Jan Damascen Lubieniecki

Jan Damascen Lubieniecki herbu Rola (ur. ok. 1651, zm. 1714 w Wohyniu) – polski duchowny katolicki, biskup bakowski, dominikanin.

Jan Damascen Lubieniecki
Ilustracja
Herb duchownego
Data urodzenia

ok. 1651

Data śmierci

1714

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

23 stycznia 1711

Sakra biskupia

1711

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

1711

Konsekrator

Teodor Andrzej Potocki

Współkonsekratorzy

Stefan Wierzbowski
Stefan Antoni Mdzewski

Życiorys

edytuj

W 1667 wstąpił do zakonu dominikanów, śluby zakonne złożył 7 października 1668. Kształcił się w Warszawie i Krakowie. W latach 1671–1686 wykładał filozofię tomistyczną w Lyonie. Po powrocie został kaznodzieją nadwornym króla Polski Jana III Sobieskiego. W latach 1689–1690 był przeorem klasztoru dominikanów w Sieradzu i w 1691 w Brześciu Kujawskim. Uzyskał doktorat teologii i został dwukrotnie przeorem klasztoru w Warszawie (od 10 grudnia 1691 do 1694 i od 22 marca 1708 do 1711)[1]. W 1700 mianowany profesorem w Collegium sopra Minerva w Rzymie. W 1704 na kapitule w Łańcucie wybrany prowincjałem dominikanów. Mianowany prokuratorem komisji papieskiej do beatyfikacji Czesława Odrowąża.

Przedstawiony na wakujące biskupstwo bakowskie, otrzymał nominację papieską 23 stycznia 1711, przyjmując sakrę biskupią w Rzymie. Rezydował w Polsce osobiście podejmując wizytację parafii na terenie swojej diecezji w 1714[2].

Przypisy

edytuj
  1. Julian Bartoszewicz: Kościoły Warszawskie rzymsko-katolickie opisane pod względem historycznym, Warszawa 1855 str. 171–201
  2. Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła Katolickiego w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000