Józef Hieronim Poznański
Józef Hieronim Szeliga-Poznański[a][1] (ur. 30 września 1893, zm. 14 kwietnia 1975 w Santiago) – podpułkownik kawalerii Wojska Polskiego.
podpułkownik kawalerii | |
Data urodzenia |
30 września 1893 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
14 kwietnia 1975 |
Przebieg służby | |
Siły zbrojne | |
Formacja | |
Jednostki |
1 Pułk Ułanów Legionów Polskich |
Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
Odznaczenia | |
Życiorys
edytujUrodził się 30 września 1893. Po wybuchu I wojny światowej w 1914 został żołnierzem Legionów Polskich i służył w szeregach 1 Pułku Ułanów (tzw. „Beliniacy”)[2]. 22 lutego 1916 roku został ranny[3]. Od 3 lutego do 4 kwietnia 1917 roku, jako ułan 4 szwadronu był słuchaczem kawaleryjskiego kursu podoficerskiego, który ukończył z wynikiem bardzo dobrym.
Po zakończeniu wojny, jako były oficer Legionów Polskich został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu podporucznika[4]. U kresu wojny w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej. W wojnie z bolszewikami 1920 walczył, jako adiutant dywizjonu jazdy Detachement rtm. Abrahama[2][5]. Za swoje czyny otrzymał Order Virtuti Militari. Został awansowany na stopień porucznika kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[6], a następnie na stopień rotmistrza ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7]. W 1923, 1924 był oficerem 14 Pułku Ułanów we Lwowie[8][9]. Z dniem 31 lipca 1927 roku został przeniesiony w stan nieczynny, bez prawa do poborów, z jednoczesnym przeniesieniem z 14 puł. do kadry oficerów kawalerii[10][11]. Z dniem 31 lipca 1928 roku został mu przedłużony stan nieczynny na dalszych 12 miesięcy[12].
Razem z żoną wyjechał do Chile. 3 grudnia 1927 w stolicy kraju Santiago został wybrany utworzonego wówczas Ogniska Polskiego im. Marszałka Józefa Piłsudskiego[13][14].
Z dniem 1 sierpnia 1929 roku został powołany ze stanu nieczynnego z równoczesnym przeniesieniem z kadry oficerów kawalerii do 14 puł.[15][16] W marcu 1931 roku został przeniesiony do Departamentu Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko referenta personalnego[17]. Z dniem 1 października 1931 roku został przeniesiony do Biura Personalnego MSWojsk.[18] 17 grudnia tego roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1932 roku i 10. lokatą w korpusie oficerów kawalerii[19]. Z dniem 1 marca 1932 roku został przeniesiony do korpusu oficerów kontrolerów z równoczesnym przeniesieniem z Biura Personalnego MSWojsk. do Korpusu Kontrolerów[20][21]. Z dniem 1 grudnia 1934 roku został przydzielony do Ministerstwa Poczt i Telegrafów na sześciomiesieczną praktykę[22]. Z dniem 31 maja 1935 roku został przeniesiony do rezerwy z jednoczesnym przeniesieniem w rezerwie do korpusu oficerów kawalerii z przynależnością ewidencyjną do Oficerskiej Kary Okręgowej Nr I[23].
Po zakończeniu II wojny światowej po raz drugi przybył do Chile[24]. Po grudniu 1950 pełnił obowiązki prezesa zarządu Zjednoczenia Polaków w Chile[25]. 19 kwietnia 1952 został wybrany na członka zarządu tej organizacji[26]. W 1957 roku został mianowany podpułkownikiem w korpusie oficerów kawalerii[27][2]. Zmarł 14 kwietnia 1975 w Santiago[2].
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (przed 1923)
- Krzyż Niepodległości (przed 1932)
- Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy przed 1923, po raz drugi przed 1932)
- Srebrny Krzyż Zasługi (przed 1932)
Uwagi
edytuj- ↑ Do 1931 roku w ewidencji Wojska Polskiego II RP figurował, jako „Józef II Poznański” w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko – kmdr. ppor. rez. Józefa I Poznańskiego, ur. 12 listopada 1878. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1448Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1318.
Przypisy
edytuj- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 3 sierpnia 1931 roku, s. 264, sprostowano imię z „Józef II” na „Józef Hieronim”.
- ↑ a b c d Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 28, s. 95, Czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie.
- ↑ VI Lista strat 1916 ↓, s. 14.
- ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 91.
- ↑ Tadeusz Michał Nittman: Walki o Lwów. W: Jarosław Waniorek (red.): Obrona Lwowa. 1-22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918-1920. Relacje uczestników. Warszawa: 1993, s. 170-207. ISBN 83-85218-56-4.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 683.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 605.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 627.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 571.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 6 sierpnia 1927 roku, s. 234.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 18 z 15 lipca 1927 roku, s. 205.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 26 kwietnia 1928 roku, s. 176.
- ↑ Krzysztof Smolana. Dzieje Polaków w Chile. „Studia Polonijne”. Tom 14, s. 84, 1992.
- ↑ Uczestnicy zebrania, na którym powołano Ognisko Polskie im. Józefa Piłsudskiego w Santiago de Chile. audiovis.nac.gov.pl. [dostęp 2018-11-04].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 288.
- ↑ Rocznik oficerów kawalerii 1930 ↓, s. 27, 80.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 26 marca 1931 roku, s. 104.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 7 z 23 października 1931 roku, s. 330.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931 roku, s. 400.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 227.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 294, 433.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 276.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 4 lipca 1935 roku, s. 84.
- ↑ Krzysztof Smolana. Dzieje Polaków w Chile. „Studia Polonijne”. Tom 14, s. 95, 1992.
- ↑ Korespondencja Józefa Poznańskiego z 1951. santiagodechile.msz.gov.pl. [dostęp 2018-11-04].
- ↑ Roman Nir: „Polak w Chile” (El Polaco en Chile) – źródłem do dziejów Polonii i emigracji. W: Marek Szczerbiński, Krzysztof Wasilewski (red.): Polski misjonarz na ziemi argentyńskiej. Gorzów Wielkopolski: 2011, s. 292. ISBN 978-83-933510-0-8.
- ↑ Dembiński 1969 ↓, s. 6, awans został ogłoszony w Dzienniku Personalnym Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych nr 1 z 1957 roku.
Bibliografia
edytuj- VI Lista strat Legionów Polskich od 1 maja do 1 lipca 1915. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Departamentu Wojskowego NKN, 1916-07-01.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Rocznik oficerów kawalerii. Warszawa: Przegląd Kawaleryjski, 1930.
- Stefan Dembiński: Lista Oficerów Polskich Sił Zbrojnych na uchodźstwie według awansów dokonanych zarządzeniami Prezydenta Rzeczypospolitej, z uwzględnieniem rodzajów broni i służb. [w:] Dziennik Ustaw RP na Uchodźstwie [on-line]. 1969-06-30. [dostęp 2016-11-29].