Kazimierz Zawadzki (1906–1982)

Kazimierz Zawadzki (ur. 1906 w Warszawie, zm. 3 października 1982 tamże) – polski sędzia i działacz państwowy, poseł na Sejm PRL II kadencji (1957–1961), wiceminister sprawiedliwości (1959–1971).

Kazimierz Zawadzki
Data i miejsce urodzenia

1906
Warszawa

Data i miejsce śmierci

3 października 1982
Warszawa

Poseł II kadencji Sejmu PRL
Okres

od 20 lutego 1957
do 20 lutego 1961

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Podsekretarz Stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości
Okres

od 1959
do 1971

Przynależność polityczna

Stronnictwo Demokratyczne

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal Komisji Edukacji Narodowej
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)
Grób Kazimierza Zawadzkiego na cmentarzu Powązkowskim

Życiorys

edytuj

Ukończył Gimnazjum im. Tadeusza Czackiego w Warszawie[1], a następnie Wydział Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Odbył aplikację w Sądzie Okręgowym w stolicy i zdał egzamin sędziowski, po czym pracował jako asesor w sądach grodzkich na Podlasiu (w Białymstoku, Bielsku i Białowieży – w ostatniej miejscowości był również sędzią sądu grodzkiego). Podczas pobytu w Białowieży współorganizował Dom Ludowy Robotników Leśnych. W 1937 przeniesiony do Białegostoku, do wybuchu II wojny światowej pracował w charakterze kierownika Sądu Grodzkiego. Walczył w wojnie obronnej Polski na Podlasiu, dostając się do niewoli w Oflagu I A w Prusach Wschodnich. W 1944 wziął udział w powstaniu warszawskim.

W 1945 osiedlił się na Mazowszu, pracował w Hipotece w Grodzisku oraz Kontroli Biur Komorników w Warszawie. Był sędzią oraz prezesem Sądu Okręgowego w Sosnowcu, przewodniczącym wydziału w Sądzie Apelacyjnym w Rzeszowie i Wojewódzkim w Zielonej Górze. Od 1958 ponownie sędziował w Sądzie Wojewódzkim w Warszawie.

W 1956 wysunięty na posła z ramienia Stronnictwa Demokratycznego w okręgu Sosnowiec, zasiadał w Komisji Mandatowo-Regulaminowej (jako wiceprzewodniczący) oraz Wymiaru Sprawiedliwości. Był sekretarzem Klubu Poselskiego SD. przez szereg lat sprawował funkcję przewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu SD w Katowicach oraz wiceprzewodniczącego analogicznych komitetów w Rzeszowie i Warszawie. Był wiceprzewodniczącym Stołecznego Komitetu SD oraz przewodniczącym Dzielnicowego Komitetu SD Warszawa - Śródmieście. Zasiadał w Centralnym Komitecie SD (1962–1966), Prezydium Centralnego Komitetu (1958–1962) oraz w Centralnej Komisji Rewizyjnej jako jej wiceprzewodniczący.

W lipcu 1959 mianowany podsekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, pracę kontynuował również po odejściu z Sejmu (do lutego 1971).

Odznaczony m.in. Orderem Sztandaru Pracy I i II klasy, Krzyżami Komandorskim i Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, a także złotą odznaką honorową „Za Zasługi dla Warszawy”. Zasłużony członek SD.

Zmarł w 1982. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 168-2-7)[2].

Jego żoną była Maria (zm. 1997).

Przypisy

edytuj
  1. Kazimierz Zawadzki. U starego Wróbla. „Stolica”, s. 16, Nr 9 (1513) z 5 grudnia 1970. 
  2. Cmentarz Stare Powązki: EDMUND SIENNICKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2020-02-22].

Bibliografia

edytuj
  • Henryk Wosiński, Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. Cz. 3: Udział Stronnictwa w pracach parlamentu PRL w latach 1944-1968 (red. Wiktoria Beczek), Warszawa 1969, str. 144.
  • Kurier Polski”. nr 195 z 6 października 1982, str. 2 (nekrologi).
  • Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy, Warszawa 1991, str. 209.

Linki zewnętrzne

edytuj