Wikipedia

Piotr Kołodziejczyk

polski wiceadmirał

Piotr Franciszek Kołodziejczyk (ur. 8 czerwca 1939 w Poznaniu[1], zm. 2 września 2019[2] w Rekowie Górnym[3]) – polski wojskowy, wiceadmirał, dowódca 3 Flotylli Okrętów i Marynarki Wojennej, minister obrony narodowej w latach 1990–1991 i 1993–1994, poseł na Sejm X kadencji.

Piotr Kołodziejczyk
wiceadmirał wiceadmirał
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1939
Poznań

Data i miejsce śmierci

2 września 2019
Rekowo Górne

Przebieg służby
Siły zbrojne

 Marynarka Wojenna (PRL)

Jednostki

Sztab Główny Marynarki Wojennej
3 Flotylla Okrętów
ORP „Elbląg”
ORP „KT-88”

Stanowiska

minister obrony narodowej (1990–1991, 1993–1994)

Główne wojny i bitwy

UNDOF

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal ONZ za misję UNDOF
Piotr Kołodziejczyk
Data i miejsce urodzenia

8 czerwca 1939
Poznań

Data i miejsce śmierci

2 września 2019
Rekowo Górne

Minister obrony narodowej
Okres

od 6 lipca 1990
do 23 grudnia 1991

Poprzednik

Florian Siwicki

Następca

Jan Parys

Minister obrony narodowej
Okres

od 26 października 1993
do 10 listopada 1994

Poprzednik

Janusz Onyszkiewicz

Następca

Zbigniew Okoński

Grób Piotra Kołodziejczyka na cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni

Życiorys

edytuj

Syn Józefa i Bronisławy[3], urodził się 8 czerwca 1939 w Poznaniu[1][4][a]. W 1956 rozpoczął studia na Wydziale Pokładowym Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni[5]. Po ich ukończeniu w 1960 został mianowany na stopień podporucznika marynarki, otrzymał tytuł zawodowy inżyniera nawigatora statku morskiego i został przydzielony do 3 Brygady Kutrów Torpedowych w Gdyni na stanowisko pomocnika dowódcy kutra torpedowego. Służył kolejno w załogach KT-83 i KT-87 oraz jako dowódca okrętu na KT-88. W 1962 ukończył roczny kurs broni rakietowej w wyższej szkole marynarki wojennej w Baku[5]. Po powrocie do Polski został przeniesiony na kutry rakietowe projektu 205. Był dowódcą działu rakietowo-artyleryjskiego na ORP „Hel” oraz zastępcą dowódcy i dowódcą ORP „Elbląg”. W latach 1970–1973 był słuchaczem Akademii Marynarki Wojennej ZSRR w Leningradzie. W latach 1973–1977 pełnił służbę w Dowództwie Marynarki Wojennej w Gdyni na stanowiskach pomocnika szefa wydziału i zastępcy szefa oddziału operacyjnego, a od 1976 szefa oddziału rozpoznania. Od 1977 do 1978 dowodził wydzieloną grupą Polskiej Wojskowej Jednostki Specjalnej w ramach sił pokojowych Organizacji Narodów Zjednoczonych na Wzgórzach Golan. W 1978 został skierowany na studia w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta J. Woroszyłowa w Moskwie. 5 września 1980 został dowódcą 3 Flotylli Okrętów w Gdyni[6]. 1 sierpnia 1983 został szefem sztabu i zastępcą dowódcy Marynarki Wojennej (admirała Ludwika Janczyszyna). W latach 1986–1989 był dowódcą Marynarki Wojennej. Pod koniec 1989 objął stanowisko szefa Głównego Zarządu Wychowawczego Wojska Polskiego. W 1984 mianowany kontradmirałem, a w 1989 wiceadmirałem.

W latach 1989–1991 sprawował mandat posła na Sejm kontraktowy z ramienia Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Po rozwiązaniu PZPR wchodził w skład Klubu Posłów Wojskowych.

Od lipca 1990 do grudnia 1991 był ministrem obrony narodowej w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Jana Krzysztofa Bieleckiego. W 1992 miał objąć urząd generalnego inspektora sił zbrojnych. Po przekazaniu urzędu Janowi Parysowi pod koniec 1991 został przez niego natychmiastowo, wbrew woli prezydenta Lecha Wałęsy, przeniesiony do rezerwy, co uniemożliwiło objęcie tego stanowiska. Sytuacja ta była początkiem konfliktu pomiędzy prezydentem a ministrem obrony (zdymisjonowanym w połowie 1992), a Generalny Inspektorat Sił Zbrojnych nie został utworzony. Stanowisko ministra obrony narodowej Piotr Kołodziejczyk sprawował ponownie od października 1993 do listopada 1994 w rządzie Waldemara Pawlaka. Został zdymisjonowany po przedłużającym się konflikcie z prezydentem Lechem Wałęsą i szefem Sztabu Generalnego Wojska Polskiego Tadeuszem Wileckim. Kulminacją tego sporu był tzw. obiad drawski przy okazji odprawy kadry dowódczej Wojska Polskiego w Drawsku Pomorskim, podczas którego generałowie w obecności Lecha Wałęsy i Tadeusza Wileckiego skrytykowali działalność Piotra Kołodziejczyka, dając prezydentowi pretekst do jego odwołania.

W drugiej połowie lat 90. związany z Unią Wolności, z ramienia której w 1998 bez powodzenia kandydował do sejmiku województwa pomorskiego.

Zmarł 2 września 2019. Został pochowany 9 września na cmentarzu Marynarki Wojennej w Gdyni[7].

Życie prywatne

edytuj

Mieszkał w Gdyni. Był żonaty z Krystyną z domu Cordes, z którą miał dwóch synów[8].

Odznaczenia

edytuj

Uwagi

edytuj
  1. ↑ Janusz Królikowski podał, że Piotr Kołodziejczyk urodził się w Goli. Oparł się na informacji podanej przez admirała i opublikowanej w tygodniku „Wybrzeże” w 1989[5]).

Przypisy

edytuj
  1. ↑ a b Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2019-09-03].
  2. ↑ Na wieczną wachtę odszedł Wiceadmirał Piotr Franciszek Kołodziejczyk. portalstoczniowy.pl, 3 września 2019. [dostęp 2019-09-03].
  3. ↑ a b Piotr Kołodziejczyk. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-02-10].
  4. ↑ Mariusz Jędrzejko, Mariusz Lesław Krogulski, Marek Paszkowski: Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989–2002. Warszawa: Wydawnictwo von Borowiecky, 2002, s. 124. ISBN 83-87689-46-7.
  5. ↑ a b c Królikowski 2004 ↓, s. 70.
  6. ↑ Królikowski 2004 ↓, s. 71.
  7. ↑ Pogrzeb adm. Piotra Kołodziejczyka z asystą wojskową. trojmiasto.pl, 9 września 2019. [dostęp 2019-10-01].
  8. ↑ Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990. T. II: I–M. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 213. ISBN 978-83-7611-800-0.
  9. ↑ Konstantin Czernienko udekorował Floriana Siwickiego Orderem Lenina. „Trybuna Robotnicza”. Nr 94, s. 2, 19 kwietnia 1984. 

Bibliografia

edytuj
  • Ryszard Demczuk, Bogusław Iwaniak, Mirosław Jurkowlaniec, Grzegorz Kamiński, Jarosław Keplin, Bogdan Kurel, Wiesław Ładniak, Piotr Pacek, Walter Pater, Andrzej Rejent, Grzegorz Skwarek, Dariusz Zakrzewski. Redakcja Czasopism Marynarki Wojennej. Gdynia 2006. „Przegląd Morski”. Nr 3, marzec 2006. ISSN 0137-7205. 
  • Janusz Królikowski: Admirałowie Polskiej Marynarki Wojennej 1945–2004. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2004. ISBN 83-7441-013-2.
  • Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2019-09-03].
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Kołodziejczyk&oldid=73043952”