Juda ha-Nasi

Ten artykuł od 2013-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Juda ha-Nasi także w formie Jehuda ha-Nasi (hebr. רבי יהודה הנשיא) Jehuda Książę (135–220) – zwierzchnik społeczności żydowskiej w Palestynie w czasach represji po powstaniu Bar Kochby. Był uznawany przez Rzymian.

Współcześni mu Żydzi mówili o nim "nasz święty rabbi" (rabbenu ha-kadosz). Z czasem określany bywał po prostu jako Rabbi. Był synem Szymona ben Gamaliela II, kierownika akademii religijnej w Uszy, gdzie Juda spędził młodość. Tradycja żydowska przypisuje mu przyjaźń z cesarzem Antoniuszem (mógł to być Marek Aureliusz lub Aleksander Sewer). Cieszył się jednocześnie powszechnym uznaniem wśród Żydów w Palestynie. Korzystając z czasów pokoju podjął się ostatecznej redakcji Miszny; był zatem przedstawicielem ostatniego, szóstego pokolenia tannaitów. Stworzył centrum naukowo-religijne w Seforis, gdzie później zmarł. Został pochowany w Bet Sze’arim. Jego uczniami byli Abba Aricha i Mar Szmuel, propagatorzy judaizmu w wersji rabinicznej w Babilonii i fundatorzy tamtejszych akademii rabinicznych.