Henryk Borewicz
Henryk Borewicz (ur. 20 grudnia 1880[a] w Kenowo, zm. 11 listopada 1922 w Warszawie) – pułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
 pułkownik kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 grudnia 1880 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
11 listopada 1922 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1888–1922 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 20 grudnia 1880 w miejscowości Kenowo[b], w rodzinie Leona[1].
30 września 1888, po ukończeniu pięciu klas gimnazjum w Tule, wstąpił do 5 Kijowskiego Pułku Grenadierów na prawach wolontariusza 2 kategorii (ros. Вольноопределяющийся 2-го разряда)[2]. 31 sierpnia 1900 rozpoczął naukę w Kazańskiej Szkole Junkrów Piechoty[2]. 31 lipca 1901 awansował z junkra na młodszego podoficera[2]. 4 sierpnia 1902 został mianowany podchorążym (ros. Подпрапорщик)[c][2]. Od 8 września 1904 walczył na wojnie rosyjsko-japońskiej[2]. 1 października 1904 został ranny w bitwie nad Sha He[2]. 1 września 1910 został mianowany „za wysługę lat” sztabsrotmistrzem.
Od 6 grudnia 1917 do 5 lipca 1918 służył w I Korpusie Polskim w Rosji[3][4].
1 marca 1919 został formalnie przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika ze starszeństwem od dnia 1 sierpnia 1917[5] i przydzielony z dniem 4 listopada 1918 do 3 Pułk Ułanów w Warszawie[6]. W organizującym się pułku pełnił funkcję kwatermistrza[7]. Swą piękną odezwą „do Warszawianek” przyczynił się do powstania Koła Opieki nad pułkiem[8].
28 maja 1919 został przeniesiony z 3 Pułku Ułanów do Armii gen. Hallera[9]. 11 czerwca 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu podpułkownika, w kawalerii, w grupie oficerów byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Był wówczas dowódcą szwadronu zapasowego 2 Pułku Ułanów[10]. 20 września 1920 został mianowany dowódcą 2 Pułku Strzelców Konnych[11][12][13][14][15], który 4 listopada tego roku został przemianowany na 4 Pułk Strzelców Konnych[16]. Chory na gruźlicę płuc i gardła, dość często przebywał na leczeniu ambulatoryjnym i urlopie zdrowotnym[3]. Zastępował go wówczas major Jan Starczewski (16 sierpnia – 20 listopada 1921, 17 stycznia – 19 lutego 1922)[3]. Jego nieobecność wywierała ujemny wpływ na wyszkolenie strzelców[3]. 30 czerwca 1921 dowódca Okręgu Generalnego Łódź gen. bryg. Jan Rządkowski udzielił mu pisemnej nagany za tolerowanie bezładu w pułku[3]. 15 czerwca 1922 dowódca Okręgu Korpusu Nr IV gen. dyw. Stefan Majewski wystosował do ministra spraw wojskowych pismo, w którym stwierdził, że z powodu stanu zdrowia nie nadaje się pułk. Borewicz na Dowódcę pułku jazdy[17]. W następstwie tej opinii został zwolniony ze stanowiska dowódcy pułku[3]. Zmarł 11 listopada 1922 w Warszawie[18].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Order św. Anny 4 stopnia – 11 grudnia 1904[2]
- Order św. Stanisława 2 stopnia – 21 września 1916
- Order św. Anny 3 stopnia – 10 kwietnia 1917
- Order św. Stanisława 3 stopnia z mieczami i kokardą
Uwagi edytuj
- ↑ „20 grudnia” jest datą urodzenia według kalendarza gregoriańskiego. Według kalendarza juliańskiego urodził się 8 grudnia 1880. Zobacz daty nowego i starego porządku.
- ↑ W latach 1918–1940 na terytorium Litwy Kowieńskiej.
- ↑ W Rosji w latach 1880–1903 stopień nadawany absolwentom szkół junkrów piechoty do czasu awansu na stopień oficerski.
Przypisy edytuj
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. WBH. [dostęp 2021-08-19]..
- ↑ a b c d e f g Послужной список ↓.
- ↑ a b c d e f Gnat-Wieteska 1995 ↓, s. 15.
- ↑ Kukawski 2013 ↓, s. 74.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 27 z 11 marca 1919, poz. 868.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 29 z 15 marca 1919, poz. 932.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 12.
- ↑ Dobrzyński 1929 ↓, s. 12-13.
- ↑ Dz. Rozk. Wojsk. Nr 71 z 28 czerwca 1919, poz. 2284.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 30 czerwca 1920, s. 519.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 39 z 13 października 1920, s. 995.
- ↑ Księga Jazdy Polskiej 1938 ↓, s. 234.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 271.
- ↑ Chrostowski 1992 ↓, s. 24, 27.
- ↑ Gnat-Wieteska 1995 ↓, s. 22.
- ↑ Gliński i Karassek 1932 ↓, s. 47.
- ↑ Gnat-Wieteska 1995 ↓, s. 15-16.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 15 maja 1923, s. 268.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Tadeusz Chrostowski: 4 Pułk Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej w Płocku. Koń w historii.. T. 3. Płock: Wojewódzka Biblioteka Publiczna w Płocku, 1992, seria: Z kart oręża płockiego. ISBN 83-900741-0-9.
- Bohdan Dobrzyński: Zarys historji wojennej 3-go pułku ułanów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
- Jerzy Gliński, Franciszek Karassek: Zarys historji wojennej 4-go Pułku Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1932, seria: Zarys historii wojennej formacji polskich 1918–1920.
- Zbigniew Gnat-Wieteska: 4 Pułk Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej. T. 41. Pruszków: Oficyna Wydawnicza Ajaks, 1995, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich w kampanii wrześniowej. ISBN 83-85621-73-3.
- Lesław Kukawski: Historia pułku. W: 4 Pułk Strzelców Konnych Ziemi Łęczyckiej. Krzysztof Mijakowski (red.). T. 34. Warszawa: Edipersse Polska S.A., 2013, seria: Wielka Księga Kawalerii Polskiej 1918-1939. ISBN 978-83-7769-361-2.
- Księga Jazdy Polskiej. Bolesław Wieniawa-Długoszowski (red.) Bronisław Rakowski (red.) Władysław Dziewanowski (red.) Karol Koźmiński (red.) Stanisław Strumph-Wojtkiewicz (red.) Stanisław Ostoja-Chrostowski (red.) Stanisław Haykowski (ilust.). Warszawa: Zakłady Graficzne Instytutu Wydawniczego „Biblioteka Polska”, 1938.
- Памяти героев Великой войны 1914–1918 : Поиск героев войны : Послужной список штабс-ротмистра 4-го драгунского Новотроицко-Екатеринославского полка Боревича. Ministerstwo Obrony Federacji Rosyjskiej Zarząd ds. utrwalenia pamięci poległych w obronie Ojczyzny. [dostęp 2021-08-20]. (ros.).