Erik Magnus Staël von Holstein

Baron Erik Magnus Staël von Holstein, (ur. 25 października 1749 w Loddby, w Szwecji, zm. 9 maja 1802 w Poligny) – szwedzki ambasador we Francji.

Erik Magnus Staël von Holstein
Ilustracja
Baron Erik Magnus Staël von Holstein
Data i miejsce urodzenia

25 października 1749
Loddby

Data i miejsce śmierci

9 maja 1802
Poligny

Zawód, zajęcie

dyplomata

Życiorys

edytuj

Zbyt niezależna od sztokholmskich instrukcji polityka Staëla von Holsteina doprowadziła do nadzorowania jego dyplomatycznych poczynań przez innych wysłanników szwedzkich w Paryżu – formalnie mu podporządkowanych.

Ambasada w Paryżu

edytuj

Erik Magnus był szambelanem królowej Szwecji Zofii Magdaleny Duńskiej od 1772 roku. W roku 1783 został szwedzkim chargé d'affaires na dwór Francji, a w 1785 uzyskał tytuł ambasadora Szwecji we Francji, którym był do roku 1792.

W roku 1787 szwedzki poseł w Konstantynopolu Gerhard Johan von Heidenstam został oskarżony przez jego francuskiego odpowiednika de Choiseul-Gouffiera o nielojalne wobec francuskiego sojusznika postępowanie posła szwedzkiego. Heidenstam i ambasador brytyjski Sir Robert Ainslie, wspomagani przez posła pruskiego Bernharda Wilhelma von Goltz, starali się bowiem przekonać Turków by nie przyjmowali warunków pokojowych, które proponowała Francja, jako pośredniczka z wrogiem Turcji – Rosją. Staël von Holstein jako szwedzki ambasador w Paryżu bronił kolegi przed oskarżeniami francuskiego MSZ de Montmorina. Przebywający wtedy w Paryżu Sir Hugh Elliot zrozumiał stanowisko szwedzkie i bronił postępowania Gustawa III w Londynie.

Dnia 21 stycznia 1786 poślubił córkę francuskiego ministra finansów Jacques Neckera, pannę Anne Louise Germaine Necker, znaną potem jako pisarka Madame de Staël.

W roku 1789 pozyskał do służby Szwecji niemieckiego dyplomatę, barona Georga Josefa von Brentano, by wypełnił misję specjalną w Stambule. (1789-1791) Armand Marc de Montmorin Saint-Hérem starał się utrudnić przejście Niemca ze służby francuskiej do szwedzkiej. Staël von Holstein był przekonany, że Francja doprowadzi swego "sojusznika" – Turcję do zguby, sam jako Szwed traktował Turcję – sojusznika przeciw Rosji, o wiele poważniej, starał się więc pod nosem Francuzów, ostrzec Turków.

21 kwietnia 1789 roku von Brentano wszedł w Nicei na statek płynący do Turcji. Listy dla Brentano miał tłumaczyć znawca Turcji Ignatius Moudragea d'Ohsson. D'Ohsson doradził baronowi, by ten podarował wielkiemu wezyrowi oprawiony w diamenty portret Gustawa III. Erik Magnus Staël von Holstein polecił wykonać taki portret za 13.500 liwrów w Hadze.

W 1789 roku przekupił Jacques'a Malleta du Pan, wydawcę "Mercure de France" by przedstawiał sprawy szwedzkie w korzystniejszym świetle.

Wobec słabości Francuzów w wypełnianiu zobowiązań sojuszniczych, Erik Magnus Staël von Holstein dążył do stopniowego wyrzucenia ich z sojuszu Szwecja-Turcja-Francja (przeciw sojuszowi: Rosja-Austria-Dania) i zastąpieniu jej Prusami. Był ze znakomitych stosunkach z pruskim posłem w Paryżu Bernhardem Wilhelmem von Goltz. Gdy w drugiej połowie 1790 roku Szwecja pogodziła się z Rosją, urażony von Goltz unikał kontaktów ze szwedzkim kolegą. Prusy miały bowiem nadzieję na użycie Szwecji przeciw Rosji. W miarę poprawnych stosunkach ze Szwedem był jeszcze ambasador brytyjski George Granville Leveson-Gower, 1. książę Sutherland.

Gdy w 1790 roku zmarł cesarz Józef II Habsburg, Staël von Holstein uznał to za dobry znak dla Szwecji, jako że jej największy wróg Katarzyna Wielka traciła najcenniejszego sojusznika.

Potomstwo

edytuj

Bibliografia

edytuj

Linki zewnętrzne

edytuj