Ignacy Drozdowski
Ignacy Fabian Franciszek Drozdowski (ur. 20 stycznia 1886 w Sokalu, zm. 1940 w ZSRR) – major kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 major kawalerii
| |
| Data i miejsce urodzenia |
20 stycznia 1886 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki |
8 Pułku Ułanów, |
| Stanowiska |
zastępca dowódcy pułku |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka, |
| Odznaczenia | |
    
| |
Życiorys edytuj
Urodził się 20 stycznia 1886 w Sokalu, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Jakuba i Anieli z Bazylewiczów[1].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Awansowany do stopnia rotmistrza kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[2]. W 1923 był oficerem 8 pułku ułanów w Krakowie[3]. Następnie awansowany do stopnia majora kawalerii ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[4][5]. W 1924 był dowódcą szwadronu zapasowego w 10 pułku strzelców konnych, stacjonującego w Łańcucie[6][7]. W 1928 był zastępcą dowódcy 6 pułku strzelców konnych, stacjonującego w garnizonie Żółkiew[8]. Z dniem 31 stycznia 1932 został przeniesiony w stan spoczynku[9]. W 1934 jako major w stanie spoczynku był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Rawa Ruska[10].
Po wybuchu II wojny światowej w okresie kampanii wrześniowej został dowódcą szwadronów pieszych formowanych przez Ośrodek Zapasowy Kawalerii „Żółkiew”; szwadrony były potem skoncentrowane w rejonie Trościanica. Po agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Prawdopodobnie na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/4-50 oznaczony numerem 977)[11]. Został pochowany na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari
- Krzyż Walecznych
- Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)[12][13]
- Medal Niepodległości (2 listopada 1933)[14]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[potrzebny przypis]
Przypisy edytuj
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 35.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 678.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 615.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 600.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 340.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 595.
- ↑ Katyń 1940 – pamiętamy!!! – Dziesiątacy straceni w ZSRR. dobroni.pl, 21 października 2010. [dostęp 2015-01-15].
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 322.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 23 grudnia 1931, s. 413.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 336, 971.
- ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 20. [dostęp 2014-10-27].
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Polak (red.) 1991 ↓, s. 36.
- ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-12-31].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.