Henryk Andracki (ur. 1 marca 1933 w Samarzewie, zm. 10 października 2019[1]) – polski wojskowy, inżynier i polityk, generał brygady Wojska Polskiego, członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.

Henryk Andracki
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1933
Samarzewo

Data śmierci

10 października 2019

Przebieg służby
Lata służby

1952–1994

Siły zbrojne

Siły Zbrojne PRL
Siły Zbrojne RP

Jednostki

Sztab Generalny

Stanowiska

szef Wojsk Łączności Pomorskiego Okręgu Wojskowego, zastępca szefa i szef Wojsk Łączności MON

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Złoty Krzyż „Za Zasługi dla ZHP” Złoty Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złota odznaka „Za zasługi w zwalczaniu powodzi” (1961–1984) Medal „Za umacnianie braterstwa broni” Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”

Życiorys

edytuj

Od 1937 mieszkał z rodziną w Słupcy, gdzie w 1948 ukończył szkołę podstawową. W 1952 został absolwentem technikum we Wrocławiu. W sierpniu 1952 rozpoczął służbę wojskową jako podchorąży Fakultetu Wojsk Łączności Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. Studia ukończył w 1956, uzyskując tytuł zawodowy inżyniera telekomunikacji oraz stopień porucznika w korpusie oficerów wojsk łączności.

Został następnie skierowany do służby w 5 pułku łączności jako inżynier radiowy w 2 batalionie dowodzenia. Od 1960 służył w Szefostwie Wojsk Łączności MON, gdzie był pomocnikiem szefa wydziału II Oddziału I Operacyjnego (do 1966), a następnie starszym pomocnikiem szefa wydziału. W 1965 ukończył dwuletnie Podyplomowe Studium Badań Operacyjnych w Instytucie Matematycznym Polskiej Akademii Nauk. W 1967 został wyróżniony przez ministra obrony narodowej Mariana Spychalskiego za udział w ćwiczeniach „Lato-67”. Od 1968 był starszym pomocnikiem szefa Oddziału III Radiowego w Szefostwie Wojsk Lotniczych. Od września 1972 do czerwca 1974 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta J. Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju we wrześniu 1974 został zastępcą szefa Wojsk Łączności Pomorskiego Okręgu Wojskowego (POW). W lipcu 1975 objął stanowisko szefa Wojsk Łączności POW, a od września 1982 był zastępcą szefa Wojsk Łączności MON ds. operacyjno-szkoleniowych. W grudniu 1982 ukończył Wyższy Kurs Akademicki dla kierowniczej kadry WP w moskiewskiej Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR.

Od lipca 1983 do października 1992 był szefem Wojsk Łączności MON, a następnie do września 1993 (po reorganizacji struktur) szefem Wojsk Łączności i Informatyki Sztabu Generalnego WP. 24 września 1983 na mocy uchwały Rady Państwa PRL został mianowany na stopień generała brygady[2]. Nominację wręczył mu 10 października 1983 w Belwederze przewodniczący Rady Państwa Henryk Jabłoński. Jako szef Wojsk Łączności był współautorem systemu wozów dowodzenia i ruchomych wozów łączności. Pod jego kierownictwem rozpoczęto prace nad zautomatyzowanym systemem dowodzenia „Storczyk”[3].

W lutym 1987 został powołany w skład Rady Naukowo-Technicznej przy Komitecie do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”. W latach 1990–1991 był członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma „Myśl Wojskowa”. 14 stycznia 1994 przeszedł w stan spoczynku z uwagi na wiek. Dwa dni wcześniej został pożegnany przez ministra obrony narodowej Piotra Kołodziejczyka.

W wyborach w 1993 bez powodzenia kandydował do Sejmu z ramienia BBWR[4]. Od września 1994 do kwietnia 1997 zasiadał w Krajowej Radzie Radiofonii i Telewizji[5]. Wraz z prawnikiem Tomaszem Kwiatkowskim został powołany do KRRiT przez prezydenta Lecha Wałęsę w miejsce odwołanych przez niego Marka Markiewicza i Macieja Iłowieckiego za rzekome rażące naruszenia ustawy o radiofonii i telewizji. Pełnił później funkcję doradcy prezesa Urzędu Regulacji Telekomunikacji i Poczty[6].

Był jednym z inicjatorów powołania w 1996 Klubu Generałów Wojska Polskiego, od czerwca 2001 do września 2004 pełnił funkcję jego skarbnika, w kolejnej kadencji (do września 2007) był członkiem komisji rewizyjnej[7]. Działał społecznie w Zarządzie Głównym Światowego Związku Polskich Żołnierzy Łączności, był współorganizatorem zjazdu tej organizacji.

Awanse

edytuj

W trakcie wieloletniej służby w Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe[3]:

Odznaczenia i wyróżnienia

edytuj

Życie prywatne

edytuj

Syn Jana i Janiny z domu Rutkowskiej. Mieszkał w Warszawie. Od 1956 był żonaty z Danielą z domu Podgórną, miał syna i córkę[3].

Przypisy

edytuj
  1. Strona główna. Oddział Warszawa ŚZPŻŁ. [dostęp 2019-10-10].
  2. 60 lat Wydziału Elektroniki. „Głos Akademicki”. Nr 5–6, 2011. [dostęp 2014-08-28]. 
  3. a b c Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. I: A–H. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 73–75.
  4. Obwieszczenie Państwowej Komisji Wyborczej z dnia 23 września 1993 r. o wynikach wyborów do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej przeprowadzonych w dniu 19 września 1993 r. (M.P. z 1993 r. nr 50, poz. 470).
  5. Historia Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. krrit.gov.pl. [dostęp 2011-10-17].
  6. Zapis stenograficzny (621) z 49. posiedzenia Komisji Skarbu Państwa i Infrastruktury w dniu 4 lutego 2003 r.. senat.pl. [dostęp 2012-07-07].
  7. Historia Klubu Generałów WP. klubgeneralow.pl. [dostęp 2011-10-17].
  8. Radzieckie odznaczenia dla generałów i oficerów WP. „Trybuna Robotnicza”. Nr 243, s. 5, 11 października 1984. 

Bibliografia

edytuj
  • Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002, s. 128. ISBN 83-87689-46-7.
  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. I: A–H. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 73–75.