Kościół św. Jana Ewangelisty w Paczkowie

Kościół świętego Jana Ewangelistyrzymskokatolicki obronny kościół parafialny należący do dekanatu Paczków diecezji opolskiej.

Kościół św. Jana Ewangelisty
Zabytek: nr rej. 17/50 z dnia 22.05.1950 r.[1]
kościół parafialny
Ilustracja
widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Miejscowość

Paczków

Adres

ul. Kościelna

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Jana Ewangelisty

Wezwanie

św. Jana Ewangelisty

Wspomnienie liturgiczne

27 grudnia

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Ewangelisty”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, blisko lewej krawiędzi nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Ewangelisty”
Położenie na mapie powiatu nyskiego
Mapa konturowa powiatu nyskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Ewangelisty”
Położenie na mapie gminy Paczków
Mapa konturowa gminy Paczków, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Ewangelisty”
Położenie na mapie Paczkowa
Mapa konturowa Paczkowa, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Ewangelisty”
Ziemia50°27′46,93″N 17°00′24,54″E/50,463036 17,006817

Historia

edytuj
 
Rysunek kościoła z połowy XVIII wieku

Budowa świątyni rozpoczęła się w 1350 roku i trwała około 30 lat, a jej fundatorem był zapewne biskup wrocławski Przecław z Pogorzeli, urzędujący w latach 1341-1376.

Obecny kształt budowli to efekt przebudów w stylu renesansowym, barokowym i neogotyckim. W XV wieku do prezbiterium od strony południowej została dobudowana dwuprzęsłowa kaplica pod wezwaniem Najświętszej Marii Panny, w której znajduje się jedyny w Europie Środkowej ołtarz wyrzeźbiony z jednego kawałka piaskowca. Druga kaplica została wybudowana w stylu barokowym w 1701 roku po epidemii, jako wotum dla św. Rocha. Wieża miała po wybudowaniu w 1389 roku 120 m, aktualnie są to 64 metry

 
Kościół na banknocie z 1921 r.

W XVI wieku, w obawie przed najazdami Turków, świątynia została przebudowana i ufortyfikowana, tym samym zaczęła spełniać funkcje obronne – dachy zostały przekształcone i zostały dobudowane mury tarczowe zwieńczone attyką. W południowej nawie została ustawiona okrągła kamienna studnia, jedyna studnia w Europie znajdująca się wewnątrz kościoła, która w XIX wieku otrzymała żelazną nadbudowę. Według podań, w studni tej – nazywanej „tatarską” - mieszkańcy nie tylko czerpali wodę, ale również, w przypadku ataku nieprzyjaciela, mogli się w niej schronić.

Wnętrze

edytuj
 
Wnętrze świątyni

Wewnątrz kościoła zachowały się cenne zabytki sztuki rzeźbiarskiej (m.in. dzieła wykonane przez Wita Stwosza), ołtarz w stylu neogotyckim i ambona z XIX wieku. Szczególną uwagę należy zwrócić na sklepienia budowli, które znakomicie odzwierciedlają bogactwo gotyckich rozwiązań wszelakich form i typów. Nawa główna jest przesklepiona formami gwiaździstymi, nawy boczne są nakryte sklepieniami trójpodporowymi, natomiast prezbiterium jest nakryte rzadko spotykanymi na Śląsku sklepieniami sieciowymi. Jedna z kaplic jest nakryta bardzo rzadkim wariantem sklepienia sieciowego. Z kolei kruchty nakryte są sklepieniami kolebkowo-krzyżowymi[2].

Przypisy

edytuj