Klasy i kategorie dróg publicznych w Polsce

klasyfikacja dróg publicznych w Polsce

W Polsce drogi publiczne są podzielone na klasy (określające zbiór wymagań technicznych i użytkowych) i kategorie (wynikające z funkcji drogi w sieci drogowej).

HistoriaEdytuj

Po raz pierwszy kategorie dróg publicznych wprowadzono w grudniu 1920 roku[1]. Zakładał on podział sieci drogowej na cztery kategorie, zależnie od ważności danego szlaku:

  1. drogi państwowe – o znaczeniu ogólnopaństwowym,
  2. drogi wojewódzkie – o znaczeniu ekonomiczno-komunikacyjnym dla województw,
  3. drogi powiatowe – o znaczeniu ekonomiczno-komunikacyjnym dla powiatów,
  4. drogi gminne – drogi nie przydzielone do innych kategorii, uznane na mocy uchwały rady gminnej.

Ten system kategorii obowiązywał do 1962 roku[2], kiedy dokonano reformy. Wprowadzono wtedy trójstopniowy podział:

  1. drogi państwowe – o ogólnopaństwowym lub regionalnym znaczeniu ekonomiczno-komunikacyjnym,
  2. drogi lokalne – o miejscowym znaczeniu ekonomiczno-komunikacyjnym,
  3. drogi zakładowe – łączniki dróg państwowych i lokalnych z określonymi przedsiębiorstwami i zakładami, instytucjami i gospodarstwami uspołecznionymi,

który obowiązywał do października 1985 roku, kiedy weszła w życie nowa ustawa o drogach publicznych[3].

Klasy dróg publicznychEdytuj

Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 roku w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 2016 r. poz. 124) w celu określenia wymagań technicznych i użytkowych wprowadza następujące klasy dróg oraz ich hierarchię, zaczynając od drogi o najwyższych parametrach:

  1. autostrady (oznaczane symbolem A),
  2. drogi ekspresowe (oznaczane symbolem S),
  3. drogi główne ruchu przyspieszonego (oznaczane symbolem GP),
  4. drogi główne (oznaczane symbolem G),
  5. drogi zbiorcze (oznaczane symbolem Z),
  6. drogi lokalne (oznaczane symbolem L),
  7. drogi dojazdowe (oznaczane symbolem D).

Kategorie dróg publicznychEdytuj

Ustawa z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 470, ze zm.) dzieli drogi ze względu na ich funkcje w sieci drogowej na następujące kategorie:

  1. drogi krajowe – klasy A, S, GP
  2. drogi wojewódzkie – klasy GP lub G
  3. drogi powiatowe – klasy GP, G, Z,
  4. drogi gminne – klasy GP, G, Z, L, D

Ulice leżące w ciągu ww. dróg należą do tej samej kategorii co te drogi. Drogi krajowe stanowią własność Skarbu Państwa, a drogi wojewódzkie, powiatowe i gminne stanowią własność właściwego samorządu województwa, powiatu lub gminy.

Zobacz teżEdytuj

BibliografiaEdytuj

  • Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2020 r. poz. 470, ze zm.)
  • Rozporządzenie Ministra Transportu i Gospodarki Morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz.U. z 2016 r. poz. 124)

PrzypisyEdytuj

  1. ↑ Ustawa z dnia 10 grudnia 1920 r. o budowie i utrzymaniu dróg publicznych w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.U. z 1921 r. nr 6, poz. 32)
  2. ↑ Ustawa z dnia 29 marca 1962 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 1962 r. nr 20, poz. 90)
  3. ↑ Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 1985 r. nr 14, poz. 60)
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Klasy_i_kategorie_dróg_publicznych_w_Polsce&oldid=59718419”