Kanał Ogińskiego

kanał wodny w Białorusi

Kanał Ogińskiego (biał. Агінскі канал, Ahinski kanał; ros. Огинский канал, Oginskij kanał) – kanał wodny na Białorusi, w obwodzie brzeskim, o długości 54 km. Łączy Jasiołdę, wpadającą do Prypeci (dopływ Dniepru, zlewisko Morza Czarnego) ze Szczarą (dopływ Niemna, zlewisko Morza Bałtyckiego).

Kanał Ogińskiego
Агінскі канал
Ilustracja
Państwo

 Białoruś

Obwód

 brzeski

Lata budowy

1765–1783

Długość

54 km

Początek
Akwen

Jasiołda

współrzędne

52°16′13,6″N 25°55′51,8″E/52,270439 25,931050

Koniec
Akwen

Szczara

współrzędne

52°43′37,9″N 25°55′21,4″E/52,727194 25,922611

Śluzy

10

Położenie na mapie obwodu brzeskiego
Mapa konturowa obwodu brzeskiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „początek”, natomiast blisko centrum na prawo u góry znajduje się punkt z opisem „koniec”
Położenie na mapie Białorusi
Mapa konturowa Białorusi, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „początek”, natomiast po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „koniec”
Kanał Ogińskiego na mapie Polski z 1920 roku
Główne drogi wodne II Rzeczypospolitej
Michał Kazimierz Ogiński, budowniczy kanału
Kanał w Słonimie (1935)

Został zbudowany w latach 1765–1783 z inicjatywy Michała Kazimierza Ogińskiego, hetmana wielkiego litewskiego. Budowa związana była z modernizacją państwa mającą na celu skomunikowanie różnych części Rzeczypospolitej za czasów saskich i stanisławowskich.

Historia

edytuj

Inicjatorem budowy kanału był hetman wielki litewski Michał Kazimierz książę Ogiński, a jego celem było połączenie drogami wodnymi zlewisk Bałtyku i Morza Czarnego, które znajdowały się w obrębie Rzeczypospolitej. Inwestycja ponadto miała ożywić gospodarczo i kulturalnie Polesie[1].

Kanał połączył dorzecza Niemna i Dniepru, a przez to Morze Bałtyckie z Czarnym. Podczas budowy wykorzystano koryta rzek Jasiołdy, Prypeci i Szczary. Miał 46 km długości, 12–18 metrów szerokości (z pasami bocznymi 80 metrów), a głębokość do 1,5 metra. Siedzibą zarządu kanału było miasteczko Telechany należące do Ogińskiego. Wybudowano w nim port rzeczny i stocznię. Spowodowało to rozwój miasteczka, w którym działała jeszcze manufaktura fajansów oraz sukna. Najważniejszym portem śródlądowym na tej nowoczesnej drodze wodnej był Pińsk[2]. W 1768 roku sejm nadał Ogińskiemu królewszczyzny i prawo pobierania opłat przejazdowych, zobowiązując go w zamian do utrzymywania kanału[3]. W konstytucji sejmowej kanał nosi nazwę Kanał wielki Piński, czyli Port Ogiński[3]. Dokument zobowiązywał komisję skarbową do budowy dróg dojazdowych i czyszczenia rzek[3]. W 1784 roku kanał był gotowy, gdyż przepłynął nim z Chersonia do Królewca statek o pojemności 35 łasztów[3].

Po rozbiorach kanał został przejęty przez władze rosyjskie i w latach 1797–1804 unowocześniony i przebudowany[3]. Funkcjonował nieprzerwanie do I wojny światowej, kiedy uległ poważnym zniszczeniom.

I wojna światowa

edytuj

W roku 1915 Rosjanie, wycofując się przed wojskami państw centralnych, spalili budynki mieszkalne i gospodarcze przy śluzach komorowych, jazach i mostach zwodzonych oraz przy Zarządzie Dróg Wodnych w Telechanach[4]. Śluzy komorowe wysadzono i częściowo spalono[4]. Jazy, upusty (spusty i wpusty), kanały obwodowe oraz mosty zwodzone i mosty małe zwykłe zostały uszkodzone i częściowo spalone[4]. Rosjanie zniszczyli lub wywieźli do Rosji całą dokumentację techniczną i historyczną[4]. Zniszczenia dopełniły wojska niemieckie, które kanał wykorzystały jako linię obrony[4]. Na terenie śluz, wałów i drogi holowniczej zbudowano schrony[4]. Niemcy zniszczyli pozostałe mosty i zbudowali prowizoryczne mosty wojenne[4]. Zniszczyli również linię telefoniczną, która była doprowadzona do śluz na całej długości kanału[4]. Ponieważ kanał był linią obrony, na palach wbitych w dno umieszczono drut kolczasty[4]. Rosnące wzdłuż kanału drzewa zostały wycięte lub zniszczone przez pociski[4]. Po wycofaniu się Niemców w 1918 roku, to co pozostało (głównie części metalowe), zostało rozkradzione przez miejscową ludność[4].

Odbudowa w latach 1923–1927

edytuj

Kanał odbudowano w latach 1923–1927[5]. W ramach prac wybudowano 10 nowych jazów na rzece Szczarze, 10 śluz na kanale, nowe stróżówki, kanał oczyszczono z zasieków i strzelnic[5]. Odnowiono i uporządkowano przystań w Pińsku, wybudowano zimowisko w Grodnie i Pułtusku oraz oczyszczono rzeki Prypeć, Jasiołdę, Szczarę, Pinę, Styr, Horyń, Niemen, Wilię z pozostawionych pali mostów wojennych, zamuleń i zarośnięć[5]. Odbudowa kosztowała ponad 3 miliony złotych[4]. Kanał przed II wojną światową był wykorzystywany w celach transportowych, pasażerskich i turystycznych[2]. Po zakończeniu odbudowy w 1928 roku zostały odbudowane mosty zwodzone i zbudowano budynki gospodarcze przy śluzach[6]. Administracja kanałem Ogińskiego należała do Państwowego Zarządu Dróg Wodnych w Telechanach, który podlegał Dyrekcji Dróg Wodnych w Wilnie[6]. Aby śluzowi mogli porozumieć się z zarządem, w stróżówkach przy śluzach zainstalowano telefony[6]. Linię telefoniczną poprowadzono po wschodniej stronie kanału, a Jezioro Wygonowskie okrążała od zachodu[6].

II wojna światowa i po niej

edytuj

Kanał był czynny do roku 1941. Transportowano nim drewno, okresowo z Telechan do Pińska kursowały po nim małe statki i jednostki wycieczkowe[7]. 13 września 1942 roku zwycięską „bitwę ogińską” stoczył partyzancki oddział im. Szczorsa z dwoma pułkami dywizji SS, które wzięły udział w ekspedycji karnej „Bagienne Dreszcze-Południo-Zachód” w międzyrzeczu Szczary i Hrywdy[7]. SS-mani dzień wcześniej spalili wraz z mieszkańcami 4 wioski: Kraśnica, Wiado, Tupiczyce i Bobrowicze, z których 3 nie zostały po wojnie odbudowane[7]. Po wojnie kanał znalazł się w granicach Białoruskiej SRR (1945–1991), a od 1991 roku na terenie Republiki Białorusi. W 2006 roku władze Białorusi ogłosiły plan odbudowy kanału[8] kosztem ok. 20 mln USD[9].

Kanał Ogińskiego składał się z trzech części:

  • od Jasiołdy do Jeziora Wygonowskiego o długości 48 km
  • Jezioro Wygonowskie, które było główną częścią kanału – 29 km
  • kanał odpływowy o długości 8 km z Jeziora Wygonowskiego do Szczary[3]

Na trasie kanału zbudowano dziesięć drewnianych śluz komorowych: dziewięć likwidujących różnicę poziomów 15,5 m na odcinku Jasiołda – Jezioro Wygonowskie i jedną niwelującą różnicę poziomu o 1 m na odcinku łączącym Jezioro Wygonowskie ze Szczarą. Kanał miał głębokość 1–1,5 m i szerokość 12–18 m[6]. Śluzy nie miały nazw, zostały im nadane numery. Numeracja zaczynała się od rzeki Jasiołdy[6].

Śluzy
Nr śluzy Odległość od Jasiołdy Odlegość od Telechan Spad wody w metrach
1 0,58 km 28,72 km 1,60
2 3,30 km 26,00 km 1,42
3 6,70 km 22,60 1,93
4 10,64 km 18,66 km 1,90
5 19,15 km 10,15 km 2,33
6 24,66 km 4,64 km 2,20
7 27,78 km 1,52 km 2,07
8 29,30 km w Telechanach 1,68
9 32,70 km 3,60 1,67
10 52,04 km 2,74 km 1,18

Długość kanału od Jasiołdy do Szczary, wliczając w to Jezioro Wólkowskie i Jezioro Wygonowskie, wynosi 53,95 km[6]. Ponieważ w niektórych miejscach woda w kanale znajdowała się powyżej terenu (szczególnie pomiędzy Telechanami a Jasiołdą), po obu stronach zbudowano groble ziemne[6]. Aby woda z kanału, która przesiąkała przez groble nie zabagniła miejscowości, wybudowano biegnące równolegle kanały pomocnicze zwane przykanałkami[6]. Ten po prawej stronie o szerokości 3–5 m przebiegał od Telechan do Jasiołdy i miał 29,8 km. Lewobrzeżny przykanałek o szerokości 3–10 m miał początek na bagnach pomiędzy śluzami nr 6 i 7 i miał długość 27 km, biegł do Jasiołddy[6]. Dodatkowym zadaniem przykanałków było osuszanie terenu[6].

Po obu stronach zostawiono pas ziemi o szerokości 25 m, który służył jako droga holownicza, i na którym zbudowano groble oraz pomocnicze kanały odwadniające i składowiska drewna do holowania[2].

Kanał w kulturze

edytuj

W 1937 roku we Lwowie nakładem Państwowych Wydawnictw Książek Szkolnych ukazała się książka Z Pińska do Augustowa kajakiem autorstwa Adama Schmucka. Autor przepłynął kajakiem „Wilk” trasę z Pińska do Augustowa. Opisał w swojej książce kanał Ogińskiego[10].

Zobacz też

edytuj

Przypisy

edytuj
  1. Rozpoczęcie budowy kanału Ogińskiego [online], Muzeum Historii Polski [dostęp 2018-03-21] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-19] (pol.).
  2. a b c K. Shastouski, Kanał Ogińskiego. Miasteczko Telechany obwód brzeski [online], radzima.org [dostęp 2018-03-21].
  3. a b c d e f S. Pawłowski, Niektóre kanały spławne na ziemiach polskich, Lwów 1911, s. 10–14.
  4. a b c d e f g h i j k l M. Michalewicz, Zniszczenie Kanału Ogińskiego przez wojnę światową i jego odbudowa, „Czasopismo Techniczne”, 21, 1926, s. 363–366 [dostęp 2018-03-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-03-25].
  5. a b c K. Rybczyński, Drogi wodne w Polsce, „Przegląd Techniczny”, 27–28, 1927, s. 642.
  6. a b c d e f g h i j k E. Wędziński, Droga wodna Niemen–Prypeć. (Kanał Ogińskiego i rzeka Jesioła)., Warszawa 1932 (Kanał Ogińskiego: Referaty na I Narodowy Kongres Żeglugi).
  7. a b c I. Pirożnik, W. Snytko, T. Szczypek, Walory turystyczne szlaku Kanału Ogińskiego na Polesiu Bialoruskim, „Acta Geographica Silesiana”, 5, 2009, s. 54–55 [zarchiwizowane z adresu 2016-06-03].
  8. Огинский канал тоже реконструируют [online], naviny.by, 9 czerwca 2006 [dostęp 2018-03-21].
  9. Białoruś: Odbudowa Kanału Ogińskiego [online], PMEDIA.pl [zarchiwizowane z adresu 2012-09-10].
  10. Adam Schmuck, Z Pińska do Augustowa kajakiem., Państwowe Wydawnictwo Książek Szkolnych, 1937 [dostęp 2019-02-02].

Linki zewnętrzne

edytuj