Jerzy Lesisz
Jerzy Franciszek Lesisz (ur. 29 listopada 1890 w Piotrkowie, zm. wiosną 1940 w Charkowie) – doktor medycyny, pułkownik lekarz Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
| |
 pułkownik lekarz
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1917–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
     
| |
Życiorys
edytujSyn Józefa i Antoniny z Woźniakowskich. W 1908 ukończył Prywatne Gimnazjum Jacobsona w Piotrkowie. W 1917 ukończył studia medyczne w Moskwie. Żołnierz I Korpusu Polskiego w Rosji.
W 1918 został przyjęty do Polskiej Siły Zbrojnej w stopniu porucznika i przydzielony do 1 pułku piechoty, późniejszego 7 pułku piechoty Legionów. 12 października Rada Regencyjna „ustaliła starszeństwo rangi” na 1 stycznia 1918[1]. W listopadzie tego roku został przyjęty do Wojska Polskiego. 29 stycznia 1919 został przeniesiony z 1 pułku piechoty do Departamentu Sanitarnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie na stanowisko młodszego referenta Sekcji II[2]. W czasie wojny z bolszewikami walczył, jako dowódca pociągu sanitarnego nr 17. Na tym stanowisku 24 września 1920 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana w korpusie lekarskim, w „grupie byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej”. 1 czerwca 1921 pełnił służbę w Kierownictwie Transportów Wojskowych M.S.Wojsk. pozostając na ewidencji Kompanii Zapasowej Sanitarnej Nr I w Warszawie[3].
W 1922 został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 357. lokatą w korpusie oficerów rezerwowych sanitarnych, grupa lekarzy. Będąc oficerem rezerwowym został zatrzymany w służbie czynnej. Ponownie pełnił służbę w Departamencie Sanitarnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie pozostając na ewidencji 1 Batalionu Sanitarnego[4][5]. Z dniem 1 lipca 1924 został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 63/5 lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[6]. Z dniem 2 listopada 1927 został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze hospitanta VIII Kursu Normalnego[7][8]. W sierpniu 1929, po ukończeniu kursu, został przeniesiony służbowo do Oddziału IV Sztabu Głównego na stanowisko referenta[9]. W czerwcu 1930 powrócił do Departamentu Zdrowia M.S.Wojsk. na stanowisko kierownika referatu[10]. Awansowany na podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 i 2. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych[11][12]. W 1933 został przeniesiony z M.S.Wojsk. do Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisko starszego ordynatora[13]. W 1936 był wykładowcą w CWSan. i jednocześnie komendantem Wojskowego Szpitala Sezonowego przy ulicy Suchej w Ciechocinku. Mieszkał w Warszawie przy ulicy Oboźnej 7 m. 1a[14]. W 1939 był kierownikiem zespołu kadry zapasowej szpitali polowych.
W czasie kampanii wrześniowej 1939 po agresji ZSRR na Polskę dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Jego grób symboliczny znajduje się na Starych Powązkach w Warszawie (kwatera 176-3-34)[15].
Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został awansowany pośmiertnie do stopnia generała brygady[16]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Walecznych[17]
- Medal Niepodległości
- Złoty Krzyż Zasługi – 10 listopada 1938
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
Zobacz też
edytujPrzypisy
edytuj- ↑ Dziennik Rozporządzeń Komisji Wojskowej Nr 1 z 28 października 1918 r., s. 5.
- ↑ Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 14 z 8 lutego 1919 r., s. 361.
- ↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r., s. 426, 735.
- ↑ Rocznik oficerski 1923, s. 1128, 1217.
- ↑ Rocznik oficerski 1924, s. 24, 1018, 1080.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 85 z 27 sierpnia 1924 r., s. 488.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 25 z 31 października 1927 r., s. 313.
- ↑ Rocznik oficerski 1928, s. 711, 728.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 15 z 23 sierpnia 1929 r., s. 301.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 11 z 18 czerwca 1930 r., s. 213.
- ↑ Rocznik oficerski 1932, s. 323, 447.
- ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego, s. 8.
- ↑ Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 8 z 28 czerwca 1933 r., s. 140.
- ↑ Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski ..., s. 134, 135, 1161, 1302.
- ↑ Cmentarz Stare Powązki: SAPIEHOWIE, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2019-12-19].
- ↑ M.P. z 2007 r. nr 85, poz. 885
- ↑ odznaczenia i fotografia
Bibliografia
edytuj- Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych korpusu sanitarnego, Departament Zdrowia Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa czerwiec 1934.
- Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
- Stanisław Konopka, Rocznik Lekarski Rzeczypospolitej Polskiej na 1936 rok, Biuro Propagandy Polskiej Medycyny przy Naczelnej Izbie Lekarskiej, Warszawa 1936.
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego M.S.Wojsk. Nr 37 z 24 września 1921 r.
- Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego, opracowanie zespołowe pod kierunkiem Jędrzeja Tucholskiego, Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2.