Jan Zachodny
Jan Ludwik Zachodny (ur. 12 maja 1895 we Lwowie, zm. 24 kwietnia 1969 w Krakowie) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari
| |
 podpułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 maja 1895 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
24 kwietnia 1969 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1914–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca pułku |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
   
| |
.png){kind=small}
Życiorys edytuj
Urodził się w rodzinie Marcina i Aleksandry z domu Pietkiewicz. Od 5 września 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego. W 1914 we Lwowie uczęszczał do szkoły realnej, a w tym samym roku, 8 sierpnia wstąpił do Legionów Polskich w których otrzymał przydział do 2 kompanii w 5 baonie[1]. 1 marca 1915 został przeniesiony do 5 baonu w 5 pułku piechoty. Walcząc o Polską Górę osłaniał z baonem oddziały polskie, które były w odwrocie, a mającą zapobiec ich oskrzydleniu. Za czyn ten odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari[2]. 18 sierpnia 1917 został wcielony w szeregi armii austriackiej[1].
1 listopada 1918 wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego w którym został wcielony do 15 pułku piechoty Legionów. 20 listopada 1918 otrzymał awans na stopień podporucznika. Z pułkiem walczył w obronie Lwowa oraz do czerwca 1919 na terenie Małopolski Wschodniej[1]. W szeregach pułku bił się podczas wojny polsko-bolszewickiej. W grudniu 1921 został przeniesiony do 55 pułku piechoty. 21 lutego 1928 otrzymał awans na stopień majora. W 1933 został przeniesiony do Centrum Wyszkolenia Piechoty znajdującego się w Rembertowie[1]. Od 1935 pełnił służbę w 19 pułku piechoty, a w roku następnym po awansowaniu na stopień podpułkownika w 5 pułku piechoty Legionów. W lipcu 1939 został wyznaczony na dowódcę 2 pułku KOP „Karpaty” stacjonującego w Dukli[1]. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył z pułkiem w strukturach Armii „Karpaty”. Został internowany na Węgrzech. Po zakończeniu wojny podjął pracę w Krakowie, gdzie zmarł i został pochowany na Cmentarzu Rakowickim[1].
Był żonaty z Ludwiką Brodzisz i mieli córkę Krystynę[1].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6670[1]
- Krzyż Niepodległości (13 kwietnia 1931)[3]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[1]
- Złoty Krzyż Zasługi (17 marca 1930)[4]
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d e f g h i Polak 1993 ↓, s. 237.
- ↑ Bąbiński 1929 ↓, s. 83.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 87, poz. 137 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1930 r. nr 98, poz. 143 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
Bibliografia edytuj
- Bogusław Polak: Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993, s. 237. ISBN 83-900510-0-1.
- Kazimierz Bąbiński: Zarys historji wojennej 5-go pułku piechoty legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.