Ignacy Nowak (powstaniec wielkopolski)
Ignacy Nowak[a] (ur. 25 lipca 1891 w Kruszwicy, zm. wiosną 1940 na Ukrainie) – kapitan Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
kapitan | |
Data i miejsce urodzenia |
25 lipca 1891 |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1913–1940 |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
5 Pułk Strzelców Wielkopolskich |
Stanowiska |
dowódca kompanii |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się w rodzinie Michała i Józefy z Winnickich lub też (Winieckich)[1]. Absolwent szkoły powszechnej w Kruszwicy. W latach 1905–1913 pracował w cukrowni. Powołany do armii niemieckiej, walczył na froncie francuskim i rosyjskim, czterokrotnie ranny. Brał udział w przygotowaniach i walkach w powstaniu wielkopolskim, brał m.in. udział w wyzwalaniu Kruszwicy 3 stycznia 1919[1]. Awansował 4 czerwca 1919 na podporucznika i po zakończonych walkach powstańczych w Wielkopolsce na czele kompanii 5 pułku strzelców wielkopolskich, którą pomagał tworzyć a później z nią uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej. Za udział w walkach o Łomżę w 22 sierpnia 1920 odznaczony Orderem Virtuti Militari[1].
W okresie międzywojennym uzupełnił wykształcenie w Szkole Młodszych Oficerów Piechoty przy Szkole Podchorążych Piechoty. W 1922 awansował na porucznika. Przeniesiony do 59 pułku piechoty na dowódcę kompanii. Po awansie w 1927 r. do stopnia kapitana, został przeniesiony do 17 baonu KOP „Dawigródek” na Polesiu. Od 1930 r. służył w 70 pułku piechoty. W 1932 został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Rawa Ruska na stanowisko kierownika II referatu poborowego[2]. 1 września 1938 – jego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Rawa Ruska, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „kierownik II referatu uzupełnień”. Na tym stanowisku pozostał do września 1939.
W październiku 1939 aresztowany przez NKWD, osadzony we Lwowie w więzieniu na Zamarstynowie. Został zamordowany wiosną 1940 na Ukrainie. Figuruje na liście wywózkowej 055/4 z 5 kwietnia 1940 r., poz. 82[3][4].
Życie prywatne
edytujŻonaty od 1923 z Janiną z d. Nowak, córka Danuta (1926)[1].
Awanse
edytuj- podporucznik – 4 czerwca 1919[1]
- porucznik – 1922
- kapitan – 1927
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 1193
- Krzyż Niepodległości – 20 lipca 1932 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[5]
- Krzyż Walecznych
- Srebrny Krzyż Zasługi
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ a b c d e Polak (red.) 1991 ↓, s. 105.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932 roku, s. 417.
- ↑ Straceni na Ukrainie 1994 ↓, s. 66.
- ↑ Banaszek, Roman i Sawicki 2000 ↓, s. 204.
- ↑ M.P. z 1932 r. nr 167, poz. 198.
Uwagi
edytuj- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Ignacy II Nowak”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-02-09].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Kazimierz Banaszek, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Warszawa: Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
- Zeszyty Katyńskie. Marek Tarczyński (red.). T. 4: Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie. Niezależny Komitet Historyczny Badania Zbrodni Katyńskiej i Polska Fundacja Katyńska, 1994. ISBN 83-87893-79-X.