznego modelu równań Einsteina. Wang zastrzegł, że

Jak wynika z naszych wyników, modele zmodyfikowanej grawitacji entropicznej w formie (2), jeśli nie są zabite, powinny istnieć w bardzo wąskim przedziale, aby zapewnić zachowanie energii i pędu, oraz aby objąć homogeniczny i izotropowy Wszechświat.

Entropiczna grawitacja i koherencja kwantowa

edytuj

Kolejną dziedziną krytyki entropicznej grawitacji jest łamanie przez nią koherencji kwantowej. Eksperymenty z ultra zimnymi neutronami w polu grawitacyjnym Ziemi pokazują, że neutrony leżą na poziomach dyskretnych, jak przewiduje równanie Schrödingera, według którego grawitacja ma być konserwatywnym polem potencjału, bez czynników dekoherencyjnych. Archil Kobakhidze twierdzi, że wyniki te obalają entropiczną grawitację[26][27]. Luboš Motl przedstawił to na swoim blogu w sposób popularny[28].

Zobacz też

edytuj
Wykaz literatury uzupełniającej: Entropiczna grawitacja.

Przypisy

edytuj
  1. Theodore Jacobson. Thermodynamics of Spacetime: The Einstein Equation of State. „Phys. Rev. Lett.”. 75 (7), s. 1260–1263, 4 kwietnia 1995. DOI: 10.1103/PhysRevLett.75.1260. arXiv:gr-qc/9504004. Bibcode1995PhRvL..75.1260J. 
  2. Thanu Padmanabhan. Thermodynamical Aspects of Gravity: New insights. „Rep. Prog. Phys.”. 73 (4), s. 6901, 26 listopada 2009. DOI: 10.1088/0034-4885/73/4/046901. arXiv:0911.5004. Bibcode2010RPPh...73d6901P. 
  3. H.M. Mok. Further Explanation to the Cosmological Constant Problem by Discrete Space-time Through Modified Holographic Principle. „arXiv:physics.gen-ph”, 13 sierpnia 2004. arXiv:physics/0408060. 
  4. Martijn van Calmthout. Is Einstein een beetje achterhaald?. „de Volkskrant”, 12 grudnia 2009. [dostęp 2010-09-06]. (duń.). 
  5. a b c d E.P. Verlinde. On the Origin of Gravity and the Laws of Newton. „Journal of High Energy Physics”. 2011 (4). s. 29. DOI: 10.1007/JHEP04(2011)029. arXiv:1001.0785. Bibcode2011JHEP...04..029V. (ang.). 
  6. Dennis Overbye. A Scientist Takes On Gravity. „The New York Times”, 12 lipca 2010. [dostęp 2010-09-06]. 
  7. E. Verlinde, The Hidden Phase Space of our Universe. www-conference.slu.se. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-02)]., Strings 2011, Uppsala, 1 July 2011.
  8. The entropy force: a new direction for gravity, New Scientist, 20 January 2010, issue 2744
  9. Gravity is an entropic form of holographic information, Wired Magazine, 20 January 2010
  10. Fu-Wen Shu, Yungui Gong. Equipartition of energy and the first law of thermodynamics at the apparent horizon. „[arXiv:gr-qc] ; Int. J. Mod. Phys. D 20”. 553 (2011), 2010. DOI: 10.1142/S0218271811018883. arXiv:1001.3237. 
  11. Rong-Gen Cai, Li-Ming Cao, Nobuyoshi Ohta. Friedmann Equations from Entropic Force. „Phys. Rev. D”. 81 (6), 2010. DOI: 10.1103/PhysRevD.81.061501. arXiv:1001.3470. Bibcode2010PhRvD..81f1501C. 
  12. It from Bit: How to get rid of dark energy, Johannes Koelman, 2010
  13. Easson, Frampton, Smoot. Entropic Accelerating Universe. „Phys. Lett. B”. 696 (3), s. 273–277, 2010. DOI: 10.1016/j.physletb.2010.12.025. arXiv:1002.4278. Bibcode2011PhLB..696..273E. 
  14. Yi-Fu Cai, Jie Liu, Hong Li. Entropic cosmology: a unified model of inflation and late-time acceleration. „Phys. Lett. B”. 690 (3), s. 213–219, 2010. DOI: 10.1016/j.physletb.2010.05.033. arXiv:1003.4526. Bibcode2010PhLB..690..213C. 
  15. Yi Wang. Towards a Holographic Description of Inflation and Generation of Fluctuations from Thermodynamics. „[arXiv:hep-th]”, 2010. arXiv:1001.4786. 
  16. Lee Smolin. Newtonian gravity in loop quantum gravity. „[arXiv:gr-qc]”, 2010. arXiv:1001.3668. 
  17. Jarmo Mäkelä, tytuł Concerning „On the Origin of Gravity and the Laws of Newton” by E. Verlinde, „[arXiv:gr-qc]”, 2010, arXiv:1001.3808.
  18. Sabine Hossenfelder. Comments on and Comments on Comments on Verlinde's paper "On the Origin of Gravity and the Laws of Newton. „arXiv”, 2010. DOI: 10.48550/ARXIV.1003.1015. 
  19. G. 't Hooft. Dimensional Reduction in Quantum Gravity. „arXiv”, 1993. DOI: 10.48550/ARXIV.GR-QC/9310026. 
  20. a b c Black Hole Horizons as Patternless Binary Messages and Markers of Dimensionality. W: Szymon Łukaszyk: Future Relativity, Gravitation, Cosmology. Nova Science Publishers, 2022-12-04, s. 317--374. DOI: 10.52305/RLIT5885. ISBN 979-88-86974-55-3.
  21. Verlinde's new theory of gravity passes first test [online], 16 grudnia 2016.
  22. Margot M. Brouwer i inni, First test of Verlinde's theory of Emergent Gravity using Weak Gravitational Lensing measurements, „Monthly Notices of the Royal Astronomical Society”, 466, 2016, s. 2547–2559, DOI10.1093/mnras/stw3192, Bibcode2017MNRAS.466.2547B, arXiv:1612.03034.
  23. Mark Anderson, First test of rival to Einstein's gravity kills off dark matter [online], grudzień 2016.
  24. Matt Visser, Conservative entropic forces, „Journal of High Energy Physics”, DOI10.1007/JHEP10(2011)140, arXiv:1108.5240.
  25. Tower Wang, Modified entropic gravity revisited, „[arXiv:hep-th]”, 2012, arXiv:1211.5722.
  26. Archil Kobakhidze, Gravity is not an entropic force, „Phys. Rev. D 83 021502”, 2011, DOI10.1103/PhysRevD.83.021502, arXiv:1009.5414.
  27. Archil Kobakhidze, Once more: gravity is not an entropic force, „[arXiv:hep-th]”, 2011, arXiv:1108.4161.
  28. Luboš Motl: Why gravity can't be entropic. The Reference Frame. [dostęp 2015-03-10].