Wikipedia

Faith Ringgold

amerykańska artystka i działaczka na rzecz praw obywatelskich

Faith Ringgold, urodzona jako Faith Willie Jones[1] (ur. 8 października 1930 w Harlemie w Nowym Jorku[2], zm. 13 kwietnia 2024 w Englewood[3]) – amerykańska artystka, malarka, performerka, działaczka na rzecz praw obywatelskich[4]. Znana głównie z cyklu kołder narracyjnych[5]. W swojej twórczości badała związek patriarchatu, imperializmu i rasizmu[6].

Faith Ringgold
Ilustracja
Faith Ringgold w Brooklyn Museum, kwiecień 2017
Data i miejsce urodzenia

8 października 1930
Nowy Jork

Data i miejsce śmierci

13 kwietnia 2024
Englewood

Narodowość

amerykańska

Alma Mater

City College of New York

Dziedzina sztuki

malarstwo, sztuka tekstylna, performance

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Życiorys edytuj

Faith Willie Jones przyszła na świat w nowojorskim Harlemie 8 października 1930 roku jako trzecie dziecko Andrew Louisa Jonesa oraz Willie Posey Jones. Faith znaczną część swojego wczesnego dzieciństwa spędziła przykuta do łóżka przewlekle chorując na astmę. Jej pocieszeniem w chorobie stały się rysunki, które tworzyła dzięki materiałom zapewnionym przez matkę. Willie Posey Jones, projektantka mody, nauczyła córkę szycia i kreatywnej pracy z tkaninami[7]; bardzo ceniła artystyczną ekspresję, tworząc tym samym dogodne warunki dla twórczego rozwoju przyszłej artystki[8]. Mimo że Ringgold urodziła się dziesięć lat po złotej dekadzie tzw. renesansu harlemskiego dorastała z jego dziedzictwem[8]. Historie o przodkach artystki – niewolnictwie jej praprababci – były bardzo bolesne, jednak stały się impulsem dla jej pracy twórczej[9]. Przez cały okres liceum interesowała się sztuką, wiążąc z nią swoją przyszłość[7].

W 1950 roku poślubiła muzyka Roberta Wallace’a. W 1952 roku urodziła dwie córki – jedną w styczniu, drugą zaś w grudniu. Kilka lat później artystka rozwiodła się ze swoim pierwszym mężem, z powodu uzależnienia Wallace’a od heroiny[7]. W połowie lat 50. zaczęła nauczać plastyki w nowojorskich szkołach publicznych, pracując w ten sposób do lat 70. XX wieku. W 1959 roku uzyskała tytuł magistra w dziedzinie sztuk wizualnych w City College w Nowym Jorku[4]. Na początku lat 60. XX wieku podróżowała po Europie czerpiąc inspiracje dla swojej sztuki[4]. W 1962 roku wyszła za Burdette'a Ringgold'a[2]. Na przełomie 1969–1970 roku brała udział w licznych demonstracjach i protestach przeciwko corocznej, nowojorskiej wystawie w Whitney Museum w grudniu 1969 roku, na której wystawiono prace 143 tylko białych artystów, a wśród nich zaledwie ośmiu kobiet[10]. Demonstracje doprowadziły do założenia przez Ringgold Women Students and Artists for Black Art Liberation[4] – organizacji przeciwko zinstytucjonalizowanemu rasizmowi i seksizmowi[11].

Twórczość edytuj

Lata 60. XX wieku edytuj

W latach 60. XX wieku tworzy cykl malarski Amerykanie (1963–1967)[10] – uproszczone, płaskie, silnie skontrastowane przedstawienia figuratywne, dla których inspiracje formalną mógł stanowić realizm lat 30. XX wieku w wydaniu Bena Shahna czy Jacoba Lawrence'a. Sama tematyka cyklu powstaje pod wpływem książek Jamesa Baldwina i Amiriego Baraki[10]. Cykl jest również komentarzem dla ówczesnej sytuacji społeczno-politycznej, porusza także kwestie ruchu na rzecz praw obywatelskich. Okres lat 60. odzwierciedla dojrzałość twórczą artystki, jej świadomość polityczną oraz silne zainteresowanie afrykańską sztuką i historią. Najbardziej znanym elementem cyklu jest obraz Amerykanie #20: Umieranie (1967) – płótno ukazujące ówczesne zamieszki na tle rasowym, inspirowane Guernicą (1937) Picassa[2]. Artystka debiutuje w 1967 roku pierwszą, indywidualną wystawą w Spectrum Gallery w Nowym Jorku, na której prezentuje cykl Amerykanie[4][7].

Lata 70. XX wieku edytuj

Z początkiem lat 70. XX wieku poszukiwania artystyczne Ringgold zaczęły podążać w nowym kierunku. Znaczący wpływ wywarła na nią kolekcja malarstwa tybetańskiego, którą poznała podczas wizyty w Rijksmuseum w Amsterdamie. Wtedy przejęła zbliżone elementy formalne do swoich prac[7]. W tym czasie zainteresowała się realiami życia oraz pozycją kobiet[10]. Porzucenie pracy nauczycielki pozwala Ringgold na artystyczne poszukiwania i eksperymenty z nowymi dla niej mediami. Twórczyni odrzuciła klasyczne malarstwo sztalugowe na rzecz malowania na jedwabiu, rzeźb portretowych w cyklu zatytułowanym Harlem, masek inspirowanych sztuką afrykańską, performansu i rzeźby miękkiej[10]. Angażowała się również politycznie tworząc plakaty popierające Czarne Pantery i Angelę Davis[7]. W tym okresie często prowadziła wykłady na konferencjach dotyczących sztuce feministycznej[2].

Lata 80. XX wieku edytuj

W latach 80. XX wieku rozpoczęła pracę nad kultowym cyklem tzw. „kołder narracyjnych” (narrative quilts). W latach 1985–1986 stworzyła dzieło Przemiana: Kołdra opowiadająca o zrzuceniu 100 funtów wagi przez Faith Ringgold, na której przedstawiła około 20 lat przybierania oraz tracenia na wadzę, tworząc opowieść o swoim życiu i wizualny zapis zmian jakim uległo jej ciało - od dzieciństwa, przez macierzyństwo do czasów kariery artystycznej[5]. W pracy nad „kołdrami” często współpracowała ze swoją matką[2].

Lata 90. XX wieku edytuj

W 1990 zaczęła pracę nad cyklem kołder Kolekcja francuska. W cyklu Willia Marie Simone, alter ego Ringgold, podróżuje po Francji odwiedzając muzea, atelier oraz spotykając mistrzów i mistrzynie ówczesnej sztuki i literatury – takich jak Gertrude Stein czy Vincent van Gogh[5].

Wybrane wystawy edytuj

  • 1967: Wystawa indywidualna, Spectrum Gallery w Nowym Jorku

Linki zewnętrzne edytuj

Przypisy edytuj

  1. ↑ Ringgold, Faith, Oxford African American Studies Center, DOI: 10.1093/acref/9780195301731.001.0001/acref-9780195301731-e-37744 [dostęp 2021-03-19] (ang.).
  2. ↑ a b c d e Faith Ringgold, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
  3. ↑ Margalit Fox, Faith Ringgold Dies at 93; Wove Black Life Into Quilts and Children’s Books [online], The New York Times, 13 kwietnia 2024 [dostęp 2024-04-13] (ang.).
  4. ↑ a b c d e About Faith [online], Faith Ringgold [dostęp 2021-03-19] (ang.).
  5. ↑ a b c Whitney Chadwick, Nowe kierunki: Przegląd wybiórczy, [w:] Katarzyna Raźniewska (red.), Kobiety, sztuka i społeczeństwo, 2015, s. 432.
  6. ↑ Whitney Chadwick, Płeć, rasa i modernizm po II wojnie światowej, [w:] Katarzyna Raźniewska (red.), Kobiety, sztuka i społeczeństwo, 2015, s. 357.
  7. ↑ a b c d e f Faith Ringgold [online], Biography [dostęp 2021-03-20] (ang.).
  8. ↑ a b Curlee Raven Holton, A view form the studio, Bauker Hill Publishing Inc., 2004, s. 24.
  9. ↑ Curlee Raven Holton, A view from the studio, Bauker Hill Publishing Inc, 2004, s. 27.
  10. ↑ a b c d e Whitney Chadwick, Płeć, rasa i modernizm po II wojnie światowej, [w:] Katarzyna Raźniewska (red.), Kobiety, sztuka i społeczeństwo, 2015, s. 359.
  11. ↑ Women Students and Artists for Black Art Liberation (WSABAL) | Repensar Guernica [online], guernica.museoreinasofia.es [dostęp 2021-03-19] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Faith_Ringgold&oldid=73626545”