Eugeniusz Budzyński
Eugeniusz Sylwester Budzyński (ur. 14 stycznia 1893 w Kobieli[1], zm. wiosną 1940 w Katyniu) – polski lekarz balneolog, neurolog, internista i major Wojska Polskiego. Ofiara zbrodni katyńskiej[2].
 Eugeniusz Budzyński w latach 30. | |
 major lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1939–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Syn Eugeniusza i Leokadii z Łapinkiewiczów[3]. Miał braci Stanisława i Kazimierza oraz siostrę Marię. Ukończył Męskie Gimnazjum Rządowe w Kielcach[4]. Studiował medycynę na Uniwersytecie Jurijewskim w Tartu, uzyskując dyplom lekarza w 1917 roku. Podczas studiów należał do organizacji „Polonia” i korporacji akademickiej „Lechicja”[4]. W czasie wojny polsko-bolszewickiej był ordynatorem szpitali polowych nr 15, 102 i 903[5].
Od 1922 do 1928 ordynator w Szpitalu Kolejowym w Wilnie na „Wilczej Łapie”, był też lekarzem Kasy Chorych. W 1924 na Uniwersytecie Warszawskim uzyskał tytuł doktora medycyny.
Od 1928 roku lekarz uzdrowiskowy Państwowym Zakładzie Zdrojowym w Busku-Zdroju. Publikował na temat właściwości leczniczych wód mineralnych w polskich uzdrowiskach[6][7][8][9]. W 1929 r., opodal sanatorium Marconi, dr Budzyński wybudował według projektu warszawskiego architekta Brunona Zborowskiego pensjonat „Sanato”. Zatrzymywało się w nim na kurację wiele znanych osób, m.in. Ludwik Solski, który w 1932 roku zadedykował małżeństwu Budzyńskich jeden ze swoich wierszy.
W 1937 roku został mianowany przez Ministra Opieki Społecznej członkiem Państwowej Rady do Spraw Uzdrowisk.
Po wybuchu II wojny światowej zmobilizowany, zgłosił się do jednostki w Tarnowie. Awansowany do stopnia majora, został komendantem szpitala polowego. Pod Lwowem dostał się do niewoli sowieckiej, przewieziony do obozu w Kozielsku. Został zamordowany w Katyniu, jego zwłoki zidentyfikowano przy ekshumacji[10].
Jego nazwisko jest wyryte na ścianie kaplicy Katyńskiej katedry polowej Wojska Polskiego w Warszawie, pośród innych nazwisk zidentyfikowanych oficerów WP i polskich policjantów zamordowanych przez Sowietów wiosną 1940[11].
Odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) - zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
- Krzyż Kampanii Wrześniowej - zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)
Życie prywatne edytuj
Z żoną Ireną z Foltańskich[1], nauczycielką historii, miał syna Witolda (zm. 1950)[4].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Stanisław Łoza (red.), Czy wiesz kto to jest?, (Przedr. fotooffs., oryg.: Warszawa : Wydaw. Głównej Księgarni Wojskowej, 1938.), Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe : na zam. Zrzeszenia Księgarstwa, 1983, s. 83.
- ↑ Tarczyński i in. 2000 ↓, s. 263.
- ↑ Łoza S: Czy wiesz kto to jest? Tom 1. Główna Ksiȩg. Wojskowa, 1938, s. 83.
- ↑ a b c Jan Bohdan Gliński: Słownik biograficzny lekarzy i farmaceutów – ofiar drugiej wojny światowej.. Warszawa: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 1997, s. 43-44. ISBN 83-85842-22-5.
- ↑ Tarczyński M. i inni, Katyń, Księga Cmentarna, Warszawa 2000, s. 59.
- ↑ Budzyński E. Badania naukowe wód mineralnych polskich zdrojowisk ze szczególnym uwzględnieniem zdrojowisk państwowych. „Pamiętnik Polskiego Towarzystwa Balneologicznego”. 12, s. 197-209, 1933.
- ↑ Budzyński E. Busko-Zdrój. „Nowiny Lekarskie”. 41 (13), s. 502, 1929.
- ↑ Budzyński E. Państwowy Zakład Zdrojowy w Busku – ziemi kieleckiej. „Medycyna i Przyroda”. 3 (5), s. 32, 1939.
- ↑ Budzyński E. Wytyczne dla dalszego rozwoju Buska w związku z wartością leczniczą jego wód. „Pamiętnik Polskiego Towarzystwa Balneologicznego”. 14, s. 266-274, 1935.
- ↑ Rozstrzelani w Katyniu: alfabetyczny spis 4410 jeńców polskich z Kozielska rozstrzelanych w kwietniu-maju 1940, według źródeł sowieckich, polskich i niemieckich. Ośrodek KARTA, 1995
- ↑ Katedra Polowa Wojska Polskiego w Warszawie. [dostęp 2010-08-21].
Bibliografia edytuj
- Marek Tarczyński i inni, Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego w Katyniu, Warszawa: Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 2000, ISBN 83-905590-7-2 [dostęp 2016-04-20] [zarchiwizowane z adresu 2012-12-01].