Iwan VI Romanow

car Rosji

Iwan VI Antonowicz (ros. Иоанн Антонович; ur. 12 sierpnia?/23 sierpnia 1740 w Sankt Petersburgu, zm. 5 lipca?/16 lipca 1764 w Szlisselburgu) – cesarz Rosji[1] w latach 17401741.

Iwan VI Romanow
Ilustracja
Iwan VI
ilustracja herbu
Cesarz Rosji
Okres

od 17 października?/28 października 1740
do 25 listopada?/6 grudnia 1741

Poprzednik

Anna Iwanowna Romanowa

Następca

Elżbieta Romanowa

Dane biograficzne
Dynastia

Welfowie

Data i miejsce urodzenia

12 sierpnia?/23 sierpnia 1740
Petersburg

Data i miejsce śmierci

5 lipca?/16 lipca 1764
Szlisselburg

Ojciec

Antoni Ulryk z Brunszwiku-Wolfenbüttel

Matka

Anna Leopoldowna

Ruiny twierdzy Szlisselburg

Życiorys

edytuj

Pochodzenie

edytuj

Iwan Antonowicz pochodził z dynastii Welfów. Był po kądzieli prawnukiem cara Iwana V Romanowa, synem księżnej Anny Leopoldowny i księcia brunszwickiego, Antoniego Ulryka z Brunszwiku-Wolfenbüttel.

Cesarz Rosji

edytuj

Zgodnie z wolą cesarzowej Anny Iwanowny z 1731 roku Iwan wstąpił na tron Rosji w 1740 roku i otrzymał imię tronowe Iwana VI. Jako władca-niemowlę nie miał żadnego wpływu na władzę w państwie, którą sprawowali w jego imieniu regenci, najpierw książę Ernest Jan Biron, a po jego aresztowaniu księżna Anna Leopoldowna.

Kilkunastomiesięczne rządy Iwana Antonowicza zakończyły się faktycznie 14 listopada?/25 listopada 1741 roku, gdy spiskowcy wykonujący rozkazy księżnej Elżbiety Piotrowny zdobyli Pałac Zimowy i aresztowali rodzinę cesarską.

Wygnanie

edytuj

Po zamachu stanu z 1741 roku Iwan Antonowicz stał się najważniejszym więźniem w Cesarstwie Rosyjskim. Początkowo traktowano go jako przyszłego następcę tronu, jednak izolowano od spraw publicznych. Mieszkał wraz z rodzicami w Rydze, w Oranienburgu i w majątku Chołmogory.

Z upływem jednak lat w otoczeniu cesarzowej Elżbiety Piotrownej wzrastała obawa, że cesarz powróci na tron, gdyż według Najwyższego Manifestu ogłoszonego w 1731 roku to jemu, po ukończeniu 17. roku życia, przypadał bezwzględnie tytuł imperatora. Aby do tego nie dopuścić, cesarzowa Elżbieta nakazała uwięzić Iwana w jednej z najlepiej strzeżonych rosyjskich twierdz.

Pobyt w Szlisselburgu

edytuj

W 1756 roku 16-letni Iwan VI został uwięziony w twierdzy w Szlisselburgu, gdzie prawie całkowicie odizolowano go od świata zewnętrznego. W wyniku złego traktowania, izolacji i obawy o życie Iwan w krótkim czasie popadł w chorobę psychiczną. Mieszkał samotnie w celi, do której dostępu pilnowało przez całą dobę ośmiu żołnierzy z rozkazem stawiania zbrojnego oporu każdej próbie uwolnienia więźnia występującego pod imieniem Grigorij.

W 1762 roku za sprawą cesarza Piotra III los Iwana Antonowicza nieco się poprawił. Został przeniesiony do nowo wybudowanego pawilonu więziennego. Nie trwało to jednak długo, gdyż w tym samym roku Katarzyna II zaostrzyła środki bezpieczeństwa wobec pierwszego więźnia stanu i nakazała, aby w przypadku jakiejkolwiek próby uwolnienia Iwana żołnierze go zgładzili.

Śmierć byłego cesarza

edytuj

Iwan Antonowicz zginął z rąk strażników więziennych w nocy z 15/16 lipca 1764 roku, w chwili gdy próbowała go uwolnić z twierdzy szlisselburskiej grupa spiskowców pod dowództwem porucznika Wasyla Mirowicza. Został pochowany w nieoznaczonym grobie na terenie twierdzy.

Genealogia

edytuj
Ferdynand Albrecht II von Braunschweig-Wolfenbüttel
ur. 19 / 29 V 1680
zm. 3 / 13 IX 1735
Antonina Amalia z Brunszwiku-Wolfenbüttel
ur. 14 / 24 IV 1696
zm. 6 III 1762
Karol Leopold (książę Meklemburgii)
ur. 26 XI 1678
zm. 28 XI 1747
Katarzyna Iwanowna 1)
ur. 25 VII 1692
zm. 25 VI 1733
         
     
  Antoni Ulryk
ur. 28 VIII 1714
zm. 15 V 1774
Anna Leopoldowna 2)
ur. 18 XII 1718
zm. 19 III 1746
     
   
Iwan VI Antonowicz
ur. 23 VIII 1740
zm. 16 VII 1764
  1. c. cara Iwana V
  2. właściwie: Elżbieta Katarzyna Krystyna z Meklemburgii-Schwerinu, regentka 28 X 1740 – 7 XII 1741

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Tytuł nieuznawany przez Rzeczpospolitą.

Linki zewnętrzne

edytuj