Juliusz Burgin
Juliusz Burgin (ur. 17 marca 1906 w Otwocku, zm. 9 lutego 1973 w Warszawie) – polski działacz komunistyczny, wysoki funkcjonariusz Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego (m.in. dyrektor gabinetu ministra), pułkownik LWP, współpracownik NKWD i NKGB od 1939, z zawodu ślusarz.
| ||
 pułkownik
| ||
| Data i miejsce urodzenia | 17 marca 1906 Otwock | |
| Data i miejsce śmierci | 9 lutego 1973 Warszawa | |
| Przebieg służby | ||
| Lata służby | 1941–1950 | |
| Siły zbrojne |  Armia Czerwona, Ludowe Wojsko Polskie
| |
| Stanowiska | szef Wydziału Politycznego w 1 Korpusie Pancernym 2 Armii WP | |
| Główne wojny i bitwy | II wojna światowa | |
| Późniejsza praca | ambasador PRL w Chińskiej Republice Ludowej i KRLD | |
| Odznaczenia | ||
      
| ||
ŻyciorysEdytuj
Syn Mojżesza-Michała, brat Bernarda. Ukończył 6 klas gimnazjum, a 1923–1924 odbywał praktykę ślusarską, po czym podjął studia na Wolnej Wszechnicy Polskiej. Jako kilkunastolatek pomagał bratu w pracy w partii komunistycznej i brał udział w wiecach i demonstracjach. 11 grudnia 1922 został ranny podczas walk ulicznych z działaczami endeckimi. Od 1925 był członkiem Komunistycznego Związku Młodzieży Polski (KZMP) i od 1927 Komunistycznej Partii Polski (KPP). Od listopada 1933 członek Sekretariatu KC KZMP, w 1934 sekretarz KC KZMZU. Pracował w Sekretariacie MOPR. Od lipca 1936 sekretarz Komitetu Okręgowego (KO) KPP w Łodzi, a od września sekretarz KO KPP w Krakowie. Wielokrotnie więziony za działalność antypaństwową w latach: 1926, 1928, 1929–1933, 1935 i 1936–1939.
Po agresji ZSRR na Polskę uciekł na teren okupacji sowieckiej. Kolejno: komendant Oddziału Ofensywnego Gwardii Robotniczej w Brześciu; członek Oddziału Specjalnego NKWD w Brześciu-Kobryniu, naczelnik Gospodarstwa Pomocniczego 6 Dywizji Piechoty Armii Czerwonej w Twierdzy Brzeskiej; kierownik działu dziennika „Szlakiem Wolności” w Mińsku. Po ataku Niemiec na ZSRR w 1941 zmobilizowany do Armii Czerwonej. Zastępca odpowiedzialnego redaktora polskich audycji Radia Kościuszko w Moskwie. Funkcjonariusz Kominternu i NKGB. W 1943 skierowany przez NKGB na front południowy „do obozów jeńców i innych prac”. Od czerwca 1943 w 1 Polskiej Dywizji im. T. Kościuszki. Od listopada 1944 był szefem Wydziału Politycznego w 1 Korpusie Pancernym 2 Armii WP. Od czerwca 1945 do czerwca 1947 był naczelnikiem Wydziału II Samodzielnego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego. W latach 1947–1948 redaktor naczelny „Głosu Ludu”. W latach 1948–1949 dyrektor Gabinetu Ministra Bezpieczeństwa Publicznego, od 1949 do 1950 szef I Inspektoratu Ministerstwa Obrony Narodowej.
Od lutego 1950 do lipca 1951 był pierwszym ambasadorem PRL w Chińskiej Republice Ludowej, a od września 1950 był ambasadorem w Koreańskiej Republice Ludowo-Demokratycznej. W latach 1951–1957 był wiceministrem transportu drogowego i lotniczego. Od 1959 do 1963 prezes Spółdzielni Wydawniczej „Książka i Wiedza” w Warszawie. Był współzałożycielem i sekretarzem generalnym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Chińskiej i członkiem prezydium Stowarzyszenia Ateistów i Wolnomyślicieli.
Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Grunwaldu III klasy, Orderem Sztandaru Pracy I klasy, Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi (1946)[1], medalami wojskowymi i odznaczeniami czechosłowackimi i koreańskimi.
Zmarł w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B33, rząd 6, grób 13)[2].
Jego żoną była Maria Wierna[3].
BibliografiaEdytuj
- Słownik biograficzny działaczy polskiego ruchu robotniczego t. 1, Warszawa 1978.
- Aparat bezpieczeństwa w Polsce. Kadra kierownicza, tom I, 1944-1956 wyd. IPN
- Juliusz Burgin w katalogu funkcjonariuszy aparatu bezpieczeństwa BIP IPN
PrzypisyEdytuj
- ↑ M.P. nr 25 z 24 lutego 1947, poz. 141.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Daniel Passent: Zbrodniarz na łamach. polityka.pl, 2007-03-06. [dostęp 2016-02-01].