Józef Handzelewicz

polski architekt

Józef Handzelewicz (ur. 4 lutego 1880 w Warszawie, zm. 26 stycznia 1963 tamże) – polski architekt i ceramik, radca Izby Przemysłowo-Handlowej w Gdyni w 1936 roku[1].

Józef Handzelewicz
Data i miejsce urodzenia

4 lutego 1880
Warszawa

Data i miejsce śmierci

26 stycznia 1963
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz Powązkowski w Warszawie (kw. 52)

Zawód, zajęcie

architekt

Gmach Pocztowej Kasy Oszczędności w Warszawie
Gimnazjum im. Królowej Jadwigi na placu Trzech Krzyży (po prawej), zdjęcie sprzed 1939
Grób Józefa Handzelewicza na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Urodził się w rodzinie Maksymiliana Handzelewicza i jego żony Doroty z Obiełów[2]. Po ukończeniu gimnazjum podjął pracę rysownika w pracowniach architektonicznych (m.in. u Józefa Piusa Dziekońskiego) w Warszawie i Odessie, w 1905 wyjechał do Niemiec, gdzie rozpoczął studia architektoniczne na Politechnice w Darmstadt. Naukę ukończył w 1911 i powrócił do Warszawy, założył własną pracownię i projektował pałacyki i dwory ziemiańskie w Galicji Wschodniej.

Podczas I wojny światowej zasiadał w Wydziale Zdrowia Publicznego Zarządu m.st. Warszawy, był również zastępcą społecznego opiekuna okręgowego[3]. Pod koniec 1916 przeniósł się do Lublina gdzie kierował Wydziałem Budownictwa przy Komitecie Ratunkowym. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości otrzymał etat dyrektora Komitetu Odbudowy Kraju przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej zgłosił się na ochotnika do wojska, w 1921 powrócił do Warszawy, gdzie ponownie otworzył pracownię architektoniczną, którą prowadził przez siedem lat.

W 1928 przeprowadził się do Grudziądza, gdzie został kierownikiem i udziałowcem Pomorskich Zakładów Ceramicznych, które produkowały dachówki i ceramiczne elementy pokryć dachowych. Opracował metody produkcji dachówki cienkościennej, konstrukcję stropu ceglanego „Pomorze”, szalowanie ceramiczne imitujące drewno oraz elementy ażurowe. Był również właścicielem zakładów ceramicznych w Pustelniku. Ogółem, dwanaście jego usprawnień i wynalazków zostało opatentowanych. Publikował również prace dotyczące ceramiki budowlanej i budownictwa, ukazywały się w m.in. w Przeglądzie budowlanym. Wspólnie z Alfredem Dziedziulem opublikował pracę Nowoczesna ceramika budowlana, która została wydana drukiem w 1935.

Po wybuchu II wojny światowej powrócił do Warszawy, po 1945 pracował w Biurze Projektów Ceramiki Budowlanej przy Ministerstwie Budownictwa. Pracował również jako nauczyciel w Technikum Budowlanym, zmarł w 1963. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 52-3-25/26)[4].

W 1914 ożenił się z Marią z Kucharskich. Jego córka z tego małżeństwa, Małgorzata Handzelewicz-Wacławek (wł. Maria Małgorzata) (1922-1996) również była architektem, podobnie jak jej syn Jakub Wacławek[5].

Dorobek architektoniczny

edytuj

Przypisy

edytuj

Bibliografia

edytuj