Ewa Hołuszko
Ewa Maria Hołuszko (ur. 8 lipca 1950 w Białymstoku jako Marek Cyryl Hołuszko[1]) – polska fizyczka, działaczka opozycyjna w okresie PRL, badaczka mniejszości narodowych, działaczka na rzecz osób transpłciowych.
| Pełne imię i nazwisko |
Ewa Maria Hołuszko |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 lipca 1950 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
Życiorys edytuj
Studiowała fizykę na Uniwersytecie Warszawskim i Politechnice Warszawskiej (ukończyła na niej miernictwo w 1974). Po studiach wykładała w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Radomiu, a następnie pracowała jako meteorolog w Instytucie Meteorologii i Gospodarki Wodnej. W 2001 ukończyła studia podyplomowe na kierunku pedagogika, a rok później fizykę[2].
Od 1980 była działaczką „Solidarności”. W opozycji działała pod pseudonimem „Hardy”[3]. Była członkinią zarządu Regionu Mazowsze i przewodniczącą regionalnej Komisji Interwencyjnej. Delegatka na I Krajowy Zjazd Delegatów NSZZ „Solidarność” we wrześniu 1981, zasiadała w komisji uchwał i wniosków. Po wprowadzeniu stanu wojennego ukrywała się. Kierowała podziemnym Międzyzakładowym Komitetem Koordynacyjnym, w którym odpowiadała za druk i kolportaż podziemnej prasy (m.in. „Tygodnika Mazowsze” i „Woli”). W latach 1982–1983 więziona[1].
W latach 90. zaangażowała się w badania nad mniejszościami narodowymi w Polsce[4]. Od 1996 do 1997 była nauczycielką fizyki w LXXIV LO im. Kazimierza Pułaskiego w Warszawie. Działa w Stowarzyszeniu Wolnego Słowa. W latach 1994–1997 współpracowała z Unią Pracy, w wyborach w 1997 kandydowała do Sejmu z jej listy[5] w okręgu warszawskim. Potem wstąpiła do Unii Wolności, w której działała do 1999. Należała później do Partii Demokratycznej. Była kandydatką tego ugrupowania na liście Europy Plus w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014. W 2015 zasiadła w zarządzie PD[6], która w 2016 przekształciła się w Unię Europejskich Demokratów. Członkinią zarządu partii była do 2017.
Jest pierwowzorem bohaterki sztuki Julii Holewińskiej Ciała obce[7], nagrodzonej w 2010 Gdyńską Nagrodą Dramaturgiczną[8]. W 2011 nakręcono o niej film dokumentalny pt. Ciągle wierzę (reż. Magdalena Mosiewicz).
W 2000 przeszła operacyjną korektę płci. Jest wyznania prawosławnego i deklaruje się jako osoba wierząca.
Odznaczenia edytuj
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ a b Biogramy uczestników drugiego Walnego Zebrania Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Mazowsze 5–6 grudnia 1981 r.. archsol.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]., Archiwum „Solidarności”.
- ↑ Ewa „Harda” Hołuszko. Opozycjonista, który stał się opozycjonistką. Newsweek.pl, 26 listopada 2012. [dostęp 2017-07-27].
- ↑ Jacek Hugo-Bader: Podziemne życie Ewy H.. wyborcza.pl, 10 czerwca 2009. [dostęp 2014-06-21].
- ↑ Marek Hołuszko, Mniejszości narodowe i etniczne w Polsce, „Społeczeństwo Otwarte” nr 2/1993.
- ↑ Wyniki głosowania w wyborach do Sejmu w 1997 roku.
- ↑ Informacje na stronie PD.
- ↑ Julia Holewińska: Ciała obce. R@port – Festiwal Polskich Sztuk Współczesnych. [dostęp 2011-05-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-08)].
- ↑ Wolność, równość, transformacja. „Dialog”, luty 2011. [dostęp 2011-05-06].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 23, poz. 257.
- ↑ M.P. z 2016 r. poz. 883.
Bibliografia edytuj
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności
- Alicja Dzierzbicka, Mam na imię EWA, „Tygodnik Solidarność” nr 9/2007
- Ciągle wierzę – strona filmu
- Aleksandra Krzyżaniak-Gumowska i Anna Szulc, Ewa „Harda” Hołuszko. Opozycjonista, który stał się opozycjonistką, „Newsweek” z 26 listopada 2012
- Ewa Hołuszko – relacja biograficzna nagrana w ramach projektu „Pamiętanie Peerelu. Opowieści o wspólnych i indywidualnych sposobach na system: 1956-1989”. Ośrodek KARTA