Julian Skrzat
Julian Skrzat (ur. 7 stycznia 1897 w Nisku, zm. 2 maja 1954 w Nottingham) – major pilot Wojska Polskiego, dowódca 5. eskadry wywiadowczej, 65. eskadry bombowej, 66. eskadry towarzyszącej i IV/5 Dywizjonu Towarzyszącego, żołnierz Polskich Sił Powietrznych.
| |
 major pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2. pułk piechoty |
| Stanowiska |
dowódca eskadry, dowódca dywizjonu |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
 
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
Do odrodzono Wojska Polskiego wstąpił w styczniu 1919 r., otrzymał przydział do 2. pułku piechoty. W jego składzie wziął udział w wojnie polsko-ukraińskiej, brał udział w obronie Przemyśla. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w Wojsku Polskim. W 1921 r. został skierowany na kurs do Szkoły Podoficerów Młodszych, następnie został promowany na stopień podporucznika. Służył w 23. pułku piechoty, następne w 39. pułku. Zgłosił się do służby w lotnictwie[1].
1 maja 1924 r. został mianowany dowódcą 5. eskadry wywiadowczej. W maju 1925 r. został oddelegowany na kurs dowódców eskadr i dywizjonów w Grudziądzu[2], szkolenie zakończył w listopadzie[3]. 17 grudnia 1924 r. został awansowany na stopień kapitana. Został skierowany do nowo tworzonej 36. eskadry lotniczej, objął jej dowództwo. Ostatecznie do sformowania 36. eskadry nie doszło, 6 maja 1926 r. został skierowany do 112. eskadry myśliwskiej. 19 marca 1927 r. został przeniesiony do 34. eskadry lotniczej, 3 października 1928 r. otrzymał przydział do 3. pułku lotniczego. Już 1 listopada został skierowany do Lotniczej Szkoły Strzelania i Bombardowania, gdzie służył do 1 września 1930 r.[4]
W kwietniu 1933 r. został mianowany dowódcą 65. eskadry bombowej[5]. 22 października 1934 r. została sformowana 66. eskadra towarzysząca, jej dowódcą został mianowany Julian Skrzat[6]. W 1937 r., z drugą lokatą w korpusie oficerów lotnictwa, został mianowany majorem[7]. W 1938 r. został mianowany dowódcą IV/5 Dywizjonu Towarzyszącego[8].
Wybuch II wojny światowej zastał go na stanowisku oficera kompanii portowej w 5 Bazie Lotniczej w Wilnie. Po zakończeniu kampanii wrześniowej został internowany na terenie Łotwy[9], następnie przedostał się do Wielkiej Brytanii. Wstąpił do Polskich Sił Powietrznych, otrzymał numer służbowy RAF P-1242[10]. Po zakończeniu II wojny światowej nie zdecydował się na powrót do Polski. Zmarł 2 maja 1954 r. w Nottingham[11], został pochowany 5 maja na Nottingham Southern Cemetery[12].
Ordery i odznaczenia edytuj
- Polowa Odznaka Pilota
- Medal Lotniczy – czterokrotnie[13]
Przypisy edytuj
- ↑ Rapiński 2019 ↓, s. 210.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 222.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 223.
- ↑ Rapiński 2019 ↓, s. 210-211.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 364.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 370.
- ↑ Rybka, Stepan 2003 ↓, s. 383.
- ↑ Pawlak 1989 ↓, s. 318.
- ↑ Rapiński 2019 ↓, s. 211.
- ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 520.
- ↑ Julian Skrzat. Niebieska eskadra - groby, cmentarze, pomniki, miejsca pamięci polskich lotników. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
- ↑ Burial Register summary. Deceased Online Ltd.. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
- ↑ Skrzat Julian. Personel Polskich Sił Powietrznych w Wielkiej Brytanii 1940-1947. [dostęp 2023-04-03]. (pol.).
Bibliografia edytuj
- Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940-1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
- Jerzy Pawlak: Polskie eskadry w latach 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1989. ISBN 83-206-0760-4. OCLC 69601095.
- Piotr Rapiński: Komar i kameleon : lwowskie eskadry towarzyszące w czasie pokoju i wojny. Oświęcim: Napoleon V, 2019. ISBN 978-83-7889-987-7. OCLC 1103816614.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja CDCN: „Księgarnia Akademicka”, 2003. ISBN 83-7188-691-8. OCLC 831137079.