Ignacy Schiper
Ignacy Schiper vel. Izaak Ignacy Schipper (ur. 1884 w Tarnowie, zm. 1943 na Majdanku) – prawnik, historyk, orientalista, jeden z twórców nowoczesnej historiografii polskich żydów, działacz polityczny, czołowa postać inteligencji żydowskiej dwudziestolecia międzywojennego, poseł na Sejm Ustawodawczy i Sejm I kadencji.
Spis treści
ŻyciorysEdytuj
Urodził się w Tarnowie w rodzinie o tradycjach rzemieślniczo-kupieckich. Studiował prawo w Krakowie i Wiedniu. Zrezygnował z kariery prawniczej ze względu na zainteresowanie badaniami historycznymi. Od młodości zaangażowany w działalność socjalistyczną i syjonistyczną. W 1904 był wśród założycieli Poalej Syjon. W latach 1919–1927 pełnił mandat posła w Sejmie RP. Należał do ścisłego kierownictwa socjaldemokratycznej partii – Poalej Syjon. Był podobnie jak Majer Bałaban, pracownikiem Instytutu Nauk Judaistycznych w Warszawie. Był też dyrektorem Żydowskiego Domu Akademickiego na Pradze. W 1922 został członkiem Organizacji Syjonistycznej w Polsce i wszedł w skład jej komitetu centralnego. Należał także do władz Światowej Organizacji Syjonistycznej.
W czasie II wojny światowej przebywał w warszawskim getcie. Pracował tam w archiwum Judenratu. Zmarł z wycieńczenia w obozie koncentracyjnym na Majdanku.
Powszechnie uchodził za znawcę historii gospodarczej i handlowych stosunków polsko-żydowskich. Za ucznia Ignacego Schipera uważa się twórcę archiwum getta warszawskiego Emanuela Ringelbluma.
DziełaEdytuj
Zobacz teżEdytuj
BibliografiaEdytuj
- Magdalena Prokopowicz (red.) Żydzi polscy. Historie niezwykłe, Wydawnictwo Demart, Warszawa 2010, s. 287–289.
- Szymon Rudnicki: Żydzi w parlamencie II Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Sejmowe, 2004, s. 411-419. ISBN 83-70596-39-8.
