Kazimierz Jurdziński

Kazimierz Jurdziński (ur. 13 lipca 1894 w Łodzi, zm. 17 kwietnia 1960, tamże) – polski kompozytor, organista i pedagog.

Kazimierz Jurdziński

Data i miejsce urodzenia	13 lipca 1894 Łódź
Data i miejsce śmierci	17 kwietnia 1960 Łódź
Instrumenty	organy
Gatunki	muzyka poważna
Zawód	organista, kompozytor, pedagog
Odznaczenia

Życiorys

Kazimierz Jurdziński w 1914 ukończył naukę w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, gdzie jego uczył się gry na organach i gdzie jego nauczycielem był Mieczysław Surzyński. W okresie od 1914 do 1921 był internowany w Rosji, w związku z faktem, iż był synem obywatela pruskiego. Mieszkał w Kazaniu, gdzie udzielał prywatnych lekcji gry na fortepianie oraz prowadził chór. Ponadto kształcił się na studiach kompozytorskich i kontrapunktu staroklasycznego w Moskwie, gdzie był uczniem Michaiła Ippolitowa-Iwanowa oraz na studiach z zakresu gry na fortepianie, gdzie uczył się pod kierunkiem Aleksandra Goldenweisera. Przebywając w Polsce od 1921 powrócił do nauki w Konserwatorium Muzycznym w Warszawie, gdzie w zakresie kompozycji uczył się u Romana Statkowskiego, natomiast w zakresie gry na fortepianie był uczniem Henryka Melcera. W 1932 uzyskał dyplom z kompozycji w klasie Karola Szymanowskiego.

W latach 1926–1939 był dyrygentem m.in. chóru „Lutnia” w Warszawie, w latach 1932–1934 w Warszawskim Studium Operowym był nauczycielem solfeżu, zasad muzyki i kierownikiem chóru, a w latach 1934–1939 był nauczycielem gry na fortepianie i organach w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina.

Podczas II wojny światowej Jurdziński przebywał w Warszawie, gdzie pracował jako prywatny nauczyciel muzyki oraz organista kościoła oo. Pallotynów. W 1946 przeniósł się do Łodzi, gdzie podjął pracę w Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej. Od 1946 uczył w niej gry na organach, był wykładowcą przedmiotów teoretycznych oraz w latach 1946–1949 pełnił funkcję dziekana Wydziału Kompozycji i Teorii Muzyki. W 1957 został kierownikiem Katedry Teorii Muzyki, a w 1958 uzyskał tytuł profesora. W 1948 podjął również pracę w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Łodzi, a w 1955 w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie.

Jurdziński jest laureatem Nagrody Muzycznej miasta Łodzi przyznanej w 1957 za całokształt pracy twórczej i pedagogicznej w dziedzinie muzyki.

Został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi w części rzymskokatolickiej

Akademia Muzyczna im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi wydała w 2012 biografię Jurdzińskiego autorstwa Krystyny Juszyńskiej pt. „Kazimierz Jurdziński (1894–1960)”.

Odznaczenia

• Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)

Kompozycje

• „Salve Regina” na chór męski (1914);
• „Ave Maria” na chór mieszany (1914);
• „Ballada” na skrzypce i fortepian (1915);
• „Poemat” na skrzypce i fortepian (1915);
• „Nocturne” na fortepian (1916);
• „Trois impromptus” na fortepian (1916–1921);
• „Dlaczegóż teraz” na głos z fortepianem (1917);
• „Valse fantaisie” na fortepian (1918);
• „Prosti” na głos z fortepianem (1918);
• „Niszczij” na głos z fortepianem (1918);
• „Elegia” na skrzypce i fortepian (1921);
• „Tajemnica” na głos z fortepianem (1921);
• „Fuga C-dur” na organy (1922);
• „Ave Maria” na chór mieszany (1922);
• „Komar” na chór mieszany (1922);
• „O słodkie usta” na głos z fortepianem (1922);
• „Sonata na organy” (1927);
• „O głosie w martwej puszczy” na głos z fortepianem (1927–1928);
• „O Jerusalem” na głos z fortepianem (1927–1928);
• „Chorał organowy nr 1” (1928);
• „Cztery szkice” na kwartet smyczkowy (1930);
• „Allegro symfoniczne” (1931);
• „Fuga podwójna” na orkiestrę (1931);
• „Białe róże” na chór mieszany (1931);
• „Sześć pieśni kurpiowskich” na chór mieszany (1931);
• „Św. Katarzyna Genueńska” na dwa głosy solowe, chór i orkiestrę (1932);
• „Pieśń tułacza” na chór męski (1932);
• „Dziesięć pieśni mazowieckich” na chór mieszany (1932);
• „Pieśń strzelców” na chór męski (1934);
• „Hymn strzelców” na chór męski (1934);
• „Pięć pieśni śląskich” na chór mieszany (1934);
• „Chorał organowy nr 2” (1935);
• „Pięć pieśni ludowych białoruskich” na fortepian (1935);
• „Sześć motetów i psalm” na chór męski (1935);
• „Ojczyzno” na chór męski (1935);
• „Sonata na fortepian nr 2” (1936);
• „Modlitwa” na głos i organy (1936);
• „Trzy pieśni kujawskie” na chór mieszany (1937);
• „Msza ku czci św. Andrzeja Boboli” na chór męski i organy (1938);
• „Passacaglia” na organy solo (1939);
• „Sześć utworów na organy opartych na motywach pieśni przygodnych” (1939);
• „Legenda” na organy (1940);
• „Wariacje” na organy bez pedału (1940);
• „Chorał organowy nr 3” (1942);
• „Berceuse i Prélude” na organy (1943);
• „Elegia” na organy (1943);
• „Błogosławiony”, psalm na dwa głosy solowe, chór i orkiestrę (1943);
• „Trzy tria” na organy (1943-45);
• „Intermezzov” na skrzypce, organy i fortepian (1945);
• „Offertorium” na skrzypce, organy i fortepian (1945);
• „Trzy utwory” na skrzypce i organy (1945);
• „Poemat” na skrzypce i fortepian (1945);
• „Medytacje” na organy (1945);
• „Preludium” na organy (1945);
• „Nokturn” na altówkę i fortepian (1946);
• „Tryptyk” na altówkę i fortepian (1946);
• „Wariacje” na organy (1946);
• „Toccata” na organy (1947);
• „Tryptyk kurpiowski” na fortepian (1948);
• „Koncert organowy” (1949);
• „Melodia” na skrzypce i fortepian (1950);
• „Sześć preludiów” na fortepian (1951);
• „Dwie etiudy” na fortepian (1951);
• „Kwartet smyczkowy nr 2” (1952);
• „Dwie etiudy” na fortepian (1952);
• „Nokturn” na głos z fortepianem (1952);
• „Gość” na głos z fortepianem (1952);
• „Chwila” na głos z fortepianem (1952);
• „Trącam o ciebie struno” na głos z fortepianem (1952);
• „Zdrada” na głos z fortepianem (1952);
• „Marsz młodych” na chór i orkiestrę (1953);
• „Suita pieśni” na trzy głosy solowe, chór i orkiestrę (1954);
• „Cztery pieśni kurpiowskie” na chór mieszany (1954);
• „Sonata na klarnet i fortepian” (1955);
• „Kłócili się hrabia z popem” na chór mieszany (1956);
• „Divertimento” na dwa klarnety i fagot (1957);
• „Suita tatarska” na fortepian (1957-58);
• „Sonata na dwa fortepiany” (1958);
• „Koncert na sopran i orkiestrę” (1958);
• „Sonata per viola e pianoforte” (1959);
• „Trzy pieśni” na głos z fortepianem do słów Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego (1959);
• „Pięć pieśni” na sopran, alt i fortepian (1959).

Źródło: Culture.pl.