Henryk Jasik
Henryk Stanisław Jasik (ur. 15 maja 1945 w Sielcach[1]) – polski funkcjonariusz służb specjalnych w stopniu generała, inżynier chemik i menedżer, były dyrektor Departamentu I MSW, w latach 1993–1995 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1945 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
funkcjonariusz służb specjalnych, inżynier chemik, menedżer |
| Alma Mater | |
| Stanowisko |
podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych (1993–1996) |
| Odznaczenia | |
       
| |
Życiorys edytuj
Syn Stefana i Anieli, pochodzi z wielodzietnej rodziny rolniczej. W 1969 ukończył studia na Wydziale Chemicznym Politechniki Łódzkiej, pracował następnie jako stażysta w Zakładach Azotowych im. Pawła Findera w Chorzowie[2]. Od 13 września 1971 do 15 czerwca 1972 był słuchaczem rocznego kursu w Szkole Departamentu I Ministerstwa Spraw Wewnętrznych PRL, odbył też kurs języka niemieckiego i szkolenie w Oddziale II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Od grudnia 1970 był zatrudniony na etacie niejawnym w Departamencie I MSW. W 1972 został specjalistą w rezydenturze krajowej Departamentu I Ministerstwa Przemysłu Chemicznego, a od 1976 do 1980 był formalnie zastępcą attaché Biura Radcy Handlowego przy Ambasadzie PRL w Kolonii. Brał udział w akcjach wywiadu w krajach komunistycznych oraz m.in. Austrii, RFN, ChRL i państwach skandynawskich, uczestnicząc w zdobywaniu poufnych informacji przemysłowych[1][3].
Od 1982 oficer polityczno-wychowawczy oraz wykładowca w studium podyplomowym Ośrodka Kształcenia Kadr Wywiadu. W latach 80. był zastępcą naczelnika i naczelnikiem Wydziału V (odpowiedzialnego za wywiad w zakresie przemysłu ciężkiego). Od 1986 zastępca dyrektora, a od 1 listopada 1989 do 31 lipca 1990 dyrektor Departamentu I MSW (w stopniu pułkownika)[1]. W III RP służył w Urzędzie Ochrony Państwa, w którym był pierwszym szefem zarządu wywiadu (zasłynął wówczas przeprowadzeniem Operacji Samum[4]). Z jednostki tej odszedł na około rok, gdy MSW kierował Antoni Macierewicz, przeszedł wówczas do pracy w spółce Inter Ams. Od stycznia do grudnia 1993 doradzał Andrzejowi Milczanowskiemu[3].
22 grudnia 1995 awansowany na stopień generała[5]. Od 3 grudnia 1993[6] pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, odpowiedzialnego za nadzór nad służbami specjalnymi, Strażą Graniczną i policją. Odwołano go 23 grudnia 1995 po tym, jak złożył doniesienie do prokuratury dotyczące afery Olina[7]). W trakcie pełnienia urzędu odpowiadał za – według jego deklaracji legalne – niszczenie dokumentów z archiwum resortu[8]. Później był m.in. wicedyrektorem ds. bezpieczeństwa w Przedsiębiorstwie Państwowym „Porty Lotnicze”[9], zasiadał także w zarządach kilkunastu innych spółek z branży lotniczej, energetycznej i wywiadu gospodarczego. W 2017 został pozbawiony uprawnień emerytalnych w związku z tzw. ustawą dezubekizacyjną. W 2021 Sąd Rejonowy w Warszawie nieprawomocnie uznał tę decyzję za niezgodną z prawem[4].
Ordery i odznaczenia edytuj
Był odznaczony[10]:
- Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski,
- Złotym Krzyżem Zasługi,
- Srebrnym Krzyżem Zasługi,
- Srebrnym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”,
- Brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”,
- Brązową Odznaką „W Służbie Narodu”
- Złotą Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”,
- Brązową Odznaką „Za zasługi w ochronie porządku publicznego”.
Awanse edytuj
Kolejne awanse[11]:
- 1970 – starszy sierżant,
- 1971 – podporucznik,
- 1974 – porucznik,
- 1980 – kapitan,
- 1984 – major,
- 1987 – podpułkownik,
- 1989 – pułkownik,
- 1995 – generał brygady.
Życie prywatne edytuj
Żonaty z Ewą Kwiatkowską, córką Jerzego, funkcjonariusza SB[12].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Dane osoby z katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-08-18].
- ↑ Kania ↓, s. 42.
- ↑ a b Jasik Henryk. bliskopolski.pl. [dostęp 2021-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-21)].
- ↑ a b Sąd przywrócił emeryturę gen. Henrykowi Jasikowi. onet.pl, 7 marca 2021. [dostęp 2021-08-18].
- ↑ Kania ↓, s. 50.
- ↑ Nowy wiceminister MSW. wyborcza.pl, 4 grudnia 1993. [dostęp 2021-08-18].
- ↑ Oleksy odwołuje Jasika. wyborcza.pl, 23 grudnia 1995. [dostęp 2021-08-18].
- ↑ Kania ↓, s. 48.
- ↑ Hojne Okęcie. onet.pl, 4 września 2001. [dostęp 2021-08-18].
- ↑ Komunikat IPN dla mediów. Instytut Pamięci Narodowej. [dostęp 2021-12-16]. (pol.).
- ↑ Instrukcje i przepisy 2020 ↓, s. 807.
- ↑ Kania ↓, s. 43.
Bibliografia edytuj
- Dorota Kania, Jerzy Targalski, Maciej Marosz: Resortowe dzieci. Służby. Warszawa: Fronda, 2015, seria: Resortowe dzieci. ISBN 978-83-64095-71-9.
- Witold Bagieński (red.), Instrukcje i przepisy wywiadu cywilnego PRL z lat 1953–1990, Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2020, ISBN 978-83-8098-203-1, OCLC 1243005981.