Wikipedia

Ewa Białkowska

Ewa Białkowska-Krysiak (ur. 19 marca 1959 w Elblągu) – polska panczenistka, trenerka.

Ewa Białkowska
Data i miejsce urodzenia

19 marca 1959
Elbląg

Klub

Olimpia Elbląg

Kariera edytuj

Zawodniczka Olimpii Elbląg. Wzorem do naśladowania była dla niej Helena Pilejczyk, brązowa medalistka olimpijska z Squaw Valley 1960[1].

W 1975 roku na Ogólnopolskiej Spartakiadzie Młodzieży w Augustowie wywalczyła jeden srebrny i cztery brązowe medale, natomiast w 1978 roku zdominowała zawody łyżwiarstwa szybkiego zdobywając pięć złotych medali oraz tytuł największej indywidualności zawodów[1]. Wywalczyła także dwukrotnie mistrzostwo Polski w wieloboju (1978, 1979)[2].

W trakcie studiów na Akademii Wychowania Fizycznego Józefa Piłsudskiego w Warszawie została członkiem kadry narodowej, w której była wówczas drugą obok Erwiny Ryś-Ferens najlepszą zawodniczką[1]: 5-krotnie startowała na wieloboju (1980 – 27. miejsce, 1981 – 23. miejsce, 1982 – 24. miejsce, 1983 – 25. miejsce, 1984 – 28. miejsce), dwukrotnie na mistrzostwach świata w wieloboju sprinterskim (1979 – 23. miejsce, 1982 – 28. miejsce) oraz na mistrzostwach Europy w wieloboju 1981 w holenderskim Heerenveen, w których zajęła 15. miejsce. Jest także czterokrotną medalistką mistrzostw Polski w wieloboju (1 złoty – 1982, 1 srebrny – 1984, 2 brązowe – 1980, 1981[3]) oraz wicemistrzynią Polski w wieloboju sprinterskim 1983[4].

Dobrze zapowiadającą się karierę przerwała kontuzja podczas treningu siłowego na Stegnach w Warszawie w 1983 roku[1].

Wyniki edytuj

Mistrzostwa świata w wieloboju
Mistrzostwa świata w wieloboju sprinterskim
Mistrzostwa Europy w wieloboju
Mistrzostwa Polski w wieloboju
Mistrzostwa Polski w wieloboju sprinterskim
Mistrzostwa Polski juniorów

Kariera trenerska edytuj

Ewa Białkowska po zakończeniu kariery sportowej i uzyskaniu dyplomu magistra rozpoczęła karierę trenerską w Orle Elbląg, w którym trenowała młodych utalentowanych zawodników, którzy z powodzeniem startowali w krajowych i zagranicznych zawodach[1].

W 2002 roku została trenerką kadry narodowej mężczyzn. Pod jej wodzą Paweł Zygmunt na mistrzostwach Europy w wieloboju 2003 w holenderskim Heerenveen zajął 3. miejsce na dystansie 5000 metrów (10. miejsce w wieloboju).

Sukcesy podopiecznych Białkowskiej w Polsce mężczyzn w latach 2002–2006 (chronologicznie)

Medal Zawodnik Zawody Konkurencja Rok
  Paweł Zygmunt Mistrzostwa Europy w wieloboju 5000 m 2003

Po nieudanych zimowych igrzyskach olimpijskich 2006 w Turynie rozpoczęła pracę z reprezentacją kobiet, która pod wodzą Białkowskiej odnosiła sukcesy w międzynarodowych zawodach: na zimowej uniwersjadzie 2007 w Turynie Katarzyna Wójcicka zdobyła złoty (1500 m), srebrny (3000 m) i brązowy medal (1000 m), na zimowej uniwersjadzie 2009 w chińskim Harbinie Luiza Złotkowska zdobyła dwa brązowe medale (3000 m i 5000 m) oraz sztafeta w składzie Luiza Złotkowska, Natalia Czerwonka, Ewelina Przeworska zdobyła brązowy medal w biegu drużynowym, na zimowych igrzyskach olimpijskich 2010 w Vancouver sztafeta w składzie Katarzyna Bachleda-Curuś, Katarzyna Woźniak, Luiza Złotkowska niespodziewanie zdobyła brązowy medal w biegu drużynowym, na mistrzostwach świata na dystansach 2012 w holenderskim Heerenveen sztafeta w składzie Natalia Czerwonka, Katarzyna Woźniak, Luiza Złotkowska zdobyła brązowy medal w biegu drużynowym. W 2012 roku zrezygnowała z zajmowanej funkcji z powodów osobistych (narodziny wnuczki), a jej następcą został Witold Mazur[5].

Sukcesy podopiecznych Białkowskiej w Polsce kobiet w latach 2006–2012 (chronologicznie)

Medal Zawodniczka Zawody Konkurencja Rok
  Katarzyna Wójcicka Uniwersjada 1500 m 2007
  Katarzyna Wójcicka Uniwersjada 3000 m 2007
  Katarzyna Wójcicka Uniwersjada 1000 m 2007
  Luiza Złotkowska Uniwersjada 3000 m 2009
  Luiza Złotkowska Uniwersjada 5000 m 2009
    Polska Uniwersjada Drużynowo 2009
    Polska Igrzyska olimpijskie Drużynowo 2010
    Polska Mistrzostwa świata na dystansach Drużynowo 2012

Następnie została trenerem-koordynatorem, potem szefem wyszkolenia w PZŁS (Polski Związek Łyżwiarstwa Szybkiego)[5][6][7].

Działa także aktywnie na rzecz rozwoju sportu w Elblągu, w którym jest prezesem UKS Viking Elbląg, klubie działającym przy Szkole Podstawowej nr 12 im. Michała Kajki, który pod kierunkiem Białkowskiej osiąga sukcesy w wrotkarstwie szybkim i unihokeju[1].

Działalność polityczna edytuj

Ewa Białkowska w 2013 roku była kandydatką Ruchu Palikota w przedterminowych wyborach na prezydenta Elbląga[8][9][10][11], w których z wynikiem 4,84% głosów zajęła 6. miejsce[12].

Odznaczenia edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ a b c d e f g Ewa Białkowska w bazie Encyklopedii Warmii i Mazur
  2. ↑ Mistrzostwa Polski Juniorów
  3. ↑ Mistrzostwa Polski w wieloboju
  4. ↑ Mistrzostwa Polski w wieloboju sprinterskim
  5. ↑ a b Łyżwiarstwo szybkie. Wnuczka ważniejsza niż Soczi [data dostępu: 2012-05-17]
  6. ↑ Trener Witold Mazur jest po operacji [data dostępu: 2017-05-18]
  7. ↑ Łyżwiarstwo szybkie. Białkowska: Bródka? Wejdzie na wysoki poziom. Czerwonka? Ma wielki cel [data dostępu: 2017-10-11]
  8. ↑ Ewa Białkowska kandydatką Ruchu Palikota na prezydenta Elbląga [data dostępu: 2013-05-27]
  9. ↑ Ewa Białkowska kandydatką Ruchu Palikota [data dostępu: 2013-05-27]
  10. ↑ Palikot stawia na łyżwiarkę. Białkowska kandyduje na prezydenta Elbląga [data dostępu: 2013-05-27]
  11. ↑ Wybory w Elblągu: PiS wygrał wybory do Rady Miasta [data dostępu: 2013-06-24]
  12. ↑ PiS zdobyło najwięcej głosów w wyborach w Elblągu [data dostępu: 2013-06-24]
  13. ↑ Ordery i odznaczenie za olimpijskie medale [data dostępu: 2010-03-27]
  14. ↑ M.P. z 2010 r. nr 40, poz. 571

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Białkowska&oldid=71472818”