Esi Edugyan
Esi Edugyan (ur. 1977 w Calgary) – kanadyjska pisarka, dwukrotna laureatka Giller Prize.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1977 |
|---|---|
| Dziedzina sztuki | |
| Nagrody | |
| Strona internetowa | |
Życiorys edytuj
Urodziła się w 1977 roku w Calgary, w rodzinie imigrantów z Ghany[1][2]. Zaczęła pisać w wieku kilkunastu lat[1]. W 1999 roku ukończyła studia pierwszego stopnia w dziedzinie pisania kreatywnego na University of Victoria. Wśród jej wykładowców byli m.in. Patrick Lane i Jack Hodgins[3]. Następnie kontynuowała studia na Uniwersytecie Johnsa Hopkinsa[2][3], gdzie w 2001 jako pracę magisterską złożyła zbiór opowiadań The Bone House and Other Stories[2].
Zadebiutowała powieścią The Second Life of Samuel Tyne (2004) o ghańskim imigrancie w Kanadzie, który osiada w prowincjonalnym miasteczku w Albercie założonym przez Afroamerykanów. Opis miejscowości oparty został na prawdziwej historii Amber Valley w Albercie[4]. Powieść zyskała nominację do nagrody Hurston/Wright Legacy Award[5], a także ukazała się na zagranicznych rynkach[1][3]. Pomimo udanego debiutu, manuskrypt kolejnej powieści Edugyan nie znalazł wydawcy[1].
Podczas stypendium literackiego w Schloss Solitude w Stuttgarcie (2006–2007)[2] nauczyła się języka niemieckiego i zaczęła pracę nad powieścią Half-Blood Blues[2], której inspiracją była historia dzieci pochodzących z międzyrasowych związków niemieckich kobiet z afrykańskimi kolonialnymi wojskowymi z okresu I wojny światowej[4]. Half-Blood Blues (2011) opisuje losy afroamerykańskich muzyków jazzowych występujących z powodzeniem w czasach Republiki Weimarskiej, których życie drastycznie zmienia się wraz z dojściem do władzy NSDAP[5]. Pomimo problemów ze znalezieniem wydawcy[4], gdy powieść ukazała się, zdobyła szereg nagród: Giller Prize (2011), Ethel Wilson Fiction Prize (2012) oraz Anisfield-Wolf Book Award (2012), a także znalazła się w finale The Man Booker Prize for Fiction i Orange Prize[5].
Trzecia powieść Edugyan, Washington Black (2018), opowiada o jedenastoletnim niewolniku na plantacji w Barbadosie w latach 30. XIX wieku, który służy bratu właściciela plantacji przy ucieczce balonem na północ[4]. Książka przyniosła autorce drugą nagrodę Giller Prize oraz kolejną nominację do nagrody Bookera[6].
Twórczość Edugyan ukazała się także w takich antologiach, jak Best New American Voices 2003, Revival: An Anthology of Black Canadian Writing (2006)[5] oraz New Daughters of Africa (2019)[6].
Mieszka z mężem – pisarzem Stevenem Priceʼem – i dwójką dzieci w Victorii[6].
Twórczość edytuj
- 2004: The Second Life of Samuel Tyne
- 2011: Half-Blood Blues
- 2014: Dreaming of Elsewhere: Observations on Home (literatura faktu)[6]
- 2018: Washington Black, wyd. pol.: Washington Black. Bohdan Maliborski (tłum.). Świat Książki, 2020. ISBN 978-83-8139-375-1.
- 2021: Out of the Sun. On Race and Storytelling (eseje)[7]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Writing the blues [online], Quill and Quire, 26 lipca 2011 [dostęp 2020-08-23] (ang.).
- ↑ a b c d e Esi Edugyan – internationales literaturfestival berlin [online], literaturfestival.com [dostęp 2020-08-23] (ang.).
- ↑ a b c John Threlfall, Writing alum Esi Edugyan wins second Giller Prize in seven years [online], University of Victoria [dostęp 2020-08-23] (ang.).
- ↑ a b c d Esi Edugyan makes history with Washington Black [online], Quill and Quire, 20 września 2018 [dostęp 2020-08-23] (ang.).
- ↑ a b c d Half-Blood Blues [online], Anisfield-Wolf Book Awards [dostęp 2020-08-23] (ang.).
- ↑ a b c d [The JRB exclusive] ‘It is a loss of privacy that has the greatest ability to destroy an artist’ – Esi Edugyan, excerpted from New Daughters of Africa [online], The Johannesburg Review of Books, 3 czerwca 2019 [dostęp 2020-08-23] (ang.).
- ↑ Antwaun Sargent, Esi Edugyan Revives Black Stories, to Move the Margin Into the Center, „The New York Times”, 7 października 2021, ISSN 0362-4331 [dostęp 2022-01-28] (ang.).