Gilles Martinet
Gilles Henri Auguste Albert Martinet (ur. 8 sierpnia 1916 w Paryżu, zm. 29 marca 2006 tamże[1]) – francuski polityk, dziennikarz i pisarz, członek ruchu oporu podczas II wojny światowej, od 1979 do 1981 poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji, w latach 1982–1984 ambasador Francji we Włoszech.
| Data i miejsce urodzenia |
8 sierpnia 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
29 marca 2006 |
| Zawód, zajęcie |
polityk, dziennikarz, pisarz |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1979–1981), ambasador Francji we Włoszech (1982–1982) |
| Partia | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujSyn architekta Henriego Martinet i Colette z domu Walwein. Studiował literaturę i historię na Uniwersytecie Paryskim, przerwał naukę po śmierci ojca w 1936. Pracował jako redaktor wiadomości zagranicznych w agencji Havas. Od 1935 do 1939 należał do Francuskiej Partii Komunistycznej i jej młodzieżówki, zrezygnował rozczarowany tzw. procesami moskiewskimi. Od 1941 działał w ramach ruchu oporu, publikując w podziemnej prasie (m.in. „Combat” i „l’Insurgé”); od 1943 przebywał w ukryciu. W latach 1944–1947 kierował związanym z Wolną Francją Office français d’information, przekształconym następnie w agencję informacyjną Agence France-Presse. Stanowisko utracił po odmowie cenzurowania wiadomości o I wojnie indochińskiej. Od 1945 do 1950 redaktor naczelny czasopisma „La Revue Internationale”. Od 1950 do 1964 zajmował stanowisko redaktora naczelnego „France-Observateur” (wcześniej pod nazwami „L’Observateur” i „L’Observateur d'aujourd'hui”), następnie był administratorem wydawcy tej gazety. Od 1975 dyrektor miesięcznika „Faire”. Autor licznych publikacji książkowych, kierował także organizacjami społecznymi (m.in. paryskim oddziałem Società Dante Alighieri)[2][3].
Od lat 40. należał do Unitarnej Partii Socjalistycznej, w latach 50. był członkiem Unii Progresywnej i Unii Lewicy Socjalistycznej (w latach 1957–1960 sekretarz generalny). Po przyłączeniu tej ostatniej do Zjednoczonej Partii Socjalistycznej był w niej zastępcą sekretarza narodowego (1960–1967). W 1972 przystąpił do Partii Socjalistycznej, od 1975 do 1979 był w niej sekretarzem narodowym. W 1979 wybrany posłem do Parlamentu Europejskiego, przystąpił do frakcji socjalistycznej[4]. Zrezygnował z mandatu dwa lata później w związku z powołaniem na stanowisko ambasadora Francji we Włoszech, które zajmował do 1984. Później był m.in. zatrudniony w gabinecie premiera Michela Rocarda[2].
Od 1938 żonaty z Włoszką Iole Buozzi. Miał dwie córki, w tym Michèle, żonę Alaina Krivine[3].
Odznaczenia
edytujOdznaczony Legią Honorową III klasy (1998), Orderem Narodowym Zasługi III klasy oraz Orderem Sztuki i Literatury I klasy, a także odznaczeniami zagranicznymi: Orderem Zasługi Republiki Włoskiej I klasy, Orderem Honoru III klasy oraz Orderem Alawitów IV klasy[2][3].
Przypisy
edytuj- ↑ Pascal Virot: Le résistant Gilles Martinet est mort. liberation.fr, 30 marca 2006. [dostęp 2022-12-06]. (fr.).
- ↑ a b c Martinet, Gilles. chsp.sciences-po.fr. [dostęp 2022-12-06]. (fr.).
- ↑ a b c Gilles Martinet. whoswho.fr. [dostęp 2022-12-05]. (fr.).
- ↑ Gilles Martinet. europarl.europa.eu. [dostęp 2022-12-05].