Wikipedia

Katarzyna Kotyńska

literaturoznawca, tłumaczka literatury ukraińskiej i białoruskiej

Katarzyna Kotyńska (ur. 1973) – literaturoznawca, tłumaczka literatury ukraińskiej i białoruskiej.

Katarzyna Kotyńska
Data urodzenia

1973

Zawód, zajęcie

literaturoznawca, tłumacz

Życiorys edytuj

W 1997 roku ukończyła filologię ukraińską na Uniwersytecie Warszawskim. W 2005 roku obroniła na Wydziale Polonistyki UW pracę doktorską pt. Mitologizacja obrazu Lwowa w polskiej, ukraińskiej i rosyjskiej eseistyce drugiej połowy XX wieku. Od 1998 roku pracuje w Instytucie Slawistyki PAN, a od 2009 roku w Instytucie Filologii Wschodniosłowiańskiej UJ[1]. Prowadzi zajęcia z przekładu literackiego i historii literatury ukraińskiej. W 2017 roku jej książka Lwów. O odczytywaniu miasta na nowo została wydana po ukraińsku pod tytułem Lʹwiw: pereczytuwannia mista, w przekładzie Ostapa Sływynskiego[2].

Publikacje edytuj

  • 2006: Eseiści o Lwowie: pamięć, sąsiedztwo, mity[3]
  • 2015: Lwów. O odczytywaniu miasta na nowo[4]

Tłumaczenia

  • 2020: Wiktoria Amelina Dom dla Doma[5]
  • 2019: Jurij Andruchowycz Kochankowie Justycji : powieść parahistoryczna w ośmiu i pół odcinkach[6]
  • 2019: Rękawiczka. Ukraińska bajka ludowa[7]
  • 2016: Sofija Andruchowycz Felix Austria[8]
  • 2016: Ołeksij Czupa Dziesięć słów o Ojczyźnie[9]
  • 2014: Jurij Andruchowycz Leksykon miast intymnych : swobodny podręcznik do geopoetyki i kosmopolityki[10]
  • 2012: Oksana Zabużko Muzeum porzuconych sekretów[11]
  • 2011: Natalia Jakowenko Historia Ukrainy do 1795 roku[12]
  • 2010: Natalia Jakowenko Druga strona lustra : z historii wyobrażeń i idei na Ukrainie XVI-XVII wieku[13]
  • 2008: Jurij Andruchowycz Dwanaście kręgów[14]
  • 2008: Oksana Zabużko Badania terenowe nad ukraińskim seksem[15]
  • 2007: Jurij Andruchowycz Diabeł tkwi w serze[16]
  • 2007: Oksana Zabużko Siostro, siostro[17]
  • 2005: Jurij Andruchowycz Sny o Europie[18]
  • 2005: Lubko Deresz Arche : monolog, który wciąż jeszcze trwa[19]
  • 2004: Natalia Śniadanko Kolekcja namiętności czyli Przygody młodej Ukrainki[20]
  • 2002: Jurij Andruchowycz Ostatnie terytorium : eseje o Ukrainie[21]
  • 2002: Mykoła Riabczuk Od Małorosji do Ukrainy[22]
  • 2000: Jarosław Hrycak Historia Ukrainy:1772-1999: narodziny nowoczesnego narodu[23]

Nagrody edytuj

  • 2017: Wyróżnienie podczas Targów Książki „Forum Wydawców 2017” we Lwowie w kategorii „Miasto: Lwów” za ukraiński przekład monografii Lwów: o odczytywaniu miasta na nowo[24].
  • 2013: Laureatka Literackiej Nagrody Europy Środkowej Angelus za przekład książki Oksany Zabużko Muzeum porzuconych sekretów[24].
  • 2011: miesięczne stypendium pobytowe Centrum Historii Miejskiej Europy Środkowo-Wschodniej, Lwów, Ukraina[24].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Katarzyna Kotyńska [online] [dostęp 2021-05-15].
  2. ↑ Spotkanie Katarzyną Kotyńską i Jagodą Wierzejską [online], mck.krakow.pl [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  3. ↑ Katarzyna Kotyńska - Instytut Filologii Wschodniosłowiańskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego [online], ifw.filg.uj.edu.pl [dostęp 2021-05-15].
  4. ↑ Międzynarodowe Centrum Kultury [online], mck.krakow.pl [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  5. ↑ Dom dla Doma. Wiktoria Amelina w rozmowie z Katarzyną Kotyńską [online], Nasz Wybir - Informacyjny portal ukraińskich migrantów, 22 czerwca 2020 [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  6. ↑ Ûrìj Ìgorovič Andruhovič, Aleksandra Hnatiuk, Katarzyna Kotyńska, Kochankowie Justycji: powieść parahistoryczna w ośmiu i pół odcinkach, wyd. I, Warstwy, Tekst, Proza, Wrocław: Warstwy, 2019, ISBN 978-83-65502-91-9 [dostęp 2021-05-15].
  7. ↑ Romana Romanišin, Andrìj Lesiv, Katarzyna Kotyńska, Rękawiczka: ukraińska bajka ludowa, wyd. I, Polecone z Zagranicy, Warszawa: Wydawnictwo Dwie Siostry, 2019, ISBN 978-83-8150-044-9 [dostęp 2021-05-15].
  8. ↑ Sofiâ Andruhovič, Katarzyna Kotyńska, Felix Austria, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2016, ISBN 978-83-8049-328-5 [dostęp 2021-05-15].
  9. ↑ Oleksìj Čupa, Katarzyna Kotyńska, Dziesięć słów o Ojczyźnie, Czyli Nigdzie, Kraków: Korporacja Ha!art, 2016, ISBN 978-83-65739-00-1 [dostęp 2021-05-15].
  10. ↑ Ûrìj Ìgorovič Andruhovič, Katarzyna Kotyńska, Leksykon miast intymnych: swobodny podręcznik do geopoetyki i kosmopolityki, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2014, ISBN 978-83-7536-567-2 [dostęp 2021-05-15].
  11. ↑ Oksana Stefanìvna Zabužko, Katarzyna Kotyńska, Muzeum porzuconych sekretów, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2012, ISBN 978-83-7747-719-9 [dostęp 2021-05-15].
  12. ↑ Natalâ M. Âkovenko, Anna Maria Babiak-Owad, Katarzyna Kotyńska, Historia Ukrainy do 1795 roku, Bliższa Europa, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2011, ISBN 978-83-01-16763-9 [dostęp 2021-05-15].
  13. ↑ Natalâ M. Âkovenko, Katarzyna Kotyńska, Teresa Chynczewska-Hennel, Druga strona lustra: z historii wyobrażeń i idei na Ukrainie XVI-XVII wieku, Communicare : historia i kultura, Warszawa: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego, 2010, ISBN 978-83-235-0677-5 [dostęp 2021-05-15].
  14. ↑ Ûrìj Ìgorovič Andruhovič, Katarzyna Kotyńska, Dwanaście kręgów, wyd. 2, Inna Europa Inna Literatura, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2008, ISBN 978-83-7536-055-4 [dostęp 2021-05-15].
  15. ↑ Oksana Stefanìvna Zabužko, Katarzyna Kotyńska, Badania terenowe nad ukraińskim seksem, wyd. 2, Seria z Miotłą, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2008, ISBN 978-83-7414-511-4 [dostęp 2021-05-15].
  16. ↑ Ûrìj Ìgorovič Andruhovič i inni, Diabeł tkwi w serze, Wołowiec: Wydawnictwo Czarne, 2007, ISBN 978-83-7536-000-4 [dostęp 2021-05-15].
  17. ↑ Oksana Stefanìvna Zabužko, Katarzyna Kotyńska, Dawid Mońko, Siostro, siostro, Seria z Miotłą, Warszawa: Wydawnictwo W.A.B, 2007, ISBN 978-83-7414-355-4 [dostęp 2021-05-15].
  18. ↑ Aleksandra Hnatiuk i inni red., Sny o Europie, Kraków: Nemrod, 2005, ISBN 978-83-920450-2-1 [dostęp 2021-05-15].
  19. ↑ Lûbko Dereš, Katarzyna Kotyńska, Arche: monolog, który wciąż jeszcze trwa, Literatura Nowej Generacji : młodzi pisarze środkowoeuropejscy, Warszawa: Prószyński i S-ka, 2005, ISBN 978-83-7469-173-4 [dostęp 2021-05-15].
  20. ↑ Natalìâ Snâdanko, Katarzyna Kotyńska, Renata Rusnak, Kolekcja namiętności czyli Przygody młodej Ukrainki, Europejki, Wołowiec: Wydaw. Czarne, 2004, ISBN 978-83-87391-87-4 [dostęp 2021-05-15].
  21. ↑ Ûrìj Ìgorovič Andruhovič i inni, Ostatnie terytorium: eseje o Ukrainie, Europa Środkowa, Wołowiec: Wydaw. Czarne, 2002, ISBN 978-83-87391-54-6 [dostęp 2021-05-15].
  22. ↑ Mikola Râbčuk i inni, Od Małorosji do Ukrainy, Kraków: Universitas, 2002, ISBN 978-83-242-0098-6 [dostęp 2021-05-15].
  23. ↑ Âroslav Gricak, Katarzyna Kotyńska, Historia Ukrainy: 1772-1999: narodziny nowoczesnego narodu, Dzieje Krajów Europy Środkowo-Wschodniej, Lublin: Instytut Europy Środkowo-Wschodniej, 2000, ISBN 978-83-85854-50-0 [dostęp 2021-05-15].
  24. ↑ a b c Dr hab. Katarzyna Kotyńska, prof. IS PAN [online], Instytut Slawistyki Polskiej Akademii Nauk [dostęp 2021-05-15] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Katarzyna_Kotyńska&oldid=71798558”