Karol Prozor

1761? - 1841-10-20 lub 11-01; oboźny wielki litewski, działacz powstania 1794 r.

Karol Prozor herbu Prozor (ur. 1759 – zm. 1 listopada 1841 w Choj­nikach) – członek Komisji Rządu Tymczasowego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1812, członek Sztabu Generalnego Wojska Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1792 roku[1], oboźny wielki litewski, marszałek Trybunału Głównego Wielkiego Księstwa Litewskiego w 1787 roku.

Karol Prozor
Ilustracja
Herb
Prozor
Rodzina

Prozorowie herbu własnego

Data urodzenia

1759

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1841
Chojniki

Ojciec

Józef Prozor

Matka

Felicjanna Niemirowicz-Szczytt

Żona

Ludwika Konstancja ks. Szuyska

Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Najstarszy syn wojewody witebskiego Józefa i Felicjanny Niemirowicz-Szczytt, córki kasztelana mścisławskiego Józefa, brat Ignacego Kajetana.

Rodzicami chrzestnymi Józefa Prozora byli Karol Chrystian Wettyn, królewicz polski, książę kurlandzki, i Zofia z Niemirowiczów-Szczyttów Zabiełłowa - siostra matki. Chrzest odbył się w 1761 w czasie pobytu księcia Karola u Zofii i Antoniego Zabiełłów w ich rezydencji w Czerwonym Dworze[2].

W 1785 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[3]. Zwolennik konstytucji 3 maja. Jeden z przywódców organizacji spiskowej przygotowującej wybuch powstania kościuszkowskiego. Przywódca insurekcji wileńskiej. Był zastępcą radcy w Radzie Najwyższej Narodowej. Po upadku powstania emigrował za granicę. Należał do Agencji.

W 1812 wszedł do Komisji Rządzącej Tymczasowej Litewskiej, w której objął resort skarbowy.

Odznaczony Orderem Orła Białego, w 1812 francuską Legią Honorową[4].

Poślubił Ludwikę Konstancję ks. Szuyską.

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj

  1. Ciąg dalszy Kalendarzyka narodowego i obcego na rok ... 1792 czyli II część, z konstytycyami od roku 1788 dnia 6 października do roku 1791 dnia 23 grudnia przez daty oznaczonemi, [1792], s. 546.
  2. T.Żychliński, Złota Księga Szlachty Polskiej, Rocznik IV, Poznań 1882, s. 363-364
  3. Zbigniew Dunin-Wilczyński, Order Św. Stanisława, Warszawa 2006 s. 192.
  4. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705-2008, 2008, s. 238.