Ewa Bandrowska-Turska
Ewa Bandrowska-Turska (ur. 20 maja 1894 w Krakowie, zm. 25 czerwca 1979 w Warszawie) – polska śpiewaczka, primadonna Opery Warszawskiej.
| ||
.jpg) Ewa Bandrowska-Turska (przed 1937) | ||
| Data i miejsce urodzenia | 20 maja 1894 Kraków | |
| Data i miejsce śmierci | 25 czerwca 1979 Warszawa | |
| Zawód, zajęcie | śpiewaczka | |
| Odznaczenia | ||
 
| ||
ŻyciorysEdytuj
Wychowywała się w muzykalnym środowisku. Była bratanicą sławnego kiedyś tenora, Aleksandra Bandrowskiego. W 1919 roku na koncercie estradowym zadebiutowała w Krakowie. Przez kolejne półtora roku śpiewała w Operze Lwowskiej.
W 1937 została odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski[1][2][3]. W 1952 otrzymała nagrodę państwową I stopnia[4]. W 1949 roku Prezydent RP Bolesław Bierut nadał jej Order Sztandaru Pracy I klasy[5]. Występowała do 1960, a następnie wykładała w Konserwatorium Warszawskim, gdzie uzyskała tytuł profesora sztuki wokalnej. Przez wiele lat była prezeską Kapituły Członków Zasłużonych Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu[6].
Jej warszawski dom znajdował się na Saskiej Kępie, przy ul. Francuskiej[7].
Pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim (kw. 154b-4-11).
PrzypisyEdytuj
- ↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 410.
- ↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 258 z 13 listopada 1937.
- ↑ Wysokie odznaczenie Bandrowskiej-Turskiej. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 52 z 6 marca 1938.
- ↑ Dziennik Polski, rok VIII, nr 176, (2639), s. 2.
- ↑ M.P. z 1950 r. nr 6, poz. 58
- ↑ Tadeusz Władysław Świątek, Rafał Chwiszczuk „Od Sawy do Kamy, czyli kobiecy ruch społecznikowski” Wydawca Fundacja Cultus Warszawa 2011 s. 31
- ↑ Hanna Faryna-Paszkiewicz: Saska Kępa. Warszawa: Murator, 2001, s. 18. ISBN 83-915407-0-7.
Linki zewnętrzneEdytuj
- Małgorzata Kosińska: Ewa Bandrowska-Turska. culture.pl, 2007-11. [dostęp 6 marca 2013].
- Audycje radiowe (2) „Ewa Bandrowska–Turska” z cyklu Maksyma Malkowa „Z kolekcji rzadkich nagrań” (ros.)