Jerzy Korolec

polski historyk, filozof

Jerzy Bartłomiej Korolec (ur. 24 sierpnia 1933 w Warszawie, zm. 29 sierpnia 2000 tamże)[1] – polski historyk, filozof, profesor, ambasador RP w Słowacji (1993–1997).

Jerzy Korolec
Państwo działania

 Polska

Data i miejsce urodzenia

24 sierpnia 1933
Warszawa

Data i miejsce śmierci

29 sierpnia 2000
Warszawa

Profesor doktor habilitowany nauk
humanistycznych
Specjalność:
historia filozofii średniowiecznej
Alma Mater

Uniwersytet Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie

Doktorat

1962
IFiS PAN

Habilitacja

1973
IFiS PAN

Profesura

1984 – nadzwyczajny
1991 – zwyczajny

Wykładowca, naukowiec
Jednostka

Instytut Filozofii i Socjologii PAN

Konsul Generalny RP w Bratysławie
Okres spraw.

1991–1993

Następca

przekształcenie w ambasadę

Ambasador RP w Słowacji
Okres spraw.

1993–1997

Poprzednik

nowe stanowisko

Następca

Jan Komornicki

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Podwójnego Białego Krzyża II Klasy (Słowacja)
Grób Jerzego Korolca na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie (1950)[2][3]. Absolwent studiów filozoficznych oraz historycznych na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Przez całe zawodowe życie związany z Instytutem Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk, gdzie był profesorem i, od 1991, kierownikiem Zakładu Historii Filozofii Starożytnej i Średniowiecznej. Jeden z pierwszym wypromowanych w tym instytucie doktorów (rozprawa „Compendium divinorum” Heimeryka de Campo w rkp. BJ 965, 1962). W 1973 habilitował się na podstawie książki Filozofia moralna Jana Burydana. Paryski wzór krakowskich dysput z zakresu „Etyki” w pierwszej połowie XV wieku. W 1984 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 profesora zwyczajnego.

Był założycielem i długoletnim redaktorem naczelnym „Mediaevalia Philosophica Polonorum”, a także „Materiałów i Studiów Zakładu Historii Starożytnej i Średniowiecznej”. Prowadził badania naukowe nad rękopisami średniowiecznymi w Czechach oraz w Bibliotece Jagiellońskiej. Przebywał na stażach naukowych we Francji, Belgii, Niemczech oraz Pradze. Utrzymywał kontakty z paryskim Institut de recherche et d'histoire des textes.

Dorobek naukowy Jerzego Korolca liczy ponad 70 pozycji bibliograficznych poświęconych głównie filozofii późnego średniowiecza oraz edycji tekstów z tego okresu. Napisał monografie poświęcone myślicielom Pragi i Krakowa z XIV i XV wieku oraz rękopisom powstałym w ich kręgu. Był jednym z pionierów badań nad myślą tego okresu w Polsce i Czechach. Główne jego zainteresowania badawcze koncentrowały się wokół rękopisów zawierających komentarze do pism Arystotelesa.

Od 1991 do 1997 kierował polską placówką dyplomatyczną w Bratysławie, najpierw jako konsul generalny, a od 1 stycznia 1993, po podziale Czechosłowacji, jako ambasador RP w Słowacji[4][5].

Odznaczony Orderem Podwójnego Białego Krzyża II klasy (1997) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi w służbie dyplomatycznej (1997)[6].

Ojciec czwórki dzieci, w tym Marcina Korolca[7]. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1] (kwatera 19-5-4/5/6)[8].

Przypisy

edytuj
  1. a b Jerzy Bartłomiej Korolec [online], gazeta.pl, 13 września 2000 [dostęp 2019-02-11] (pol.).
  2. Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1950. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2022-05-27].
  3. Rozmowa Andrzeja Wernica z Wiesławem Żurawskim. „Wiadomości Historyczne: czasopismo dla nauczycieli”. Tom 22 (1979), Nr 2, s. 86, 1979. Warszawa: Polskie Towarzystwo Historyczne. ISSN 0511-9162. 
  4. 25. rocznica nawiązania stosunków polsko-słowackich [online], bratyslawa.msz.gov.pl [dostęp 2019-02-11].
  5. Malgorzata Wojcieszyňska, Veľvyslanec Poľskej republiky v SR prof. Jerzy Korolec v týchto dňoch končí svoju diplomatickú misiu [online], www.sme.sk, 17 lutego 1997 [dostęp 2019-02-11] (słow.).
  6. Nadanie orderów – Prawo.pl [online], prawo.pl [dostęp 2019-02-11].
  7. Dave Keating, Marcin Korolec – Persistent Pole [online], POLITICO, 6 listopada 2013 [dostęp 2019-02-11].
  8. Cmentarz Stare Powązki: PRUSZYŃSCY, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-01].

Bibliografia

edytuj